Ο θάνατος του Ναβάλνι οδηγεί αβίαστα κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο στο να θέσει το ερώτημα «Cui bono?», δηλαδή ποιος ωφελείται από αυτήν την κατάσταση
Αυτό που συστηματικά αποκρύπτεται από τέτοιου είδους δημοσιεύματα, είναι ο αληθινός χαρακτήρας και το αληθινό ποιόν του εκλιπόντος. Στην περίπτωση του Ναβάλνι είχαμε έναν ιδεολόγο ναζιστή, οπαδό του τσαρισμού σε ό,τι αφορούσε στη Ρωσία, και ακραιφνή ρατσιστή, ισλαμόφοβο και αντισημίτη – όλα σε ένα πακέτο. Και επειδή το Διαδίκτυο δεν «ξεχνάει» ποτέ και ό,τι αναρτηθεί έστω και μία φορά υπάρχει η δυνατότητα να ανασυρθεί, ακόμη και εάν ο δημιουργός του το διαγράψει, όλο το σχετικό οπτικοακουστικό υλικό που αποδεικνύει εν προκειμένω του λόγου το αληθές, υπάρχει και είναι διαθέσιμο σε όποιον/-α το αναζητήσει.
Φυσικά το «κλου» της υπόθεσης είναι ο νέος γύρος φραστικών επιθέσεων εναντίον της Ρωσίας και του προέδρου Πούτιν προσωπικά, στο πνεύμα της «δολοφονίας χαρακτήρων» που ακολουθείται ευλαβικά εναντίον όσων τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στον «γενικό δερβέναγα» της Υφηλίου και του θύμισαν ότι δεν ζει μόνος του στον κόσμο, ούτε υπάρχουν μόνο τα δικά του ζωτικά συμφέροντα προς ικανοποίηση.
Ο Αλεξέι Ναβάλνι εδώ και χρόνια έπαψε να είναι ενδιαφέρουσα φιγούρα ακόμη και για τους δημιουργούς και σπόνσορές του, δηλαδή τις μυστικές υπηρεσίες χωρών της Δύσης, όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Διόλου χαρισματικός ως ρήτορας, με λογική και πρακτική «λαμόγιου», που τον ενδιέφερε πώς και πόσα θα κλέψει απ’ όλο τον περίγυρό του, εθισμένος στο αλκοόλ και τις τοξικές ουσίες, ακόμη και στο απόγειο της «δόξας» του δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει ποτέ του έστω ένα μικρό διψήφιο νούμερο σε επίπεδο δημοτικότητας. Αποδείχθηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από τότε που εμφανίστηκε στο δημόσιο βίο και λόγο της Ρωσίας, ότι ως επιλογή ήταν «κουτσό άλογο» για τους δημιουργούς του και ότι πλέον θα τους ήταν πολύ πιο χρήσιμος ως νεκρός, παρά ως ζωντανός.
Ο Ναβάλνι ήταν «νεκρός», τουλάχιστον πολιτικά, εδώ και αρκετά χρόνια. Η διατήρηση του «τοτέμ» του, κυρίως για χρήση στα δυτικά ΜΜΕ, γινόταν μέχρι να βρεθεί ένας στοιχειωδώς ικανός αντικαταστάτης του ως δημόσια εικόνα. Βεβαίως, στη Ρωσία τα πράγματα είναι κάπως… ζόρικα, πλέον, για όλα τα οικόσιτα των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, αφού ο νομικός κλοιός του ρωσικού κράτους έχει σφίξει ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και είναι εξαιρετικά δύσκολο να δράσει κανείς στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των «δυτικών αξιών», χωρίς να παραβιάσει έστω κι ένα άρθρο του ρωσικού Ποινικού Κώδικα. Επιπλέον, ο ρωσικός νεοφιλελεύθερος εσμός εδώ και χρόνια αντιμετωπίζει πρόβλημα εξεύρεσης μίας ή περισσότερων προσώπων που θα μπορούσαν να παίξουν με ισχυρό τρόπο το ρόλο του ηγέτη (ή των ηγετών) του χώρου. Αφενός επειδή δεν υπάρχει η ανάλογη κοινωνική «γείωση». Και πώς άλλωστε, αφού σχεδόν άπαντες είναι εκφραστές είτε του μεγάλου κεφαλαίου, είτε της πάλαι ποτέ «πολιτιστικής ολιγαρχίας», δηλαδή μιας κλίκας εκπροσώπων του χώρου των Τεχνών, που λυμαινόταν εν είδει λόμπι τον χώρο του Πολιτισμού στη γενική του έννοια. Αφετέρου επειδή οι προσωπικές φιλοδοξίες των ηγετίσκων του χώρου είναι αλληλοσυγκρουόμενες και όλοι τους θέλουν να είναι αυτοί «ο χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Εσχάτως προέκυψε και ένας τρίτος λόγος: μετά την έναρξη της ρωσικής Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης στη λεγόμενη «Ουκρανία» (κατ’ ευφημισμό ονομασία της «χώρας-Error 404» της ευρωπαϊκής ηπείρου), πολλοί/-ές εκπρόσωποι του εν λόγω εσμού αποφάσισαν να ξενιτευτούν και να εγκαταλείψουν τη Ρωσία, προς άγραν μιας ατομικής ευμάρειας, η οποία για τους νεοφιλελεύθερους είναι πρωταρχική αξία ζωής, που υπερκαλύπτει κάθε ανάγκη συλλογικής δράσης, ακόμη και αν αυτή θα οδηγούσε, εν δυνάμει, στην ανατροπή της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της Ρωσίας.
