“Η Δημοτική Θεατρική Σκηνή ΜΑΣΚΕΣ του Λιτοχώρου από το 1983 μέχρι το 2010” / γράφει ο Σωτήρης Μασταγκάς

ARS LONGA, VITA BREVIS

(Τέχνη μακρά, βίος βραχύς)

Οι ΜΑΣΚΕΣ απέδειξαν ότι σε πείσμα της σκληρής καθημερινότητας υπάρχει και ο πολιτισμός, έτσι, για να ταξιδεύουμε, να γελάμε, να αισιοδοξούμε για το αύριο. Το Λιτόχωρο πρέπει να αισθάνεται περήφανο για την Δημοτική Θεατρική Σκηνή του, που παρά τις αντιξοότητες ανέβασε θεατρικές παραστάσεις. Αυτό το ερασιτεχνικό θέατρο στήριξε δυναμικά τον πολιτισμό στην κωμόπολη και έγινε εστία δημιουργίας και πολιτιστικής δράσης που έχει τόσο ανάγκη η Λιτοχωρίτικη κοινωνία

γράφει ο

Σωτήριος Δ. Μασταγκάς

Στο Λιτόχωρο υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί σύλλογοι, σχήματα και άνθρωποι που δημιουργούν, που προσφέρουν. Για 27 χρόνια, από το 1983 μέχρι το 2010, μια ομάδα νέων ανθρώπων με το μεράκι και το έργο τους πέτυχαν να δώσουν τροφή για όνειρα και προοπτικές στους κατοίκους της κωμόπολης. Μιλάμε για την Δημοτική Θεατρική Σκηνή ΜΑΣΚΕΣ που υλοποίησε και κράτησε την τέχνη του θεάτρου στο κέντρο των προσπαθειών της.

Αυτό το ερασιτεχνικό θεατρικό σχήμα κατάφερε με την συνεχή του δράση να μυήσει το κοινό του Λιτοχώρου στην θεατρική τέχνη και στα έργα της ελληνικής και παγκόσμιας θεατρικής συγγραφής. Αποτέλεσε ένα αισιόδοξο μήνυμα για τον πολιτισμό του τόπου. Το θέατρο ως τέχνη έχει νόημα ύπαρξης όταν είναι σε αντιστοιχία με τη ζωή, όταν στη σκηνή καθρεπτίζονται οι εκφάνσεις της ζωής στο παρόν, στο παρελθόν ή το μέλλον, όταν έχει “κάτι” να μας πει, όχι με μορφή αποφθεγμάτων ή συναισθημάτων, αλλά κυρίως όταν θέτει σε κίνηση νοητικές και συναισθηματικές λειτουργίες.

Η Δημοτική Θεατρική Σκηνή ΜΑΣΚΕΣ έβαλε τη σφραγίδα της στην καλλιτεχνική πορεία του Λιτοχώρου, οριοθέτησε το χώρο δράσης της στα πολιτιστικά πράγματα και με το ενδιαφέρον της δημοτικής αρχής έκανε γνωστό το θέατρο στην τοπική κοινωνία.

Η ΙΔΡΥΣΗ. Ήταν το έτος 1983 που τέθηκε η ιδέα της δημιουργίας και έγινε η πρώτη προσπάθεια για ίδρυση θεατρικής ερασιτεχνικής σκηνής στο Λιτόχωρο. Δήμαρχος ήταν ο Κατσαμάκας Αθανάσιος. Οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις ήταν ευνοϊκές, διότι ήδη λειτουργούσε το Πολιτιστικό Κέντρο, το Στέκι Νεότητας και το Κέντρο Λαϊκής Επιμόρφωσης  που συνεργάζονταν και παρήγαν πολιτισμό.

