Έκτωρ Δούκας. Από τον ακαδημαϊκό ρεαλισμό του Μονάχου σε μια πρώτη προσέγγιση του ιμπρεσιονισμού και του εξπρεσιονισμού
Ο Έκτωρ Δούκας είναι στα έργα του απόλυτα προσεγγίσιμος, ακολουθώντας τη ρεαλιστική απεικόνιση, που δίνει ταυτόχρονα έμφαση στο χρώμα, ζωγραφίζοντας τοπία, σκηνές της αγροτικής ή της καθημερινής ζωής και πορτρέτα. Άλλωστε αυτή είναι η θεματολογία της εποχής.
Εμπλουτίζοντας κι από το Παρίσι, από την Ακαδημία Ζυλιάν, με περισσότερα στοιχεία την οπτική του, όταν επιστρέφει στην Ελλάδα, ήδη έχει διαμορφώσει το προσωπικό του ύφος, που το διακρίνει μεγαλύτερη ελευθερία και στην έκφραση του σχεδίου και στη χρήση του φωτός, (επίδραση του ιμπρεσιονισμού), αλλά και και στην αποτύπωση του ψυχισμού του, (επίδραση του εξπρεσιονισμού).
Βέβαια ο ίδιος θα δηλώσει:
«Αποφεύγω οτιδήποτε θυμίζει μια ξεκάρφωτη μεταφορά της φύσης στο βασίλειό μου. Πώς θα μεταφέρω τις συγκινήσεις μου, δηλαδή με ποιον εκφραστικό τρόπο, μου είναι αδιάφορο. Κείνο που με απασχολεί είναι να μπορώ να δίνω την αγαλλίαση στο θεατή και να του μιλώ χωρίς τη βοήθεια επεξηγηματικών σημειώσεων. Ζωγραφικός πίνακας είναι, κατά τη γνώμη μου, εκείνος που δε θέλει καν τίτλο.»
Με έκθεση στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1934 και με πολλές στην Ελλάδα από το 1948 μέχρι και το 1967, λίγο πριν πεθάνει, ο Δούκας εκφράζει την εποχή του, που αποδίδει θέματα χωρίς αναζητήσεις και ανησυχίες, αποτυπώνοντας την πραγματικότητα μέσα από την εύκολη για τον κάθε θεατή προσέγγιση του έργου του.
…………………….
