Ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο δεν θυμάμαι να είχα.
Θυμάμαι το πάθος και την ανερχόμενη τρέλα για το ποδόσφαιρο του ανδρικού κυρίως φύλου…
Τους κυριακάτικους ποδοσφαιρικούς αγώνες στο γήπεδο του χωριού…
Πηγαίναμε όμως και εμείς κάποιες φορές… πηγαίναμε και κορίτσια…
Ήταν κάτι σαν μόδα…
Πηγαίναμε παρέες για να διασκεδάσουμε, για να βρεθούμε με φίλες και φίλους, για να φλερτάρουμε…
Δεν παρακολουθούσα καν!
Περισσότερο συζητούσα για άσχετα με το ποδόσφαιρο θέματα!
Έπαιζε τότε κι ένας φίλος και μακρινός ξάδελφος, βασικό στέλεχος του Πολιτιστικού Συλλόγου που είχαμε ιδρύσει…
Οι ιαχές όμως μετά από κάποιο γκολ της ομάδας του χωριού με έβαζαν και μένα στο κλίμα…
Ακολουθούσε δαιμονισμένο τρέξιμο των ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών, αγκαλιές, ξετινάγματα!
Σαν να έβλεπες την εκπομπή του Διακογιάννη στην τηλεόραση…
Αργότερα πάλι, με ενδιέφερε περισσότερο το μπάσκετ.
Παρακολουθούσα συχνά αγώνες στο Καυταντζόγλειο, στη Σαλονίκη.
Ήτανε και ο Γκάλης θεός και το μπάσκετ θεωρούνταν ένα παιχνίδι πιο…καλτ.
Όταν όμως έπαιζε η Εθνική, αυτό πυροδοτούσε το ενδιαφέρον μας και παρακολουθούσα σχεδόν πάντα τους αγώνες αυτούς…
Όχι στο καφενεία βέβαια, αλλά στο σπίτι από την τηλεόραση με τον πατέρα μου, που απέφευγε το καφενείο λόγο τσιγαρίλας.
Στα καφενεία που μαζεύονταν άντρες όλων των ηλικιών για να παρακολουθήσουν αγώνα ποδοσφαιρικό κι έπρεπε να πας με ωτοασπίδες, αν μπορούσες… υποτίθεται να πας…
Παρόλα αυτά όμως, έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη μου ένα γεγονός που έγινε πριν από 43 χρόνια. Ένα τραγικό γεγονός…
8 φεβρουαρίου του 1981
Το ραδιόφωνο έπαιζε για 3 μέρες, κλασική μουσική, όπερ σημαίνει μεγάλο πένθος, αν δεν είναι Μεγάλη Εβδομάδα…
Η εποχή εκείνη ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και πολιτικά.
Πρωθυπουργός ήταν ο Γ. Ράλλης, και 8 μήνες μετά την εξουσία πήρε ο Ανδρέας Παπανδρέου…
8 Φεβρουαρίου του 1981
Κυριακή μεσημέρι 15:15
Εκείνη την ημέρα στη Θύρα 7 του γηπέδου Καραϊσκάκη ποδοπατήθηκαν από τους υπόλοιπους που έτρεχαν προς την έξοδο της Θύρας 1 και βρήκαν τραγικό θάνατο 21 νέα παιδιά…
20 οπαδοί της Ολυμπιακού και ένας της ΑΕΚ.
Πάνω από 50 φίλαθλοι τραυματίστηκαν…
Ήταν η 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος
Ολυμπιακός – ΑΕΚ…
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και τα εισιτήρια είχαν γίνει ανάρπαστα.