Το Πολιτιστικό Κέντρο είχε ως στόχο την ενίσχυση της ντόπιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, την αναζωογόνηση της πολιτιστικής δράσης στο Λιτόχωρο, τη γνωριμία των κατοίκων με όλες τις μορφές τέχνης, την καλύτερη αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής. Σε συνεργασία με άλλους φορείς και τη νεολαία διοργάνωνε εκδηλώσεις που είχαν σκοπό να φέρουν κοντά στον Λιτοχωρίτη το θέατρο, τη μουσική, το χορό, τα εικαστικά κλπ. Το Στέκι Νεότητας λειτουργούσε ως πυρήνας ανάπτυξης και δημιουργίας μορφών έκφρασης των νέων. Στεγαζόταν σε δύο σύγχρονες και άνετες αίθουσες δίπλα στο Δημαρχείο, περίπου 220 τ.μ., ένας χώρος αισθητικά λειτουργικός που χρησίμευε και ως χώρος εκδηλώσεων και ψυχαγωγίας. Η Λαϊκή Επιμόρφωση ήταν ένας θεσμός που, με μορφή οργανωμένης εκπαίδευσης, έδινε χρήσιμες γνώσεις για να αναπτυχθεί η ελεύθερη προσωπικότητα του πολίτη και η ενεργή συμμετοχή του στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή του Λιτοχώρου. Στο Κέντρο Λαϊκής Επιμόρφωσης λειτουργούσαν τμήματα που ανταποκρίνονταν στις ανάγκες και στις ιδιαιτερότητες του τόπου.

Στο Στέκι Νεολαίας έγινε το 1983 η πρώτη συγκέντρωση μιας ομάδας ανθρώπων με αγάπη για το θέατρο και ονομάστηκε Ομάδα Θεάτρου. Με ορμητήριο το Πολιτιστικό Κέντρο, το Στέκι Νεότητας και το Κέντρο Λαϊκής Επιμόρφωσης επιχειρήθηκε να ανεβεί το πολιτιστικό επίπεδο στο Λιτόχωρο. Το αποτέλεσμα ήταν η ίδρυση της δημοτικής ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας.

ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ. Οι επιλογές των έργων που “ανέβηκαν” στα χρόνια  αυτής της δημιουργικής πορείας, έγιναν ακριβώς για να πάρουν οι ηθοποιοί και οι θεατές μια σφαιρική άποψη στα διαφορετικά είδη θεάτρου. Τα έργα είναι τα ακόλουθα:

1983: Παράδοση μαθημάτων ορθοφωνίας και υποκριτικής.

1984: Τρία μονόπρακτα. «Αυτός και το παντελόνι του» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Τα τρυγόνια» του Χρήστου Σαμουηλίδη, «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου.

1986: «Η Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη.

1987: Τέσσερα μονόπρακτα του Γιώργου Σκούρτη. «Ο φαντάρος», «Ο απεργοσπάστης», «Η υστερία» και «Η πάλη των τάξεων».

1988: «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

1989: «Τα εγκαίνια» του Νίκου Ζακόπουλου.

1990: Δύο μονόπρακτα του Άντον Τσέχωφ. «Αίτηση σε γάμο» και «Επέτειος».

1991: Τέσσερα μονόπρακτα του Κώστα Μουρσελά. «Συζήτηση περί ματαιότητος», «Το δίκανο», «Διακοπή ρεύματος» και «Γραφείο με θέα προς την πλατεία Συντάγματος». Ένα μονόπρακτο του Ντάριο Φο. «Η ηθική του τυφλού και του ανάπηρου».

1992: «Οι αρχάγγελοι δεν παίζουν φλίπερ» του Ντάριο Φο.

1993: Δύο έργα. «Οδυσσέα γύρνα σπίτι» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» παιδικό του Δημήτρη Ποταμίτη.

1994: «Με τα δόντια» του Θόρντον Ουάιλντερ.

1995: Δύο έργα. «Η Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ και «Μέσα στο νερό δασκάλα» παιδικό του Γιάννη Ξανθούλη.

1996: «Το φάντασμα του κυρίου Ραμόν Νοβάρο» του Παύλου Μάτεση.

1997: «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη.

1998: «Ω! Τι κόσμος μπαμπά!» του Κώστα Μουρσελά. Και συνεργασία με τον θίασο ΠΗΓΑΣΟΣ της Κατερίνης.

1999: Δύο έργα. «Η μαριχουάνα της μαμάς είναι πιο γλυκιά» του Ντάριο Φο και «Οδυσσεβάχ ο θαλασσινός» παιδικό της Ξένιας Καλογεροπούλου.

