“Γράμμα στο μωρό μου στη Γάζα: Λυπάμαι, ονειρεύτηκα ένα καλύτερο μέλλον για σένα” / γράφει η Maram Humaid

Μετάφραση από το aljazeera.com

Το μωρό μου ο Iyas έγινε τριών μηνών και ο ανιψιός μου Ezz είναι μόλις τριάντα ημερών. Εδώ είναι όσα έχω να τους πω:

Αγαπημένα μου μωρά, Iyas και Ezz,

Καταλαβαίνω ότι αισθάνεστε πως κάτι δεν πάει καλά. Οι αντιδράσεις σας στους ήχους των εκρήξεων είναι εμφανείς – τρέμετε και κλαίτε με κάθε σφυροκόπημα.

Κάπου κάπου, μας κοιτάτε αναζητώντας στα πρόσωπά μας απαντήσεις, ενοχλημένα από τους συνεχείς βομβαρδισμούς και τα αεροπλάνα που πετούν πάνω από τα κεφάλια σας κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Αγαπημένα μου μωρά,

Γράφω αυτό το γράμμα με την ελπίδα ότι θα μεγαλώσετε σε έναν ασφαλή κόσμο για να το διαβάσετε. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου βέβαιο. Όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν με αναγκάζουν να καταγράψω αυτή τη μαρτυρία για τη γενιά σας.

Καθώς κοιτάζω τα μάτια σας, σκέφτομαι τα πρόωρα μωρά στο νοσοκομείο αλ-Σίφα να μεταφέρονται, με τις ζωές τους να κινδυνεύουν.

Ο κόσμος έχει μετατραπεί σε νεκροταφείο για τα πιο αθώα όντα. Σκέφτομαι τις αγωνιώδεις ιστορίες γονιών που. λόγω της εισβολής δεν μπορούν να φτάσουν στα παιδιά τους που περιμένουν ή, ακόμα χειρότερα, γονιών που έχουν εκτοπιστεί ή σκοτωθεί.

Μωρά μου, η καρδιά μου θρηνεί βαθιά. Κάθε μέρα στο νοσοκομείο, χύνω δάκρυα για τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε αυτό το χάος. Κλαίω όταν τα βλέπω να γελάνε μέσα στις αυτοσχέδιες σκηνές, ανυποψίαστα για την τραγική καταστροφή που εκτυλίσσεται γύρω τους – μια πραγματικότητα που μπορεί να κατανοήσουν μόνο στο μέλλον.

Αγαπημένα μου,

Η ευημερία σας, υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες μας ανησυχεί βαθύτατα, εμάς, τους γονείς σας.

Την περασμένη εβδομάδα, το αδιάκοπο κλάμα και η δυσφορία σας μας προβλημάτισαν, μέχρι που ο πόνος στα νεφρά της γιαγιάς σας, αποκάλυψε την αιτία – ακάθαρτο νερό. Παρότι είμαστε πολύ προσεκτικοί, δεν είχαμε άλλη επιλογή για να σας ξεδιψάσουμε, και συνεχίζαμε την αναζήτηση εμφιαλωμένου νερού για σας.

Καθημερινά, πηγαίναμε στο νοσοκομείο, που δουλεύω ως δημοσιογράφος, αναζητώντας πληροφορίες για τυχόν διαθέσιμες πηγές νερού.

Η χαρά της επιστροφής στο σπίτι με λίγα μπουκάλια έμοιαζε με το να κρατάμε έναν θησαυρό, μια έντονη υπενθύμιση του χάους που περιβάλλει μια βασική ανάγκη – το νερό.

Αλλά δεν είναι μόνο το νερό που λείπει. Τα αποθέματα βρεφικού γάλατος λιγοστεύουν και οι πάνες είναι πια δυσεύρετες. Ezz, παρά τις δυσκολίες, ο μπαμπάς σου κατάφερε να εξασφαλίσει γάλα για σένα. Αλλά Iyas, αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε το δικό σου γάλα λόγω έλλειψης, διακινδυνεύοντας να δυσφορήσεις και να ταλαιπωρηθείς.

Καθώς γυρεύουμε τον δρόμο μας, μέσα σ’ αυτήν την πραγματική μάχη της δίψας και της πείνας, το να συζητάμε ποιο είναι το καταλληλότερο γάλα για εσάς μοιάζει πολυτέλεια. Τα πάντα περιστρέφονται τώρα γύρω από το να μην πεινάσουμε.

Θέλω να σας γνωρίσω αυτόν τον «υπέροχο» κόσμο που παρακολουθεί τον αγώνα μας απέναντι στην -με διάφορους τρόπους- γενοκτονία.

Πέρα από την έλλειψη νερού και τροφίμων, έχει περάσει πάνω από ένας μήνας χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, διαδίκτυο, δίκτυα επικοινωνίας, προμήθειες σε σούπερ μάρκετ, ψωμί ή καύσιμα.

Οι συνεχιζόμενες αεροπορικές επιδρομές προκαλούν ατελείωτη αιματοχυσία, στοχεύοντας κάθε πτυχή της ζωής, καθιστώντας αυτόν τον κόσμο ανασφαλή για αθώα μωρά σαν εσάς.

Κάθε μέρα στο νοσοκομείο, βλέπω πτώματα τυλιγμένα σε αιματοβαμμένα σάβανα -γυναίκες, άνδρες και ηλικιωμένους- αλλά το πιο συγκλονιστικό είναι τα πτώματα των παιδιών. Τα μωρά εδώ μαθαίνουν τους ήχους των πυραύλων πριν μάθουν τα πρώτα τους παιδικά τραγούδια.

Άνθρωποι εκτοπισμένοι, πετσοκομμένοι, πενθούντες και πολιορκημένοι – αυτοί είναι οι κάτοικοι της Γάζας που υπομένουν την συνεχιζόμενη ισραηλινή επίθεση.

Αγαπημένα μου,

Αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο μου γράμμα. Θυμηθείτε να μην συγχωρήσετε εκείνους που έμειναν σιωπηλοί μπροστά στον πόνο μας.

Η ζωή στη Γάζα ήταν πάντα δύσκολη, αλλά προσπαθήσαμε να ζήσουμε, να ονειρευτούμε και να χτίσουμε τις ζωές μας. Τώρα, η λύπη σκιάζει κάθε όνειρο μας, μετανιώνουμε για κάθε μας ελπίδα πως θα μπορέσουμε να σας δώσουμε μια καλύτερη ζωή.

Κοιτάζοντας τα χαμόγελά σας καθώς κρατιέστε χέρι-χέρι μέσα στο χάος, ραγίζει η καρδιά μου. Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον εδώ είναι μηδαμινή- το μέλλον φαίνεται να υπόσχεται μόνο περισσότερα μαρτύρια.