Κλωντ Μονέ / Χρώμα, φως, εντύπωση – Οδηγώντας τη ζωγραφική στους δρόμους του Ιμπρεσιονισμού.
Γεννημένος ο Κλωντ Μονέ στο Παρίσι το 1840, είναι εκείνος που με το έργο του καθόρισε την πορεία του νέου καλλιτεχνικού ρεύματος που ονομάστηκε Ιμπρεσιονισμός, επηρεάζοντας όχι μόνο τον αιώνα του, αλλά αφήνοντας τα χνάρια του και σε άλλες μεταγενέστερες εποχές.
Ο Μονέ δεν είχε αριστοκρατική, ούτε καν αστική καταγωγή και επομένως ούτε το πνευματικό ή το καλλιτεχνικό υπόβαθρο σπουδών που αυτές οι δύο τάξεις πρόσφεραν στα παιδιά τους.
Γιος ενός παντοπώλη της γειτονιάς είχε λατρεία για τη φύση από παιδί και νωρίς ξεκίνησε να τη ζωγραφίζει, με τη δική του όμως οπτική, καταθέτοντας μια νέα άποψη.
Μέχρι τότε η Σχολή Καλών τεχνών του Παρισιού βγάζει ζωγράφους που πατούν στην ίδια κοινότυπη θέαση και απεικόνιση της φύσης. Λεπτομερής περιγραφή της και άτονα χρώματα, τα οποία δεν δημιουργούν κανενός είδους συναισθηματική ή πνευματική αφύπνιση.
Ο Κλωντ Μονέ έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του καλλιτεχνικού κατεστημένου. Αρνείται να φοιτήσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, προτιμώντας μια ιδιωτική, στην οποία όμως συγκεντρώνονται και άλλοι ανήσυχοι καλλιτέχνες, αναζητώντας καινούριους δρόμους έκφρασης.
Ο Μονέ αντιλαμβάνεται τη φύση, με την οποία πολλοί είπαν πως είναι ερωτευμένος, σαν μια πηγή αέναου φωτός, που αναδεικνύει τα χρώματα και τα μετατρέπει σε άμεση εντύπωση.
Από κει, από το impression, (εντύπωση), προήλθε και ο όρος Ιμπρεσιονισμός.
Το χαρακτηριστικό της ζωγραφικής του Μονέ είναι τα έντονα χρώματα, η αποφυγή, όσο το δυνατόν, του μαύρου, οι ευδιάκριτες, κάποτε επίμονες πινελιές και η συναισθηματική καθαρά θεώρηση τοπίων, (σπάνια πορτρέτων), που απευθύνεται άμεσα στην πρόκληση της πρώτης εντύπωσης , όχι με τρόπο επιφανειακό, αλλά ουσιαστικό. Μια νέα οπτική των πραγμάτων.
Αγαπά να αποτυπώνει το ίδιο τοπίο σε διαφορετικές ώρες, με διαφορετικό φως και διαφορετικά χρώματα, δίνοντας μία τελείως διαφορετική εντύπωση στο θεατή του έργου του κάθε φορά. Πραγματικά ενδιαφέρον για τα δεδομένα της εποχής.
Αν κάτι έχει συνδεθεί άμεσα με τη ζωγραφική του, κάνοντάς τον γνωστό όχι μόνο στην εποχή του, αλλά και στις επόμενες, είναι τα υπέροχα χρώματα που αγαπά, (με κυρίαρχα το μωβ, το μπλε και το άσπρο) και τα μοναδικά του νούφαρα, που εκπέμπουν παραδείσια γαλήνη.
Πεθαίνοντας το 1926 αφήνει πίσω του ένα καλλιτεχνικό ρεύμα, που το καθιερώνει ο ίδιος με το έργο του και πολλούς πίνακες, που ακόμη και σήμερα θεωρούνται όχι μόνο κλασικοί, αλλά και γοητευτικοί, σε μια εποχή σαν τη δική μας, γραμμική και επίπεδη.
………………….