2000: «Ονειρόδραμα» του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ και δρώμενο με αποσπάσματα από τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου και ποιήματα Νικηφόρου Βρεττάκου.

2001: «Στις γειτονιές του χρόνου … κατοικεί ένα Λιτόχωρο» της Βίκης Καρτσέλου και του Χάρη Αμανατίδη.

2002: «Θάψτε τους νεκρούς» του Ίρβιν Σόου.

2003: «Ειρήνης βάσανα – Λυσιστράτη, Ειρήνη» του Αριστοφάνη.

2004: «Διαβολοκατάσταση» του Χάρη Αμανατίδη.

2006: «Κάτι τρέχει …» πέντε μονόπρακτα. «Μια συνάντηση» του Γιάννη Χρυσούλη, «Μονόλογος» του Γιώργου Σκούρτη, «Κάτι τρέχει» του Κώστα Μουρσελά και «Η κυρία Παπαδημητρακοπούλου – Γκαγκανοπούλου στο πάρκο», «Το μέλλον είναι μόνο δικό μας» του Παύλου Μάτεση.

2007: «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπέρτολ Μπρεχτ.

2008: «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου.

2009: Δύο έργα. «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαϊδή – Ελένης Χαβιάρα και «Περπατώ εις το δάσος» παιδικό της Στέλλας Μιχαηλίδου.

2010: «Το Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Η ΕΠΩΝΥΜΙΑ. Ως ένωση προσώπων από το 1983 μέχρι το 2010 το θεατρικό αυτό σχήμα δεν απέκτησε νομική προσωπικότητα, δεν ήταν σύλλογος με καταστατική μορφή. Αρχικά ονομαζόταν “Ομάδα Θεάτρου”, όμως το 1989 πήρε τον τίτλο “Δημοτική Θεατρική Σκηνή” μια και είναι η μοναδική ομάδα του Στεκιού Νεολαίας που επιβίωσε. Το έτος 1992 πήρε το βαπτιστικό όνομα “ΜΑΣΚΕΣ”, καθόσον η χρήση της μάσκας αποτελούσε ανέκαθεν ένα ισχυρό πολιτιστικό σύμβολο, και όσον αφορά το θέατρο αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Τότε δήμαρχος ήταν ο Παπαθανασίου Γεώργιος.

————-

Σωτήρης Μασταγκάς. Αφοσιωμένος με πάθος και συνέπεια στην Τοπική Ιστορία του Λιτοχώρου – Συνέντευξη

———————

ΧΩΡΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ. Χωρίς αμφισβήτηση το Λιτόχωρο στερείται κατάλληλου θεατρικού χώρου που αφενός να υποστηρίζει την εκπαιδευτική διαδικασία και αφετέρου να υλοποιεί καλλιτεχνικές δράσεις και εκδηλώσεις. Μια τέτοια θεατρική σκηνή πρέπει να έχει σχεδιαστεί εξ αρχής, να έχει τις κατάλληλες υποδομές, να είναι εφοδιασμένη με σύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό κλπ. Να μπορεί να φιλοξενεί ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως θεατρικές, μουσικές, χορευτικές παραστάσεις, εκθέσεις, φεστιβάλ, ημερίδες, διαλέξεις κλπ.

Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της Δημοτικής Θεατρικής Σκηνής Λιτοχώρου ΜΑΣΚΕΣ είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες από την έλλειψη αιθουσών προετοιμασίας και χώρου παρουσίασης των θεατρικών έργων.

Από την ίδρυση μέχρι το 1992, σε συνεργασία με το Κέντρο Λαϊκής Επιμόρφωσης, οι θεατρικές παραστάσεις δίδονταν σε αίθουσα από το Στέκι Νεότητας, μετά από την κατάλληλη διαμόρφωση του χώρου ο οποίος έγινε άνετος και λειτουργικός. Το 1993 κατασκευάστηκε και εγκαινιάστηκε η εξωτερική αίθουσα εκδηλώσεων του Α’ Δημοτικού Σχολείου Λιτοχώρου, η οποία διαθέτει θεατρική σκηνή. Εκεί φιλοξενήθηκαν όλες οι παραστάσεις θεατρικών έργων που έδωσαν οι ΜΑΣΚΕΣ. Το 2007 κατασκευάστηκε το νέο κτήριο του Β’ Δημοτικού Σχολείου Λιτοχώρου, το οποίο διαθέτει αίθουσα εκδηλώσεων με θεατρική σκηνή, όπου δόθηκαν παραστάσεις.

