Σκίτσο για τις γυναικοκτονίες (από τον χρήστη @kinimatini στο X)
Λόγια που αναδημοσιεύονται συνεχώς από τα ΜΜΕ για λίγη δημοσιότητα, καθώς ο πόνος πουλάει και πουλάει ακριβά… Λόγια που έχουμε συνηθίσει να ακούμε και να λέμε «πω, πω, τι συμβαίνει στον κόσμο!», ενώ στο διπλανό μας σπίτι επιλέγουμε συνειδητά να μην «ακούμε» τις φωνές και τις κραυγές. Όχι δεν συμβαίνουν στον κόσμο, αλλά στο σπίτι μας, μέσα στο σπίτι μας.
«Του λέγαμε να μην παρεκτρέπεται» η φράση των συγγενών του 38χρονου δολοφόνου από την Καλαμαριά. Μια φράση που αποκαλύπτει την ανοχή των συγγενών στην κακοποίηση της 42χρονης γυναίκας, τη γνώση της κακοποίησής της, το κλείσιμο των παραθύρων, το «εγώ δεν ανακατεύομαι». Μια φράση που αποδεικνύει ακράδαντα το απάνθρωπο πρόσωπο της κοινωνίας μας.
Η 42χρονη Τζένη από την Καλαμαριά λοιπόν, έρχεται να προστεθεί στη μακάβρια λίστα με τα ονόματα των άλλων 3 γυναικών, που δολοφονήθηκαν από τους συζύγους τους από την αρχή του 2023: Η 84χρονη από την Χαλκίδα, η 39χρονη από τη Χαλκιδική, η 54χρονη από τη Νίκαια, πλέον και η 42χρονη από την Καλαμαριά.
Με τη σειρά τους, αυτές οι 4 άτυχες γυναίκες έρχονται να προστεθούν στη λίστα μαζί με τις 25 γυναίκες, που δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους/συζύγους τους το 2022. Με τη σειρά τους οι 29 δολοφονημένες γυναίκες έρχονται να προστεθούν στις 31 ακόμα γυναίκες, που τόλμησαν να επαναστατήσουν και να ζήσουν ελεύθερες το 2021. Με τη σειρά τους οι 60 γυναίκες έρχονται να προστεθούν στη λίστα με τις 19 δολοφονημένες το 2020 και με τις 17 το 2019 (πηγή: femicide.gr).
96 δολοφονημένες γυναίκες σε 4 χρόνια.
Γυναίκες που θέλησαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να ζήσουν ελεύθερες μακριά από την κακοποιητική καθημερινότητα, γυναίκες που είχαν παιδιά, γυναίκες που ήθελαν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Όχι, δεν τις άφησαν, δεν ήθελαν να τις αφήσουν, είναι γνωστά άλλωστε τα λόγια «Ή μαζί μου ή με κανέναν». Με όπλα, με τα γυμνά τους χέρια τις δολοφόνησαν, διότι δεν θέλησαν να υπομένουν τον πόνο, τους ξυλοδαρμούς, τις φωνές, τη βία.
Ορισμός: Γυναικοκτονία
Η «γυναικοκτονία» (femicide στα αγγλικά) είναι όρος διεθνής που έχει υιοθετηθεί από τον ΟΗΕ, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν ορίζεται ως «γυναικοκτονία» κάθε φόνος, κάθε δολοφονία γυναίκας. Ο όρος «γυναικοκτονία» δηλώνει τη δολοφονία γυναίκας επειδή είναι γυναίκα, είναι νυν ή πρώην σύντροφος, μπορεί νυν ή πρώην σύζυγος, είναι μητέρα ή κόρη. Δεν θα έχουμε «γυναικοκτονία» αν κάποιος μπουκάρει σε ένα ψιλικατζίδικο και σκοτώσει τη γυναίκα-ταμία του καταστήματος. Δεν είναι γυναικοκτονία όταν γίνεται ένα φόνος για κληρονομικές ή άλλου τύπου διαφορές.
Στις περισσότερες περιπτώσεις τη «γυναικοκτονία» διαπράττει ο σύντροφος ή πρώην σύντροφος που συνήθως είχε και κακοποιητική συμπεριφορά, απειλούσε, κακοποιούσε ή/και εκφόβιζε τη γυναίκα, η οποία πολύ συχνά βρίσκεται σε θέση φυσικής ή/και οικονομικής αδυναμίας σε σχέση με αυτόν. Και ΚΥΡΙΩΣ δεν ήταν τη στιγμή της διάπραξης του εγκλήματος πλέον δική του στο μυαλό του.
Σε αυτόν τον πόνο, σε αυτή την οργή, γιατί πρέπει σε οποιαδήποτε τέτοια είδηση στα ΜΜΕ να ορίζεται (κυρίως στους τίτλους) η καταγωγή του δράστη (γιατί έχει διαφορά αν ήταν Έλληνας, Γερμανός, Αμερικανός, Ουκρανός, Αλβανός ή ως είθισται να γράφεται… αλλοδαπός;), το επάγγελμα του δράστη; (Τι διαφορά έχει ο αστυνομικός σήμερα στην Καλαμαριά με την καραμπίνα του πατέρα του από ένα προγραμματιστή υπολογιστών ή έναν… πιλότο ελικοπτέρων;). Απλά ρωτώ…
Ο πόνος δυστυχώς πουλάει, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, και πουλάει ακριβά. Πόσο είμαστε διατεθειμένοι να υπομένουμε αυτόν τον πόνο; Πόσες ακόμα δολοφονημένες γυναίκες θα γίνουν πρωτοσέλιδα στα ΜΜΕ;
