Ιβάν Μέστροβιτς, ο Κροάτης γλύπτης που ισορρόπησε τον δυναμισμό με τον λυρισμό
Με πολλά ταλέντα να τον διακρίνουν από τα πρώτα νεανικά του χρόνια, που τον οδήγησαν αργότερα στη γλυπτική, την αρχιτεκτονική αλλά και τη συγγραφή, όχι μόνο επιβλήθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους γλύπτες του 20ου αιώνα, αλλά έγραψε ιστορία για το λαό του, την Κροατία, παρόλο που έζησε τα περισσότερα χρόνια του στο εξωτερικό.
Παιδί φτωχής αγροτικής οικογένειας γεννιέται το 1883 σε χωριό της Κροατίας και οι πρώτες σπουδές του στο εργαστήρι πέτρας του Πάβλε Μπίλινιτς αποδεικνύουν πως πρέπει να φύγει έξω, ακολουθώντας σημαντικότερους καλλιτεχνικούς δρόμους. Τους προσφέρει στον νεαρό Μέστροβιτς η υποτροφία για την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης.
Γρήγορα εντάσσεται εκεί στον Ζετσεσιονισμό, μια αποσχιστική τάση που επικρατεί στους κόλπους της καθεστηκυίας τάξης της Ακαδημίας, και στην οποία ανήκει και ο ζωγράφος Γκούσταβ Κλιμτ.Μελετώντας την Αρχαιοελληνική αλλά και την Αναγεννησιακή Γλυπτική, ταξιδεύει πολύ και τον επηρεάζουν πέρα από τα κλασικά πρότυπα η ένταση που επικρατεί στα γλυπτά του Μιχήλ Άγγελου αλλά και του Αύγουστου Ροντέν.
Όνειρό του η απόδοση του χαρακτήρα του γιουγκοσλάβικου λαού, έτσι όπως εκφράζεται από τα Δημοτικά Τραγούδια του τόπου του. Επιθυμεί και το δηλώνει την ένωση των περιοχών αυτών, χωρίς όμως να τον ικανοποιεί ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αργότερα από τον στρατάρχη Τίτο. Δε μένει στη Γιουγκοσλαβία, παρόλο που ο Τίτο τον θέλει κοντά του.
Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών και αργότερα Καθηγητής σε Πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, εκθέτει τη δουλειά του στο Μητοπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, απόλυτα καταξιωμένος πια.
Πεθαίνει στην Ιντιάνα, στην Αμερική, το 1962, αφού έχει χαρίσει τα κτήματά του στην πατρίδα στον Γιουγκοσλαβικό λαό.
Είτε αποδίδει με τα έργα του το “Πηγάδι της ζωής”, συντριβάνι μπροστά στο Εθνικό Θέατρο του Ζάγκρεπ, τον “Έφιππο Ινδιάνο” σε πλατεία του Σικάγου, τον “Μωυσή” φλεγόμενο εσωτερικά από τις Εντολές του Θεού, τον αγαπημένο του φίλο και διάσημο εφευρέτη Τέσλα, είτε μια μάνα που παίζει με το παιδί της στην αγκαλιά, τα έργα του κυμαίνονται σε μια μεγάλη εκφραστική κλίμακα, που ισορροπεί τον δυναμισμό με τον λυρισμό στις εκάστοτς επιλογές των θεμάτων του.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι ο Ροντέν τον χαρακτήρισε τον μεγαλύτερο γλύπτη της εποχής.
…………………