Το 1995 έγινε ανάπλαση του δημοτικού πάρκου (Κατούνια) Λιτοχώρου και δημιουργήθηκαν νέες αθλητικές εγκαταστάσεις με κερκίδα, εκεί όπου σήμερα είναι το γήπεδο του Tennis. Στον χώρο αυτό πραγματοποιούνταν σχεδόν όλες οι πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις του καλοκαιριού στην κωμόπολη. Εδώ η Δημοτική Θεατρική Σκηνή ΜΑΣΚΕΣ κάθε καλοκαίρι παρουσίαζε το θεατρικό της έργο. Το 2008 κατασκευάστηκε το ανοικτό θέατρο μπροστά στη δεξαμενή νερού, όπου πλέον πραγματοποιούνται οι εκδηλώσεις. Δήμαρχος ήταν ο Τσιφοδήμος Αθανάσιος.

Πρέπει να επισημάνουμε ότι τα περισσότερα θεατρικά έργα που επιμελήθηκε η Δημοτική Θεατρική Σκηνή, παρουσιάζονταν δύο φορές κατ’ έτος στο κοινό του Λιτοχώρου. Η αρχική παράσταση την άνοιξη σε κλειστή αίθουσα εκδηλώσεων και το ίδιο έργο παρουσιαζόταν σε ανοικτό χώρο στα πλαίσια των καλοκαιρινών δρώμενων.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ. Η Δημοτική Θεατρική Σκηνή ΜΑΣΚΕΣ τελούσε υπό την αιγίδα του Δήμου Λιτοχώρου, ενταγμένη στο Πολιτιστικό Κέντρο του. Το Πολιτιστικό Κέντρο άρχισε να λειτουργεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και μέχρι το 2010, που καταργήθηκε, έδωσε το δικό του διακριτό στίγμα στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου. Στόχος του ήταν η ενίσχυση και προαγωγή της καλλιτεχνικής παιδείας και δημιουργίας στην κωμόπολη. Ήταν η “καρδιά” του πολιτισμού στο Λιτόχωρο. Μέσα από την πολυετή διαδρομή του έχει να επιδείξει σημαντικό έργο, εκπονώντας ικανό αριθμό πάγιων πολιτιστικών προγραμμάτων και εκδηλώσεων.

Αναφορά πρέπει να γίνει και στο Πολιτιστικό Καλοκαίρι που κάθε καλοκαίρι, και για τρεις μήνες, άνοιγε την αυλαία για να φιλοξενήσει θεατρικές και μουσικοχορευτικές παραστάσεις, συναυλίες, εικαστικές εκθέσεις κλπ. Φορέας διοργάνωσης ήταν το Πολιτιστικό Κέντρο, σε συνεργασία με τους συλλόγους του τόπου. Η Δημοτική Θεατρική Σκηνή λάμβανε πάντοτε μέρος στις εκδηλώσεις του καλοκαιριού.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ. Στο πλαίσιο της λειτουργίας της η Δημοτική Θεατρική Σκηνή του Λιτοχώρου ΜΑΣΚΕΣ προήγαγε την καλλιτεχνική ερασιτεχνική δημιουργία και την τέχνη του θεάτρου, προβάλλοντας τον Δήμο. Παρουσίασε θεατρικά έργα του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου, ενώ παράλληλα παρείχε και εκπαιδευτικό έργο που εντάσσεται στην θεατρική αγωγή και παιδεία. Ακολούθως παρέχονται λίγες πληροφορίες.

• Από το 1992 λειτουργούσε και παιδικό τμήμα. Καθιερώθηκε υποτροφία εκ μέρους του Πολιτιστικού Κέντρου για μέλη της θεατρικής ομάδας που ακολουθούσαν σπουδές ηθοποιού ή σκηνοθέτη. Κάποια παιδιά που διέθεταν ταλέντο και καλή σκηνική παρουσία παρακινήθηκαν να φοιτήσουν σε Σχολές Καλών Τεχνών ή ιδιωτικές Σχολές Θεάτρου.