Γεμάτο το γήπεδο ασφυκτικά …
Ήταν η εποχή που πήγαιναν οι άνθρωποι πολλοί μαζί για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα …
Ο Ολυμπιακός νίκησε την ΑΕΚ με 6-0 και λίγο πριν τη λήξη του αγώνα η Θύρα 7 φλέγονταν από την επιθυμία να φύγει από κει και να πάει γρήγορα προς τη Θύρα 1 να αποθεώσει τους παίκτες όταν θα έληγε ο αγώνας…
Οι οποίοι όμως για να βγουν έπρεπε να περάσουν από έναν διάδρομο ημικυκλικό και μακρύ και έπειτα να στρίψουν σε μία κατηφορική σήραγγα με πολύ μικρά σκαλιά
Δυστυχώς, από ότι διαβάζω σε εφημερίδες που κατέγραψαν τα γεγονότα εκείνης της εποχής, όσοι έρχονταν από τις εξέδρες δεν είχαν οπτική επαφή με την έξοδο…
Όλη αυτή η διαδρομή σε σχήμα Γ στην ουσία ήταν τυφλή.
Και ξεκίνησε τότε μία τραγωδία, από τις χειρότερες που έχουν καταγραφεί στη χώρα μας…
Και μία από τις μεγαλύτερες στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου…
Υπήρξαν διάφορα σενάρια για το πώς έγινε το κακό.
Γλίστρησε, λέγεται, σε ένα σκαλί ένας φίλαθλος που βρίσκονταν στο τέλος της σκάλας, άρχισαν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, σαν ντόμινο, και ποδοπατούνταν από όσους συνέχιζαν να έρχονται και βρίσκονταν πίσω τους, που πίεζαν να βγουν χωρίς να μπορούν να δουν την έξοδο που είχε μπλοκάρει…
«Το πρώτο στραβοπάτημα φέρνει το χάος. Την ώρα που οπαδοί βρίσκονται πεσμένοι στα σκαλιά της Θύρας 7, συνεχώς καταφθάνει νέο πλήθος που τους πατάει οδηγώντας κάποιους στον θάνατο. Κανείς δεν ακούει τις κραυγές απόγνωσης, αφού το κλίμα είναι πανηγυρικό και επικρατεί χαμός. Άλλοι φωνάζουν για την ομάδα τους, άλλοι για την ίδια τους τη ζωή. Η ασφυξία παραμονεύει για πολλούς. Εκατοντάδες άτομα ποδοπατούνται γράφοντας ένα από τα χειρότερα κεφάλαια στην ιστορία του αθλητισμού της χώρας μας.
Αστυφύλακες μετά κόπων και βασάνων καταφέρνουν να ξηλώσουν ένα τουρνικέ και να απελευθερωθεί ο κόσμος, όμως ο Χάρος έχει προλάβει να κάνει τη δουλειά του. Οι στιγμές που ακολουθούν είναι απερίγραπτες»
Γιώργος Κυριακόπουλος
«Ανάμεσα όμως στις ιαχές του θριάμβου, τις πλάκες και τα πειράγματα, πάσχιζαν να ακουστούν οι κραυγές του πόνου και ένα «πίσω ρε, μην κατεβαίνετε, η πόρτα είναι κλειστή» των παιδιών που προσπαθούσαν να σώσουν τη ζωή τους και τη ζωή των φίλων τους. Όμως το τέλος είχε έρθει.
Η σκάλα της Θύρας 7 έμελλε να γίνει το σημείο που ο Θάνατος είχε στήσει την παγίδα του. Οι μαρτυρίες της εποχής για το τι πραγματικά συνέβη και ο κόσμος βρέθηκε στο έδαφος ποικίλουν. Σύμφωνα με το ένα σενάριο, το μόνο που χρειάστηκε για να γίνει το κακό ήταν ένα μαξιλαράκι από φελιζόλ, από αυτά που χρησιμοποιούσαν οι φίλαθλοι για να κάθονται στο γυμνό τσιμέντο λίγο πιο άνετα και πιο καθαρά. Κάποιος που κατέβαινε τη σκάλα το πάτησε, έχασε την ισορροπία του και από τη μια στιγμή στην άλλη, όσοι βρίσκονταν κοντά άρχισαν να κατρακυλούν σαν ντόμινο και να καταπλακώνονται. Άλλοι, υποστηρίζουν πως έπεσε επειδή τα παλιά, τσιμεντένια σκαλιά ήταν σχεδόν λεία και φαγωμένα από την πολυκαιρία σε συνδυασμό με τα νερά που έτρεχαν από τις τουαλέτες.
