Αλέκος Φασιανός, ο ανθρωποκεντρικός. Μια ζωγραφική εμβληματική

Ο Αλέκος Φασιανός πέθανε πέρυσι, το 2022, αφήνοντας πίσω του ένα έργο εμβληματικό, όπου η ανθρώπινη φιγούρα κυριαρχεί, κάνοντάς τον αναγνωρίσιμο με την ιδιαιτερότητά της. Άλλωστε τα προσωπικά χαρακτηριστικά σ’ έναν καλλιτέχνη είναι εκείνα που καθορίζουν και την πορεία του.

Μοιραία το οικογενειακό περιβάλλον του Φασιανού – γιος ενός μουσικού και μιας φιλολόγου –  τον επηρεάζει. Η εξοικείωση με την Τέχνη του Λόγου και της Μουσικής μαζί με το ταλέντο του τον οδηγούν  στην επιλογή της ζωγραφικής ως μέσου έκφρασης της προσωπικότητάς του.

Σπουδές στο βιολί αρχικά. Αργότερα, συνεχίζοντας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, διδάσκεται από τους πολύ μεγάλους Μόραλη και Τσαρούχη, διαμορφώνοντας από νωρίς το προσωπικό του ύφος.

Στα μαθητικά του χρόνια γνωριμίες με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Χρήστο Γιανναρά, συμπληρώνονται αργότερα με γνωριμίες και φιλίες με τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Τάκη Σινόπουλο, τον Ανδρέα Εμπειρίκο.

Μια γενιά χαρισματική η δική του γενιά, που κίνησε τα λιμνάζοντα ύδατα σ’ όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής.

Οι σπουδές του στο Παρίσι και η παραμονή του εκεί για πάνω από 30 χρόνια μπορεί να του αποφέρει την καταξίωση στον καλλιτεχνικό χώρο, όχι μόνο της Γαλλίας – εκθέσεις του γίνονται στη Νέα Υόρκη, τη Γενεύη, το Μιλάνο, το Τόκυο – αλλά δεν του αφαιρεί την ελληνικότητά του .

Οι φιγούρες του, (ο ποδηλάτης, ο καπνιστής, ερωτευμένα ζευγάρια), εναλλάσσονται με πολύ λιγότερα  τοπία, στα οποία, όμως, η ελληνική παράδοση είναι εμφανώς παρούσα.

Σχέδιο δυνατό, κοντράστ χρωματικά και προπαντός προσωπικό ύφος, αναγνωρίσιμο κι από από τους λιγότερο πληροφορημένους γύρω από την Τέχνη.

Με παράλληλη παρουσία στη χαρακτική, την κεραμική, τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία, ο Αλέκος Φασιανός διαγράφει μια πορεία 87 χρόνων ζωής, με ενεργή καλλιτεχνική παρουσία μέχρι το τέλος.

………………