• Στο Λιτόχωρο στις 4 μέχρι 7 Σεπτεμβρίου 1986 σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Ολύμπου και με την Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς διοργανώθηκε η 1^η Συνάντηση ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων Νομού Πιερίας. Η συνάντηση ήταν αφιερωμένη στα 30 χρόνια από τον θάνατο του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Συμμετείχαν: α) Θεατρική Ομάδα Καλλιθέας με το έργο «Μικροαστικοί γάμοι», β) Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Κατερίνης με το έργο «Οι αρχάγγελοι δεν παίζουν φλίπερ», γ) Πολιτιστικός Σύλλογος Ράχης ΟΡΦΕΑΣ με το έργο «Η χαρτοπαίχτρα», δ) Σύλλογος Μικρασιατών Κατερίνης με το έργο «Το αυγό της κότας», ε) Πολιτιστικό Κέντρο Σφενδάμης με το έργο «Φον Δημητράκης» και στ) Ομάδα Θεάτρου Λιτοχώρου με το έργο «Η Βεγγέρα».

• Στην Κατερίνη από 4 μέχρι 20 Δεκεμβρίου 1998 ο θίασος ΠΗΓΑΣΟΣ της Κατερίνης σε συνεργασία με την Δημοτική Θεατρική Σκηνή ΜΑΣΚΕΣ του Λιτοχώρου παρουσίασαν στην Αίθουσα Μουσών / Χατζόγλειο Μέγαρο το έργο «Το φάντασμα του κυρίου Ραμόν Νοβάρο» του Παύλου Μάτεση. Σκηνοθεσία: Χάρης Αμανατίδης. Η συνεργασία αυτή με το Καλλιτεχνικό Εργαστήρι ΠΗΓΑΣΟΣ της Κατερίνης συνεχίστηκε και στα επόμενα χρόνια.

• Οι ΜΑΣΚΕΣ την 22-7-2000 ανέβηκαν στο Οροπέδιο των Μουσών στον Όλυμπο, στα πλαίσια της 60^ης Πανελλήνιας Ορειβατικής Συνάντησης (ΠΟΣ), με τη σύμπραξη του ΕΟΣ Λιτοχώρου, και εκεί σε υψόμετρο 2.800 μέτρων παρουσίασαν ένα θεατρικό δρώμενο με αποσπάσματα από τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου και ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου.

• Το 2001 οι ΜΑΣΚΕΣ γιόρτασαν τα 17 χρόνια από την πρώτη θεατρική παρουσίαση, «φτιάχνοντας εξ ολοκλήρου μια παράσταση για το Λιτόχωρο, με κείμενα που μιλάνε για τη ζωή και την εξέλιξη του Λιτοχώρου στον αιώνα που μας πέρασε …», διαβάζουμε στο πρόγραμμα της εκδήλωσης που διήρκησε από τις 15 έως 23 Δεκεμβρίου 2001.

• Στις 1 – 3 Αυγούστου 2003 πραγματοποιήθηκε στο Λιτόχωρο Φεστιβάλ Θεάτρου στα πλαίσια του Πολιτιστικού Καλοκαιριού. Συμμετείχαν: α) Θέατρο ΔΑΝΑΗ με το έργο «Το όνειρο» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, β) Θέατρο ΠΗΓΑΣΟΣ με το έργο «Αντιγόνη» του Μπέρτολτ Μπρέχτ και γ) Δημοτική Θεατρική Σκηνή ΜΑΣΚΕΣ με το έργο «Ειρήνης βάσανα» βασισμένο στα δύο έργα του Αριστοφάνη «Λυσιστράτη» και «Ειρήνη» σε σκηνοθεσία Χάρη Αμανατίδη.

