Μορφή που χαράζει πάνω στο χρόνο την υπογραφή της προσωπικότητάς της, πατώντας στο παρελθόν και αγγίζοντας μεγαλόπρεπα το μέλλον, ο Αντόνι Γκαουντί αντιπροσωπεύει το ανήσυχο και εκρηκτικό πνεύμα της Ισπανίας, στην Αρχιτεκτονική αυτήν τη φορά.
Γεννημένος το 1852 ο Καταλανός Γκαουντί ή σωστότερα Γκαουδί, (αφού οι Ισπανοί χρησιμοποιούν το δ αντί του ντ, λένε Δον και Δόνα και ποτέ Ντον), σπουδάζει και εργάζεται στη Βαρκελώνη, που είναι όχι μόνο πολιτιστική κυψέλη, αλλά και κοσμοπολίτικο κέντρο.
Με έντονες επιρροές από δύο τελείως αντίθετα αρχιτεκτονικά ρεύματα, από την ισλαμική και τη γοτθική αρχιτεκτονική, τα συνδυάζει στη δική του αρχιτεκτονική κατάθεση προσθέτοντας την προσωπική του οπτική, που τον καθιερώνει ως εκπρόσωπο του μοντερνισμού, καθώς ξεψυχά ο 19ος αιώνας και ανατέλλει ο 20ος.
Σε μια Βαρκελώνη, που είναι το κέντρο όχι μόνο της πνευματικής ζωής αλλά και της οικονομικής και πολιτικής, ο Γκαουντί συναρπάζει με τις συλλήψεις του, καθώς αυτές παίρνουν σάρκα και οστά στηριγμένες οικονομικά από την ελίτ της εποχής.
Το Μέγαρο Γκουέλ είναι η πρώτη του χαρακτηριστική δουλειά, που αποτυπώνει την ευφυΐα του, καθώς σ’ ένα μικρό σχετικά οικόπεδο κατορθώνει να παλέψει έτσι με τους όγκους, ώστε να δώσει τελικά την αίσθηση της μεγαλοπρέπειας, συνδυάζοντας το γήινο με το ουράνιο ιδιαίτερα στην αίθουσα των κονσέρτων, όπου ο θόλος παρέπεμπε στον ουρανό.
Η έπαυλη ή το Μέγαρο Γκουέλ αποτελεί και σήμερα πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών.
Το Πάρκο Γκουέλ και τα Κάζα Μπατλό και Κάζα Μαλό σαφώς και εκφράζουν τη νέα αρχιτεκτονική αντίληψη του Γκαουντί, κανένα, όμως, δεν ταυτίστηκε με το όνομά του, (όπως λέμε Πικάσο και “Γκουέρνικα” ή ντα Βίντσι και “Τζοκόντα”), όσο η περίφημη Σαγκράδα Φαμίλια, ο ναός ο αφιερωμένος στην Αγία Οικογένεια.
Με τις γνωστές του αγαπημένες καμπύλες να παλεύουν με το μεγαλειώδες ύψος, που τέμνει κατακόρυφα τον ουρανό προκαλώντας θρησκευτικό δέος, ο Γκαουντί αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι στο έργο αυτό, το οποίο αφήνει ημιτελές, καθώς διακόπτει την ιερή σχέση του μ’ αυτό ο θάνατος.
Ιερή, γιατί είχε αφιερωθεί ολοκληρωτικά σ’ αυτό, (κοιμόταν μέσα στο ναό, για να ζει τις εργασίες), και τον πατά ένα τραμ στο δρόμο κόβοντας βίαια τη σχέση δημιουργού και δημιουργήματος.
Ο Αντόνι Γκαουντί έπεσε αναίσθητος στο έδαφος. Κανείς από τους περαστικούς δεν φαντάστηκε πως ο ηλικιωμένος με τα φθαρμένα ρούχα, που δεν έφερε ταυτότητα, θα μπορούσε να είναι ο επιφανής αρχιτέκτονας της Βαρκελώνης.
Ο Γκαουντί μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Σάντα Κρουζ, όπου και τον αναγνώρισε ο ιερέας της Σαγκράδα Φαμίλια. Υπέκυψε στα τραύματά του στις 10 Ιουνίου του 1926, με την κηδεία του να συγκεντρώνει χιλιάδες πολιτών από τη Βαρκελώνη, που θέλησαν να πουν το τελευταίο αντίο στον διασημότερο αρχιτέκτονα της πόλης.
Έργο βαθιάς θρησκευτικής έκστασης ο ναός της Σαγκράδα Φαμίλια θεωρείται η προσωποποίηση της μεγαλοφυΐας του αρχιτέκτονα και ένα από τα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, προστατευόμενο από την UNESCO.
Όταν ολοκληρωθεί ο περίτεχνος καθεδρικός ναός που σχεδίασε ο Γκαουντί, θα έχει 18 πύργους, ο ψηλότερος από τους οποίους θα φτάνει τα 172 μέτρα.
Ο δεύτερος ψηλότερος πύργος, ο οποίος έχει ύψος 138 μέτρα και είναι αφιερωμένος στην Παναγία, εγκαινιάστηκε επίσημα πέρυσι, την Τετάρτη (8/12/2022), 140 χρόνια μετά, με τη φωταγώγηση του γιγαντιαίου αστεριού, βάρους 5,5 τόνων, να στεφανώνει το υψηλότερο σημείο του.
Χιλιάδες άνθρωποι παρακολούθησαν τότε τα εγκαίνια και ο Πάπας Φραγκίσκος έστειλε ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα με αφορμή την επέτειο, χαιρετίζοντας τον “μεγάλο αρχιτέκτονα” Γκαουντί. Και ήταν πραγματικά μεγάλος!
…………………
