Ενωτική Κίνηση Συνταξιούχων Δημοσίου / Αφιέρωμα στην 8η Μάρτη Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας
Η 8η του Μάρτη έχει καθιερωθεί Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας στη Β´ Διεθνή Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστών Γυναικών που συνήλθε στη Κοπεγχάγη το 1910 μετά από πρόταση της σοσιαλίστριας συνδικαλίστριας Κλάρας Τσέτκιν.
Η 8η του Μάρτη είναι αφιερωμένη στους αγώνες των εργατριών στα κλωστοϋφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης , ενάντια στην εργοδοσία και το κράτος της, διεκδικώντας ισότητα και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
Το ζήτημα της ανισοτιμίας της γυναίκας, αναδύεται πριν χιλιάδες χρόνια , όταν τη μητριαρχική εποχή , διαδέχεται ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις.
Τα μέσα παραγωγής περιέρχονται στην ιδιοκτησία της τάξης των δουλοκτητών, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, η τάξη των δούλων- εκμεταλλευομένων ανδρών και γυναικών που παράγει την εργασία, είναι υποταγμένη στη τάξη των εκμεταλλευτών -δουλοκτητών . Η κοινωνική εργασία της γυναίκας περιορίστηκε κυρίως στο οικογενειακό περιβάλλον.
Η ταξική κοινωνία εκείνων των χρόνων με διαχρονικές τροποποιήσεις αναρριχάται στον καπιταλισμό .
Το καπιταλιστικό σύστημα καθορίζει τη θέση της γυναίκας ανάλογα με τα κέρδη του κεφαλαίου, εδραιώνεται και μονιμοποιείται με το εποικοδόμημα του αστικού κράτους, των υποστηρικτικών δομών του συστήματος, όπως η εκκλησία, η παιδεία, τα ΜΜΕ, αλλά και διαιωνίζεται και λιπαίνεται με αναχρονιστικές αντιλήψεις, προκαταλήψεις,έθιμα πρωτόγονα αλλά και συντηρητικές απόψεις με άρωμα νεωτερισμού.
Ο προφανής σκοπός που υπηρετείται είναι η κατηγοριοποίηση των εργαζομένων και η αναζήτηση εκτόνωσης της εργασιακής αγανάκτησης σε ρεύματα η κινήματα μακρυά από το ταξικό κίνημα ανδρών και γυναικών για τη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων .
Από το 18ο και 19ο αιώνα, προωθήθηκε η μισθωτή εργασία της γυναίκας λόγω των αυξημένων απαιτήσεων της επιχειρηματικής ανοικοδόμησης μετά το Α και Β Παγκόσμιο πόλεμο και του μειωμένου ανδρικού δυναμικού από τα θύματα των πολέμων.
Η γυναίκα με την επιστροφή στη μισθωτή εργασία, σηκώνει τα βάρη του εργασιακού μεσαίωνα, συρρικνώνονται τα εργασιακά δικαιώματα της γυναίκας συγκριτικά με τα κεκτημένα δικαιώματα των ανδρών, σηκώνει και την ευθύνη της αναπαραγωγής και της οικογένειας, διότι η καπιταλιστική κοινωνία δεν στηρίζει τη μητρότητα και την οικογένεια.
Στη ταξική καπιταλιστική κοινωνία η ισοτιμία της γυναίκας και η κατάρριψη κοινωνικών και πολιτικών διακρίσεων αναδύεται στη πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης το 1871 στη Παρισινή Κομμούνα και μετά στην Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917. Το εργατικό κράτος καταργεί όλους τους νόμους που διατηρούσαν την ανισότητα και εξασφαλίζει το δικαίωμα ψήφου, τη κοινωνική αναγνώριση, την εξασφάλιση παιδιών εκτός γάμου , για τα οποία μετά την αντεπανάσταση άρχισε το πισωγύρισμα.
Σήμερα στον 21ο αιώνα παρά την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, η καπιταλιστική διαχείριση της οικονομίας , θυσιάζει στο βωμό του κέρδους τα εργασιακά δικαιώματα ανδρών και γυναικών.
Η εργατική δύναμη ανδρών και γυναικών εμπορευματοποιείται, ενώ για τη στήριξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας περικόπτεται κρατική χρηματοδότηση στην Υγεία , Πρόνοια, Παιδεία.
Η γυναίκα και ο άνδρας βιώνουν την ανεργία, τη γενικευμένη ανασφάλεια της εργασίας, την άμβλυνση του εργάσιμου χρόνου εργασίας, τη φορολογική επίθεση, την ακρίβεια, τους συρρικνωμένος μισθούς, τις συντάξεις πείνας, την ανασφάλεια της κοινωνικής ασφάλισης, την αγωνία επιβίωσης και την ανεπάρκεια η την απουσία κατάλληλων δημόσιων δομών με την εμπορευματοποιήση της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας.
Η πολυδιαφημισμένη ατομική ευθύνη, οι ΜΚΟ,τα εκκλησιαστικά ιδρύματα, έχουν πάρει τη θέση των αναγκαίων κρατικών στηριγμάτων της οικογένειας, με σκοπό να απαλλάξουν το κράτος από την υποχρέωση των κοινωνικών δομών αλλά και να ρίχνουν στάχτη με φιλανθρωπικές προσπάθειες «χαμηλού κόστους».
Η ανισοτιμία διαφημίζεται με όρους ισοτιμίας, με παραδείγματα τη προβολή πλειοψηφίας γυναικών σε «ηγετικές θέσεις», τα επιτελεία της ΕΕ να καταργούν θετικές ρυθμίσεις υπέρ των γυναικών , όπως το χαμηλότερο όριο συνταξιοδότησης όπου εξισώνεται με αυτό του άνδρα αλλά και τον αντεργατικό καταρράκτη στα πλαίσια των δεσμεύσεων της ΕΕ.
Ακόμα και η προώθηση της γυναικείας συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους χρησιμοποιείται με υποκριτικό τρόπο για τη γυναικεία ισοτιμία, ενώ τα θύματα των παιδιών της Μάνας, ξεβράζονται από τις θάλασσες η ξεθάβονται από τα ερείπια των βομβαρδισμών η στοιβάζονται στις μεταναστευτικές δομές ,τα σύγχρονα στρατόπεδα .
Η σημερινή βαρβαρότητα στα δικαιώματα του άνδρα και της γυναίκας τροφοδοτείται από τις μεθοδευμένα προωθημένες κυρίαρχες «αξίες » του συστήματος , τον ανταγωνισμό και τον ατομισμό ,με αποτέλεσμα τη πολύμορφη βία και εκμετάλλευση σε γυναίκες, άνδρες, παιδιά, ηλικιωμένους, σε φυσικά αγαθά, αλλά και οικοσυστήματα.
Το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από απάνθρωπο με τις δραματικές συνέπειες που βιώνει η ανθρωπότητα και που υποστηρίζεται από υπόλογες και συνυπεύθυνες πολιτικές με εκτελεστές τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τις υποστηρίζουν, αλλά και κάθε « οπαδό» του όπως και εάν αυτοπροσδιορίζεται αλλά εξυπηρετεί το κεφάλαιο και τούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, έχει αντίπαλο δέος,
τον ταξικό συλλογικό αγώνα ανδρών και γυναικών μαζί , γιατί το γυναικείο ζήτημα είναι μέλος του σώματος της ταξικής εκμετάλλευσης που η αρχή του χρονολογείται από την εποχή της εμφάνισης του διαχωρισμού της κοινωνίας σε τάξεις.
ΑΘΗΝΑ 5/3/2024
ΕΚΣΔΗ