• Παρατηρούμε ότι από το σύνολο των θεατρικών έργων που παίχτηκαν στην χρονική περίοδο των 27 ετών, ανέβηκαν πέντε φορές μονόπρακτα, δηλαδή θεατρικά έργα που διαδραματίζονται σε μια πράξη. Το έτος 1984 τρία μονόπρακτα, το 1987 τέσσερα, το 1990 δύο, το 1991 πέντε και το 2006 πέντε. Επίσης, παρατηρώντας το ρεπερτόριο από τις ΜΑΣΚΕΣ, βλέπουμε ότι σε έξι χρονιές ανέβηκαν από δύο ανεξάρτητα θεατρικά έργα: Τα έτη 1993, 1995, 1998, 1999, 2000 και 2009.

ΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ. Σκηνοθέτης είναι το πρόσωπο που με βάση το σενάριο κατευθύνει τις σκηνές ενός θεατρικού έργου. Ο σκηνοθέτης οριοθετεί το περιβάλλον, αποφασίζει την χρονική διάρκεια της σκηνής και καθοδηγεί τους ηθοποιούς έτσι ώστε η σκηνή να παρουσιάζει στον θεατή αυτό που οραματίζεται ο ίδιος. Το χαρακτηριστικό της δουλειάς του σκηνοθέτη στα θεατρικά δρώμενα είναι ότι αυτή τελειώνει με την έναρξη των παραστάσεων.

Στην περίπτωση της Δημοτικής Θεατρικής Σκηνής του Λιτοχώρου οι σκηνοθέτες – θεατροδιδάσκαλοι έπρεπε να “στρατολογήσουν” κάθε φορά νέα μέλη, νέα παιδιά που να αγαπούν και να έχουν πραγματικά μεράκι για κάποιο είδος τέχνης, για το θέατρο. Αυτό το άγουρο και ακατέργαστο σε μεγάλο βαθμό υλικό καλούνται οι σκηνοθέτες να το διαπλάσουν. Πέτυχαν μέσα σε ελάχιστο σχετικά χρόνο να μεταμορφώσουν νέα παιδιά, πολλά από τα οποία έκαναν πριν απλή απαγγελία, σε ερασιτέχνες ηθοποιούς με καλή κίνηση και παρουσία.

• Το έτος 1983 έγιναν μαθήματα ορθοφωνίας και υποκριτικής από τον ηθοποιό Χρήστο Αντωνιάδη.

• Το 1984 σκηνοθέτης ήταν ο Βασίλης Σαλασίδης, ηθοποιός στο “Πιερικό Θέατρο” της Κατερίνης. Ακολούθησε απραξία ενός χρόνου.

• Την χρονική περίοδο 1986 – 1989 σκηνοθέτης ήταν ο Γεώργιος Σιάσιος, ηθοποιός και καλλιτέχνης στην Κατερίνη.

• Το 1990 σκηνοθέτης ήταν ο Κωνσταντίνος Μυστακίδης, Κατερινιώτης ηθοποιός και καλλιτέχνης.

• Τέλος, από το 1991 μέχρι το 2010 τη σκηνοθεσία (σκηνική διδασκαλία των θεατρικών έργων και καλλιτεχνική ευθύνη του ανεβάσματος των παρατάσεων) είχε ο Χάρης Αμανατίδης. Ο animateur της ερασιτεχνικής Δημοτικής Σκηνής ΜΑΣΚΕΣ, με το σκηνοθετικό ταλέντο του και με την μεγάλη θεατρική εμπειρία, έστησε ευπρόσωπες και εύληπτες παραστάσεις. Ήταν ευτύχημα για το Λιτόχωρο η ανάληψη της σκηνοθεσίας από τον Χάρη Αμανατίδη.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ. Τους ένωσε η αγάπη για την τέχνη, η ανάγκη για προσφορά και δράση. Πρόκειται για ενήλικους, νέους και παιδιά που αγαπούν το θέατρο και ασχολήθηκαν μ’ αυτό ερασιτεχνικά. Από το 1983 έως το 2010 οι κάτωθι ερασιτέχνες ηθοποιοί υποδύθηκαν ρόλους και ανέδειξαν τη μοναδικότητα της θεατρικής δημιουργίας.

