«Ώρα μηδέν στη Γάζα: περί εθνοκαθάρσεων, υπεροψίας και άλλων δαιμονίων» / γράφει ο Γιώργος Τσιάρας
Δεν είναι βέβαια οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι: ακολουθώντας μια μακρά γενοκτονική παράδοση, οι Ισραηλινοί βλέπουν τη Χαμάς σαν τα ψάρια που ζουν μέσα σε μια θάλασσα από αμάχους, και ο μόνος τρόπος να τα πιάσουν είναι να αδειάσουνε τη θάλασσα
Γιώργος Τσιάρας
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, απόγευμα Παρασκευής, κανείς δεν γνωρίζει αν το κράτος-τρομοκράτης του Ισραήλ, όπως το αποκαλεί εδώ και δεκαετίες ο (Αμερικανοεβραίος, για να μην ξεχνιόμαστε) δάσκαλος Νόαμ Τσόμσκι, θα πραγματοποιήσει την απειλή του και θα μπουκάρει στη Γάζα. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, με μια διαταγή συλλογικής τιμωρίας αντάξια των αυθεντικών Γερμανών ναζιστών που θανάτωσαν κατά εκατομμύρια τους Ευρωπαίους Εβραίους παππούδες τους, οι Ισραηλινοί διέταξαν πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους της Βόρειας Γάζας να εγκαταλείψουν τις εστίες τους εντός 24 ωρών. Αγνοώντας επιδεικτικά τις εκκλήσεις του ΟΗΕ και τις προειδοποιήσεις κάθε σώφρονος ανθρώπου ότι κάτι τέτοιο είναι ανθρωπίνως αδύνατο ακόμη και σε μια «κανονική πόλη», και πολύ περισσότερο σε μια αποκλεισμένη από παντού ανοιχτή φυλακή υπό συνεχή βομβαρδισμό και χωρίς ρεύμα, νερό και καύσιμα.
Δεν είναι βέβαια οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι: ακολουθώντας μια μακρά γενοκτονική παράδοση, οι Ισραηλινοί βλέπουν τη Χαμάς σαν τα ψάρια που ζουν μέσα σε μια θάλασσα από αμάχους, και ο μόνος τρόπος να τα πιάσουν είναι να αδειάσουνε τη θάλασσα. Πολλοί κατακτητές το δοκίμασαν – οι Ισπανοί κονκισταδόρες, οι «επιστήμονες» Εγγλέζοι, που πρώτοι εφηύραν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυσικά οι Γερμανοί, ακόμη και οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και αλλού. Αλλά μακροπρόθεσμα ελάχιστοι κατάφεραν να εκτοπίσουν έναν ολόκληρο λαό εκατομμυρίων από τις πατρογονικές εστίες του. Και η τραγική ειρωνεία είναι πως μια από τις πιο «πετυχημένες» ιστορικά τέτοιες εθνοκαθάρσεις ήταν η σφαγή και εκδίωξη των ορίτζιναλ Εβραίων «τρομοκρατών» από τους Ρωμαίους κατακτητές, σε αντίποινα για τις διαδοχικές εξεγέρσεις μεταξύ 70 και 130 μετά Χριστόν, όταν και ξεκίνησε ουσιαστικά το σημερινό γαϊτανάκι του τρόμου…
Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι θα γίνει αν μπούνε οι Ισραηλινοί με μεγάλη χερσαία δύναμη στη Βόρεια Γάζα. Η υπεροπλία του ισραηλινού στρατού είναι τεράστια, αλλά τεράστιες θα είναι και οι απώλειές του σε περιβάλλον αστικού πολέμου, μέσα στα χαλάσματα και τα λαγούμια, όπου ο κυνηγός εύκολα μετατρέπεται σε θήραμα. Είδαμε όλοι το πρόσφατο παράδειγμα του Μπαχμούτ, αλλά και της Μοσούλης, του Χαλεπιού, της Ράκα – όλες τους πόλεις που χρειάστηκε ουσιαστικά να ισοπεδωθούν σε μεγάλο βαθμό, για να πέσουν στα χέρια των απείρως ισχυρότερων επιτιθέμενων.
