“Η Νικαράγουα φέρνει στο Διεθνές Δικαστήριο Βρετανία, Γερμανία, Ολλανδία και Καναδά για τη Γάζα” / γράφει ο Νίκος Αλεξάτος

Σφίγγει κι άλλο ο διεθνής νομικός κλοιός γύρω από το Ισραήλ και τώρα η πίεση στρέφεται σε τέσσερις υποστηρικτές του. Τη σκυτάλη από τη Νότια Αφρική πήρε στις αρχές του μήνα η Νικαράγουα, η οποία προχώρησε στα πρώτα βήματα, ώστε να φέρει το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ολλανδία και τον Καναδά στη θέση του κατηγορουμένου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Η κατηγορία που απευθύνει η κυβέρνηση της Νικαράγουας είναι αυτή της «συνέργειας στις εξόφθαλμες και συστηματικές παραβιάσεις ενάντια στη συμφωνία για την πρόληψη και τιμωρία της γενοκτονίας, ενάντια στο ανθρωπιστικό διεθνές δίκαιο και ενάντια στο κατοχικό δίκαιο στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ιδιαίτερα στη Λωρίδα της Γάζας». Ταυτόχρονα η Μανάγουα απηύθυνε προφορική νότα ειδικά στη γερμανική κυβέρνηση απαιτώντας την άμεση παύση του εφοδιασμού του Ισραήλ με όπλα, πυρομαχικά και τεχνολογικά εξαρτήματα ώστε να εμποδιστούν δυνάμει παραβιάσεις της σύμβασης του διεθνούς δικαίου. Στη Γερμανία το διπλό γεγονός αποσιωπήθηκε από τα ΜΜΕ.

Την 1^η Φεβρουαρίου 2024 η κυβέρνηση της Νικαράγουας εξέδωσε ανακοινωθέν σχετικά με το ζήτημα. Να υπενθυμίσουμε πως η Νικαράγουα έχει ήδη μια επιτυχία στο ενεργητικό της όσον αφορά το Διεθνές Δικαστήριο που πάει πίσω, στο έτος 1984. Τότε, εν μέσω εμφυλίου πολέμου μεταξύ της αριστερής κυβέρνησης των Σαντινίστας και των δεξιών ανταρτών Κόντρας οι ΗΠΑ είχαν αναμειχθεί τόσο με την παροχή όπλων, χρημάτων, διευκολύνσεων και πληροφοριών προς τους Κόντρας αλλά και με το να ναρκοθετήσουν λιμάνια της χώρας της Κεντρικής Αμερικής. Η κυβέρνηση των Σαντινίστας, νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο και κέρδισε. Οι ΗΠΑ θα έπρεπε να καταβάλουν 17 δισ. δολάρια ως αποζημίωση. Η κυβερνητική αλλαγή στη Νικαράγουα όμως το 1990, με την ανάδειξη σε νικητή των εκλογών της δεξιάς, οδήγησε σε παραίτηση της χώρας από την αποζημίωση.

Επιστρέφοντας στο τώρα, και μετά τη νομική επιτυχία της Νοτίου Αφρικής να αναγνωρίσει το Διεθνές Δικαστήριο κατ’ αρχάς την ενδεχόμενη γενοκτονία στη Γάζα, έρχεται η Νικαράγουα, με την Κυβέρνηση Συμφιλίωσης και Εθνικής Ενότητας, την κυβέρνηση των Σαντινίστας δηλαδή, να διευρύνει τους υποψηφίους να γίνουν κατηγορούμενοι για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Αυτή τη φορά οι κατηγορίες αφορούν τη συνέργεια στο έγκλημα και η κυβέρνηση της Νικαράγουας γνωστοποιεί την πρόθεσή της να οδηγήσει τις κυβερνήσεις των τεσσάρων κρατών σε λογοδοσία. Το ανακοινωθέν φέρει τον τίτλο: «Αποτροπή και τερματισμός της γενοκτονίας στη Παλαιστίνη» και αναφέρει τις κατηγορίες που προαναφέραμε.

Προχωρώντας, η Νικαράγουα επισημαίνει ότι οι πρόσφατες δηλώσεις της Γερμανίας και των άλλων τριών χωρών πως θα παύσουν τη χρηματοδότηση της UNWRA, της ανθρωπιστικής βοήθειας δηλαδή που παρέχουν τα Ηνωμένα Έθνη στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες είναι μία ακόμη απόδειξη πως τα τέσσερα κράτη με τις κυβερνήσεις τους δεν κάνουν το καθήκον τους και υποστηρίζουν ενεργητικά το Ισραήλ στην παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου εις βάρος των κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας.