Αργυροπούλου Συμέλα, Αργυροπούλου Μαρίνα, Αργυροπούλου Όλια, Ανούδης Στράτος, Αμανατίδης Χάρης – Βλαχοπαναγιώτη Μαρία, Βαΐτση Βέτα – Γκούντα Άννα, Γουντσιώτη Μίνα, Γκέκα Ματίνα, Γκέκα Λίλα, Γκούντα Βαγγελίτσα, Γκαγκαλή Κατερίνα, Γκόλια Ακριβή, Γκουντρουμπή Αγγελική, Γρεβενίτου Όλγα – Δερβίση Μαρτίνα, Δεναξά Κατερίνα – Ζορμπάς Στέλιος, Ζηκυρόπουλος Γιάννης – Ήραντος Νίκος – Καρτσιούνα Ματίνα, Κολωνιάρης Γιώργος, Καψάλης Σάκης, Καρλέτσας Κώστας, Καζακλάρη Διονυσία, Καρτσέλου Βίκη, Καρτσιώτης Γιάννης, Κάκαλου Ελένη, Κυρίτση Βέτα, Καζακλάρης Σάκης, Καμβίσιου Ματίνα, Κυρίτσης Γιώργος, Καραδήμου Μαίρη, Κυριακού Γεωργία, Κολωνιάρη Πόπη, Καψάλη Σίσσυ, Καρακίτσιου Ολυμπία, Καλύβα Εβελίνα, Κοκκινογένης Παύλος, Καρτσιώτη Ελένη, Καψάλη Φανή, Κούκουλη Εβελίνα, Κουλιάνος Διονύσης, Κουτρουμπή Αγγελική – Λάππας Νίκος, Λιγκάρος Κώστας – Μπάρα Χρύσα, Μαρνέλα Φιλιώ, Μόσχοβα Γαρυφαλιά, Μόσχοβας Βαγγέλης, Μόσχοβα Ελένη, Μπαλανίκας Κωστής, Μετελάρη Γεωργία, Μετελάρη Ευδοκία, Μελετλίδης Ηλίας – Νίκα Φανή, Νικοπούλου Γεωργία, Ντάβανου Ντίνα – Παπαγεωργίου Βάσω, Πολυχρονίδου Αναστασία, Πίνος Μιχάλης, Παπακωνσταντίνου Βάσω, Παρλίτση Κατερίνα, Πηγατσιώτη Θωμαή, Πασχαλίδου Όλγα – Ρίζου Αναστασία – Σβάρνας Στέργιος, Στρογγύλης Σάκης, Σκρέτα Αθανασία, Σβάρνα Ευγενία, Σκρέτας Βαγγέλης, Σατραζέμη Πετρούλα, Σατραζέμης Στέργιος, Σιαμήτρας Γεώργιος, Σεμερτζίδου Μαρίλλη, Σκρέτα Βούλα, Συμεωνίδης Μιχάλης – Τριανταφύλλου Γιώργος, Τσιαργαλή Ευαγγελία, Τσαρούχας Χρήστος, Τερζή Ιωάννα – Φουρκιώτης Κώστας – Χατζηιωαννίδης Γιάννης, Χραπανά Μαριάννα, Χασαμπένης Γιώργος, Χατζή Αναστασία, Χούτα Βάσω.

Η θεατρική ομάδα μεγάλωσε, κάποια μέλη έφυγαν, άλλα νέα μέλη εισήλθαν, κάποια παλαιότερα ξαναγύρισαν και μαζί με τα νεότερα αναζωογονούσαν κάθε φορά την ομάδα. Η Δημοτική Θεατρική Σκηνή ΜΑΣΚΕΣ του Λιτοχώρου έμεινε ζωντανή, άντεξε, για να προσφέρει το γέλιο, τη συγκίνηση, τη διασκέδαση, την ψυχαγωγία.

Μερικοί ηθοποιοί ήταν η ψυχή για πολλά χρόνια της ομάδας και συνδετικός κρίκος όλων. Η ανταπόκριση του κόσμου και το θερμό χειροκρότημα των Λιτοχωριτών θεατών ήταν μια ηθική επιβράβευση για τις προσπάθειες και τους κόπους του χρόνου της προετοιμασίας και συγχρόνως ένα ελπιδοφόρο μήνυμα που δέσμευε τους ηθοποιούς για ακόμη καλύτερες θεατρικές παραστάσεις. Όλοι τους ερασιτέχνες έπρεπε να αποφύγουν την εύκολη αναγνώριση και καταξίωση μέσα από εύπεπτα και γαργαλιστικά θεάματα, ταυτόχρονα να μάθουν την θεατρική τέχνη και να καταξιωθούν όχι απλά “σαν παιδιά που στον ελεύθερο χρόνο τους κάνουν θέατρο”, αλλά ως καλλιτέχνες που αφουγκράζονται τους προβληματισμούς της ζωής και με αισθητική αρτιότητα τους παρουσιάζουν.