Ο θάνατος του Ναβάλνι οδηγεί αβίαστα κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο στο να θέσει το ερώτημα «Cui bono?», δηλαδή ποιος ωφελείται από αυτήν την κατάσταση. Ακόμη και με τη στιγμή του συμβάντος, που τυχαία (;;;) συμπίπτει με την έναρξη των εργασιών του λεγόμενου «Φόρουμ του Μονάχου», του ίδιου όπου πριν από 17 χρόνια (και κάτι μέρες) ο Βλαντίμιρ Πούτιν για πρώτη φορά μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ «έβαλε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι» στους ηγέτες των χωρών της Δύσης, κηρύσσοντας ουσιαστικά την έναρξη της νέας εποχής στις διεθνείς σχέσεις, που χαρακτηρίζεται από παρατεταμένη αστάθεια και τη διαπάλη των δυνάμεων που επιθυμούν τη διατήρηση του μέχρι τώρα υπάρχοντος διεθνούς status quo με αυτές που επιθυμούν την αλλαγή του και την αντικατάστασή του με ένα νέο, πολυπολικό μοντέλο, στη βάση του σεβασμού της διαφορετικότητας και χωρίς την ύπαρξη μιας χώρας (ή ενός συνασπισμού κρατών) που θα επιβάλει το δικό της πολιτικό, οικονομικό και αξιακό σύστημα σε όλους τους υπόλοιπους, εν είδει «υποτακτικών»…
Δεν υπήρξε λογύδριο για λογύδριο μέχρι αυτή τη στιγμή, που να μην έκανε αναφορά στο «μεγάλο υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», κάτι που φυσικά δεν θα συνέβαινε εάν ο Ναβάλνι παρέμενε ζωντανός κατά τη διάρκεια του Φόρουμ και μετά τη λήξη του. Όλοι αυτοί
* που δεν βρήκαν ούτε μία λέξη θλίψης συμπαράστασης να εκφράσουν για το θάνατο του Αμερικανού (με ρίζες από το Περού) δημοσιογράφου Γκονσάλο Λίρα, που πέθανε στα μπουντρούμια του ουκρανικού ναζιστικού καθεστώτος στις 12/01 του τρέχοντος έτους,
* που έχουν καταδικάσει τον Τζούλιαν Ασάντζ σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο μέσα στη φυλακή,
* που δεν ίδρωσε τ’ αυτί τους για τη δολοφονία 28 χιλιάδων αμάχων στη Γάζα μέσα σε διάστημα 4 μηνών,
* που δεν αναγνωρίζουν μέχρι σήμερα τις θηριωδίες του καθεστώτος του Κιέβου απέναντι στους κατοίκους του Ντονμπάς τα τελευταία 10 χρόνια,
όλοι αυτοί, λοιπόν, χύνουν τα «απεσταγμένα» (κατά την έκφραση της Μαρίας Ζαχάροβα) και «κροκοδείλια» δάκρυά τους για το θάνατο ενός ανθρώπου που, πραγματικά, δεν υπήρχε τίποτε για να ζηλέψει κανείς από τα όσα «πέτυχε» στη ζωή του…
ΥΓ1: Για όσους/-ες τυχόν δεν έχουν δει το σχετικό βίντεο, ας το ψάξουν για να το δουν: στο Φόρουμ του Μονάχου επίσημη προσκεκλημένη είναι (Ω! του θαύματος και πάλι) η σύζυγος του Ναβάλνι Γιούλια Ναβάλναγια, η οποία 3 μόλις ώρες μετά την αναγγελία του θανάτου του, ανεβαίνει στο βήμα για να μιλήσει ενώπιον του «ευγενούς» ακροατηρίου του Φόρουμ. Αυτή που θα έπρεπε να είναι το λιγότερο συντετριμμένη από το σοκ του θανάτου του (υποτίθεται) «αγαπημένου» της συζύγου και με δυσκολία να συγκρατεί να αναφιλητά της, ανεβαίνει στο βήμα και συγκρατεί με δυσκολία… το χαμόγελό της!!! Δεν υπήρξε, άραγε κάποιος να τη συμβουλέψει να… φάει κανένα λεμόνι πριν ανεβεί στο βήμα (ή μήπως είναι τόσο ακριβά τα λεμόνια στο Μόναχο);;;
ΥΓ2: Ως «δώρο» αναρτώ κάτω από το παρόν κείμενο γράφημα του ρωσικού καναλιού RT (Russia Today), όπου συγκρίνονται οι φορές που τα μεγαλύτερα συστημικά Μέσα των ΗΠΑ αναφέρθηκαν: 1) στο θάνατο του Γκονσάλο Λίρα στις 12/01 και 2) στο θάνατο του Αλεξέι Ναβάλνι στις 16/02. Ως «μπόνους» στην τελευταία γραμμή του ρωσικού κειμένου αναφέρεται και το βρετανικό Reuters, που αναφέρθηκε… 0 φορές στο θάνατο του Λίρα και 26 («πρωταθλητής» εν προκειμένω) στον αντίστοιχο του Ναβάλνι. Τα συμπεράσματα δικά σας…
Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής ρωσικής γλώσσας, απόφοιτος του Κρατικού Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού (νυν Νότιο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο) της Ρωσίας. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1967 και εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει για ό,τι του κάνει «κλικ» στον κόσμο μας, με έμφαση στα διεθνή πολιτικά και τα – αγαπημένα του από την παιδική ηλικία – αθλητικά θέματα.
kosmodromio.gr