Το μόνο που έχει σημασία ωστόσο είναι ότι ο κόσμος βρέθηκε στο έδαφος. Ακόμη κι έτσι όμως, οι άνθρωποι λογικά θα μπορούσαν να είχαν γλιτώσει. Θα είχαν γλιτώσει εάν εκείνη η σιδερένια πόρτα της Θύρας 7 ήταν ανοιχτή και τα τουρνικέ απουσίαζαν. Όμως η πόρτα ήταν σχεδόν κλειστή και τα τουρνικέ της εισόδου δεν είχαν αφαιρεθεί ποτέ, όπως γινόταν κάθε φορά όταν άρχιζε το δεύτερο ημίχρονο, προκειμένου έτσι να διευκολύνεται η αποχώρηση των φιλάθλων.»
Άκης Στρατόπουλος
Δεκάδες ασθενοφόρα και περιπολικά μεταφέρουν τους νεκρούς και τους τραυματίες στο Τζάνειο κυρίως, αλλά και στο ΚΑΤ και το Γενικό Κρατικό νοσοκομείο…
Όσοι επέστρεψαν στο σπίτι τους χωρίς να αντιληφθούν τι είχε συμβεί, γιατί πάρα πολύς κόσμος που ήταν στο γήπεδο δεν είχε καταλάβει τι είχε συμβεί, δεν είδαν στην τηλεόραση την «Αθλητική Κυριακή»
αφού ο Διακογιάννης αποχώρησε!
Δεν θα δούνε τα γκολ σε επανάληψη …
Το μόνο που βλέπαμε και ακούγαμε, θυμάμαι, ήταν οι συνεχείς εκκλήσεις σε γιατρούς και σε αιμοδότες.
Το πρόγραμμα στην τηλεόραση είχε διακοπεί.
Μία κάρτα πληροφορούσε για το πένθος, και ακούγονταν η πένθιμη συμφωνία του Μπετόβεν.
«Ο τότε Αττικάρχης, Γιώργος Παντελάκης, είχε επισημάνει κατασκευαστικά λάθη του γηπέδου, αλλά τα λεγόμενα του δεν απασχόλησαν το δικαστήριο. Πρακτικά, αυτό συνέβη γιατί τα κατασκευαστικά αδικήματα, θεωρήθηκαν πλημμελήματα και έτσι παραγράφηκαν λόγω πενταετίας από την κατασκευή του γηπέδου. Μάλιστα, τα κατασκευαστικά προβλήματα είχαν δώσει προειδοποιήσεις, καθώς πριν από το συμβάν του 1981, υπήρξαν δύο συμβάντα με τραυματίες, αλλά χωρίς θανάτους, το 1973 και το 1980.
Η πρωτόδικη απόφαση του δικαστηρίου στις 15 Μαρτίου 1984 ήταν καταδικαστική για τους πέντε φύλακες με ποινή φυλάκισης 10 ετών στον καθένα και αθωωτική λόγω αμφιβολιών για τους αστυνομικούς. Μετά την καταδίκη τους οι πέντε φύλακες άσκησαν έφεση και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Στις 13 Φεβρουαρίου 1986, ξεκίνησε η εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό και το αποτέλεσμα ήταν αθωωτικό και για τους πέντε φύλακες.»Βικιπαιδεια
Άραγε κανείς δεν ήταν υπεύθυνος;
Τέτοιου είδους τραγωδίες, συνεχίζουν να γίνονται σε διαφορετικούς χώρους και τόπους και με χειρότερη έκβαση…
Κανείς δεν είναι ποτέ υπεύθυνος!
Αθωώνονται όλοι τις περισσότερες φορές, το πολύ – πολύ να βρεθεί και κανένα εξιλαστήριο θύμα να πληρώσει για όλους.
Και βέβαια ποτέ δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες… κυρίως αυτό!
Για όλα φταίει η κακιά στιγμή και το πεπρωμένο!
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