Οι ΜΑΣΚΕΣ δεν ήταν απλώς ένας χώρος και μια ομάδα όπου κάποιοι ερασιτέχνες προσέγγιζαν την δύσκολη και απαιτητική τέχνη του θεάτρου, ήταν κυρίως ένα πεδίο όπου ασκείται κάποιος στη συμμετοχή και την συλλογική δημιουργία. Ο ερασιτέχνης ηθοποιός καλλιεργείται, εντρυφεί σε ρόλους, μορφώνεται, παίρνει θεατρική παιδεία που την μεταδίδει στους θεατές.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ. Το θέατρο είναι τέχνη, όμως, πέρα από την έμπνευση και τη δημιουργικότητα των σκηνοθετών και των ηθοποιών, απαιτεί και εργασία από τους απαραίτητους συντελεστές αυτής της εργασίας. Κάθε θεατρική παράσταση είναι ένας “οργανισμός” που έχει ανάγκη από μέλη – συντελεστές, ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε παράστασης. Δουλειά του συντελεστή είναι να υλοποιεί το όραμα του σκηνοθέτη και συχνά καλείται να αναλάβει πολλούς ρόλους.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι ΜΑΣΚΕΣ ήταν ένα ερασιτεχνικό θεατρικό σχήμα στο οποίο οι σκηνοθέτες αναλάμβαναν και ρόλους συντελεστών. Αναφέρονται μερικές κατηγορίες ενδεικτικών συντελεστών που κατά περίπτωση πρόσφεραν την τέχνη ή εργασία τους.

Σκηνικά: Χαϊλατζίδου Βέτα, Αποστόλου Θανάσης, Αμανατίδης Χάρης, Καζακλάρη Διονυσία, Αργυροπούλου Συμέλα, Καψάλης Σάκης, Χαϊλατζίδης Γιώργος.

Κοστούμια: Χαλαϊτζίδου Βέτα, Καψάλης Σάκης.

Χορογραφία: Μπάρα Χρύσα.

Φωτισμοί: Αφοί Κοκκινίδη, Καρτσιώτης Θωμάς, Συμεωνίδης Μιχάλης, Σαρηγιαννίδης Νεοκλής.

Μουσική επιμέλεια: Αποστόλου Θανάσης, Αμανατίδης Χάρης, Γκούντα Ευαγγελία, Αργυροπούλου Συμέλα, VITA-5.

Ηχητικά: Καρτσιώτης Θωμάς.

Υποβολείς: Γκούντα Άννα, Νίκας Άρης, Μάνου Βάσω.

Τεχνική υποστήριξη: Καρτσιώτης Θωμάς, Παπαϊωάννου Αργύρης.

Εικαστική επιμέλεια εντύπου: Σεμερτζίδου Μαρίλλη, Καρτσέλου Βίκη.

Μακιγιάζ: Σκρέτα Αθανασία.

Τυπογραφείο: Τζιόμπανος Γιάννης.

Οι ΜΑΣΚΕΣ απέδειξαν ότι σε πείσμα της σκληρής καθημερινότητας υπάρχει και ο πολιτισμός, έτσι, για να ταξιδεύουμε, να γελάμε, να αισιοδοξούμε για το αύριο. Το Λιτόχωρο πρέπει να αισθάνεται περήφανο για την Δημοτική Θεατρική Σκηνή του, που παρά τις αντιξοότητες ανέβασε θεατρικές παραστάσεις. Αυτό το ερασιτεχνικό θέατρο στήριξε δυναμικά τον πολιτισμό στην κωμόπολη και έγινε εστία δημιουργίας και πολιτιστικής δράσης που έχει τόσο ανάγκη η Λιτοχωρίτικη κοινωνία.