Στη συνέχεια αναφέρεται πως η συλλογική τιμωρία των Παλαιστινίων είναι συνδεδεμένη με τον φανερό στόχο του Ισραήλ να τους εξαναγκάσει να εγκαταλείψουν τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ιδιαίτερα τη Λωρίδα της Γάζας και να τους εμποδίσει να ασκήσουν το δικαίωμα τους στην αυτοδιάθεση.

Το ανακοινωθέν κλείνει λέγοντας πως η κυβέρνηση της Νικαράγουας ενημέρωσε γραπτά τις κυβερνήσεις των τεσσάρων χωρών, πως θα καταφύγει σε όλα τα μέσα που θεωρεί κατάλληλα κατά το διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης και της προσφυγής στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης για να πετύχει το σεβασμό στα βασικά κείμενα του διεθνούς δικαίου. Στις 5 Φεβρουαρίου η κυβέρνηση της Νικαράγουα ανακοίνωσε πως προέβη στις πρώτες κινήσεις ώστε να φέρει τις τέσσερις χώρες κατηγορούμενες στο Διεθνές Δικαστήριο, ενώ στις 6 Φεβρουαρίου η παλαιστινιακή αντιπροσωπία στα Ηνωμένα Έθνη επίσης έκανε λόγο σχετικά με τις κινήσεις της Μανάγουα.

Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί;

Εντύπωση προκαλεί πάντως το γεγονός, πως τα γερμανικά ΜΜΕ σε τεράστιο βαθμό αποσιωπούν το γεγονός. Ενώ ένα κυρίαρχο κράτος φέρνει τη Γερμανία, μαζί με άλλες τρεις χώρες, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με την κατηγορία της συνέργειας σε γενοκτονία, και μάλιστα μια γενοκτονία η οποία επί της ουσίας αναγνωρίζεται ως τέτοια από την πλειοψηφία των κρατών της Γης και ενώ η κατηγορία απευθύνεται, πέρα από τρία κράτη με βεβαρυμμένο παρελθόν στο θέμα των γενοκτονιών, ενάντια στη Γερμανία, η κοινή γνώμη της χώρας δεν λαμβάνει ενημέρωση σχετικά.

Η Γερμανία μάλιστα έχει διαπράξει επίσημα, τυπικά και αναγνωρισμένα ως τουλάχιστον δύο γενοκτονίες, μία γενοκτονία στη Ναμίμπια στις αρχές του 20^ου αιώνα ως αποικιοκρατική δύναμη και μια πολλαπλή στην Ευρώπη, ως ναζιστικό κράτος, στα χρόνια 1935-1945, ενάντια πρώτα και κύρια στους Εβραίους, αλλά και στους Ρομά, αλλά και σε πλήθος εθνών (Πολωνοί, Τσέχοι, Σέρβοι, Σοβιετικοί). Για αυτό το έγκλημα σημαντικό τμήμα της ηγεσίας της και πάμπολλοι κρατικοί λειτουργοί της, άνδρες και γυναίκες, οδηγήθηκαν ακόμη και στις αγχόνες τόσο στην κατεχόμενη από τους συμμάχους Γερμανία, όσο και της Πολωνίας αλλά και της Τσεχοσλοβακίας. Θα περίμενε κανείς λοιπόν έστω η εκ νέου απόδοση κατηγοριών για το ίδιο έγκλημα στην ίδια χώρα, η υποτροπή δηλαδή, να γίνει γνωστή έστω σαν υπεράσπιση και απόκρουση των κατηγοριών. Αντ’ αυτού έχει πέσει πέπλο σιωπής. 

Η επιχείρηση αποσιώπησης μάλιστα δεν αφορά μόνο στα ΜΜΕ της χώρας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά και στην ίδια την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών από τον εκπρόσωπο του γερμανικού υπουργείου εξωτερικών στο Βερολίνο. Όταν αυτός ερωτήθηκε από τον δημοσιογράφο της σελίδας Nachdenkseiten, Φλόριαν Βάρβεκ, σχετικά αρνήθηκε να επιβεβαιώσει τις κινήσεις της Νικαράγουας, λέγοντας πως η Γερμανία έχει γνώση μόνο σχετικά με ένα δελτίο τύπου. Ο Βάρβεκ επισημαίνει αυτό το γεγονός στο σχετικό ρεπορτάζ του υπενθυμίζοντας πως ΜΜΕ από όλον τον κόσμο αναφέρουν την εξέλιξη.

Πέρα από το πλήγμα, λοιπόν, προς τη συμμαχία που στηρίζει την ισραηλινή πολιτική στη Γάζα, δημιουργείται άλλο ένα προηγούμενο μη σεβασμού της δημοκρατικής τάξης και της διαφάνειας από την ίδια τη γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση δημιουργώντας έτσι ακόμα πιο μεγάλες αμφιβολίες σε τμήματα του πληθυσμού σχετικά με το πως κυβερνάται η χώρα.