Στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού ο Μίχος είναι το θύμα και η 12χρονη ο θύτης… / γράφει η Ηλιάνα Τεβουνά

Στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, μπορεί μία κυβέρνηση, με νύχια και με δόντια, να συγκαλύψει (ή να νομίζει πως συγκαλύπτει) σκάνδαλο υποκλοπής των πάσης φύσης τηλεπικοινωνιών δημοσιογράφων, πολιτικών (αντιπολίτευσης και συμπολίτευσης) και δημοσίων προσώπων ειδικού ενδιαφέροντος, μένοντας σχεδόν στο απυρόβλητο.

Μπορεί να κάνει μυστικές διαπραγματεύσεις και να εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα (ακόμη και στα πιο αδιανόητα πράγματα) κάνοντας τα δυτικά προτεκτοράτα σε αναπτυσσόμενες χώρες σχεδόν να κοκκινίζουν από ντροπή.

Στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού οι αποδεδειγμένα (και σε βάθος χρόνου) παιδοβιαστές και βάναυσοι σάτυροι μπορούν να αποφυλακίζονται, μετά από σύντομο διάστημα, και να «μετανοούν» στην ηρεμία του σπιτιού τους.

Όμως αυτό που ξεχωρίζει μακράν στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού είναι η τυφλή, κουτσή, και «πειραγμένη» ηθικά και διανοητικά δικαιοσύνη!

Μπροστά στη σαπίλα αυτού του «αδιάβλητου θεσμού» στην οποία (όλοι και καλά ομνύουν πως έχουν εμπιστοσύνη), οι κυβερνητικές συγκαλύψεις σκανδάλων και οι εκχωρήσεις εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων για χάρη της «μπίζνας», ωχριούν. Όλα αυτά ωχριούν μπροστά στην κιμαδομηχανή του σάπιου δικαστικού συστήματος που βγάζει το μαύρο… άσπρο, τον φονιά …θύμα και διαστρεβλώνει τους ρόλους θύτη και θύματος, καταδικάζοντας τους πιο «αδύνατους κρίκους»: Δηλαδή, εκείνους που δεν έχουν «δόντι» στην εξουσία και αυτούς που δεν «κρατούν, με χαρτιά και ντοκούμεντα» (ή βίντεο…), τους «υψηλά ιστάμενους…».

Στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, όπως αντιλαμβάνεστε, ζει ζωή χαρισάμενη και πλήρους ανομίας ο κάθε παιδοβιαστής, μαστροπός, κακοποιός, καταχραστής, απατεώνας ή εμποράκος του θανάτου.

Σε αυτή τη (με την κακή έννοια) μαγική (αλλά τόσο γνώριμη) χώρα, ο κάθε αμφιβόλου ηθικής εισαγγελέας μπορεί να αθωώνει πανηγυρικά κάθε βιαστή, φονιά, μαστροπό ακόμη και αυτούς που βγάζουν στο πεζοδρόμιο 12χρονα κοριτσάκια, κάνοντας όλους εμάς τους «απλούς πολίτες» να σκεφτόμαστε πως είναι σχεδόν θαύμα που δεν καταδικάζεται ένα 12χρονο κοριτσάκι για απόπειρα διαφθοράς ενός 50άρη εκμαυλιστή ηθών και καταστροφής της παιδικής αθωότητας.

Στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού σήμερα, ντρέπεται και η ντροπή.

Όμως, την ίδια ακριβώς ώρα, το ποτήρι της οργής θέλει λίγο. Πολύ λίγο, για να ξεχειλίσει τελείως…