Θυμόμαστε επίσης, και ας ελπίσουμε να μην ξαναδούμε το «ριπλέι» στο άμεσο μέλλον, τη νίλα που έπαθαν οι δήθεν ανίκητοι Ισραηλινοί από τους ψυχωμένους πολεμιστές της Χεζμπολάχ στον Νότιο Λίβανο. Και το λέω αυτό γιατί η Χεζμπολάχ έχει προειδοποιήσει ότι θα αντιδράσει σε περίπτωση εισβολής στη Γάζα – και η Χεζμπολάχ δεν είναι Χαμάς, ούτε θα πολεμήσει μόνη της… Γι’ αυτούς στέλνει δυο δυο τα αεροπλανοφόρα στη γειτονιά μας η Αμερική, και άπαξ και βγει το τζίνι απ’ το μπουκάλι, με όλους αυτούς τους τρελούς στα διάφορα «πιλοτήρια», all bets are off, που λένε και οι Αμερικανοί μπουκ-μέικερ!
Κι εγώ σου λέω όμως ότι με κάποιο μαγικό τρόπο η Χεζμπολάχ και οι λοιποί Αραβες και οι Ιρανοί και ένα δισεκατομμύριο ακόμα πάσης φύσεως μουσουλμάνοι κάθονται στ’ αυγά τους. Και πως άντε και την πήρανε τη Γάζα οι Ισραηλινοί, κατακτητές και τροπαιούχοι πάνω σε ένα βουνό από πτώματα μαχητών και αμάχων, δικών τους και των αλλοφύλων. Τι θα την κάνουν; Πόσο μπορούν να αντέξουν έναν διαρκή ανταρτοπόλεμο; Πόσος καιρός θα περάσει μέχρι την επόμενη ανάφλεξη; Ποιος θα κρατήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους σε δυο κλουβιά; Η δημογραφία είναι αμείλικτη, η γεωγραφία το ίδιο. Καμιά τακτική νίκη δεν μπορεί να σβήσει το στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγήσει το Ισραήλ η ίδια του η διαχρονική υπεροψία – μια υπεροψία που, κακά τα ψέματα, ξεκινά από το ίδιο το σιωνιστικό μοντέλο και τη μεσσιανική αντίληψη περί «εκλεκτού λαού», που με τη βοήθεια του μοναδικού Θεού κατατροπώνει τις ορδές των Βαρβάρων.
Μια πρωτόγονη, στρεβλή αντίληψη για τη ζωή, τη γη και τον θάνατο που, βέβαια, κάθε άλλο παρά υποστηρίζεται από τα ιστορικά γεγονότα, τα οποία δείχνουν το αντίθετο – έναν μικρό λαό που επιζεί μονίμως κυνηγημένος και ξεσπιτωμένος, με τη δύναμη των όπλων, από ισχυρότερα κράτη, αυτοκρατορίες και θρησκείες. Και που έχει καταλήξει διεσπαρμένος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, με μόνο «σπίτι» μια κλεμμένη από τους Αραβες λωρίδα γης, που του «χάρισαν» ιδιοτελώς με τη Διακήρυξη Μπάλφουρ πριν από 107 χρόνια οι μεγαλύτεροι ταραχοποιοί του πλανήτη, οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες.
Ξέρω, ξέρω. Κάποιοι θα με πούνε πάλι αντισημίτη – στο παρελθόν η πρεσβεία της Κατεχάκη έχει ζητήσει επανηλειμμένα την απόλυσή μου από τα μέσα στα οποία δούλευα, όλως τυχαίως για κείμενα που έγραψα, κακή ώρα, κατά τη διάρκεια πολέμων, εισβολών και σφαγών από πλευράς του κράτους-τρομοκράτη. Στην πραγματικότητα είμαι απλά ένας ορκισμένος αντισιωνιστής – αγαπώ τους Εβραίους, και πολλοί από τους ήρωές μου (ποιον να πρωτοπώ; τον Μαρξ, τον Αϊνστάιν, τον Φρόιντ, τη Χάνα Αρεντ, τη Φρίντα Κάλο;) είναι Εβραίοι.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και σίγουρα στα τριάντα τόσα χρόνια που δημοσιογραφώ, το Παλαιστινιακό Ζήτημα -που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμε «Μεσανατολικό»- είναι μια χαίνουσα πληγή, μια ανεξίτηλη ιστορική μουτζούρα που με κάνει όχι απλά να ντρέπομαι για τη θέση της χώρας μου ή συνολικά της Δύσης, αλλά να ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος. Ευτυχώς, βέβαια δεν είναι όλοι οι Εβραίοι σαν τον Νετανιάχου και τους πάνοπλους εποίκους, τα «λυσσασμένα σκυλιά» που είχε προφητέψει ο ορίτζιναλ τρομοκράτης που έγινε αρχιστράτηγος, ο Μοσέ Νταγιάν – διαβάστε το καταπληκτικό κείμενο του Γκίντεον Λέβι για το ισραηλινό τείχος της υπεροψίας, πραγματικά τα λέει όλα.
