Το γραφείο Reuters αναμεταδίδει.. εικόνες καταστροφής και ολέθρου.. Η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί μια ελληνική σαπουνόπερα διαρκείας, από αυτές που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέσα από την ευρηματική επινόηση νέων επεισοδίων κλιμακούμενης αγωνίας, ανατρεπτικών εξελίξεων και επίμονων διαψεύσεων.
Αυτή είναι η παράσταση που δίνει η σύγχρονη Ελλάδα, καθημερινά, αέναα, σε σημείο που έχουμε πια συνηθίσει το διασυρμό, έχει ενσωματωθεί στο DNA μας και η φύση μας δεν αντιδρά. Ο όλεθρος και η ανθρωποφαγία παρελαύνουν στα κανάλια ως ένα τηλεοπτικό υπερθέαμα με υψηλές τηλεθεάσεις. Και κάπου εκεί, μέσα σε όλον αυτό τον καταιγιστικό ειδησεογραφικό ορυμαγδό, αναζητάται η αξία του ανθρώπου που φθίνει… φθίνει ατελεύτητα .
Και αν υποθέσουμε ότι στις φυσικές καταστροφές ο άνθρωπος στέκεται αδύναμος απέναντι στη μανία της φύσης και αμήχανος παράλληλα, αντιλαμβανόμενος – υποσυνείδητα έστω – και το δικό του μερίδιο ευθύνης, απέναντι στον δικό του ξεπεσμό πώς αντιδρά; Με τα άχρωμα emoji της θλίψης η ελληνική κοινωνία ξεμπερδεύει, απεγκλωβίζεται από την τυραννική ενοχή. Λυτρώνεται. Μυήθηκε τα τελευταία χρόνια στον ψηφιακό αλφαβητισμό, απογειώθηκε σε άλλες σφαίρες γνώσης και από τα απροσμέτρητα ύψη προσγειώθηκε απότομα σε νέες πίστες εκμαυλισμού.
Το επεισόδιο της απώλειας του συνανθρώπου μας, και συγκεκριμένα ενός συνανθρώπου με ειδικές ανάγκες, από τις εγκληματικές διαθέσεις ανθρωποειδών, προκαλεί όχι μόνο τη φρίκη αλλά συνιστά κόλαφο που δε ραγίζει μόνο, αλλά κάνει θρύψαλα το εύθραυστο κέλυφος μιας κοινωνίας που υφαίνει τον ιστό μιας μακαριότητας επίπλαστης, της οποίας τα νήματα καθημερινά διαρρηγνύονται από επεισόδια βίαια και αποτροπιαστικά. Επεισόδια που εξαπλώνονται σαν μια φλεγμονή που δεν αντιμετωπίζεται με καμία ιατρική συνταγή. Κωδικός της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας: Σήψη μη αναστρέψιμη.
Πότε ο άνθρωπος χάνει την ελευθερία του; Πότε παύει να φέρει αυτόν τον δυσκολοκατάκτητο τίτλο του ελεύθερου ανθρώπου; Όταν τον δυναστεύουν τα ορμέμφυτα, τα πάθη και οι κατώτερες παρορμήσεις που τον οδηγούν στην ευτέλεια, στην εκμηδένιση και σε τελικό στάδιο στο έγκλημα. Στις συμπεριφορές, μέσα στις ευνομούμενες πολιτείες, υπάρχουν όρια, όρια υπολογίσιμα, όρια τα οποία δεν μπορεί να ξεπεράσει η ξέφρενη αλαζονεία, ούτε η ψευδεπίγραφη παντοδυναμία ενός κακοήθους ψυχισμού. Απαιτείται φρένο στην ασυδοσία, στην στρεβλή ελευθερία της καταισχύνης. Έχουν αποδυναμωθεί όμως και απαξιωθεί όλοι θεσμοί εκείνοι που μπορούν να τα επιβάλουν. Έτσι, η αυθαιρεσία θριαμβεύει.
Είναι αργά για ανθρωπιστική ανασύσταση, είναι αργά για εξανθρωπισμό. Η πίστη στην ελπίδα ότι μπορεί κάτι να αλλάξει αποδείχτηκε ότι οδηγεί σε μια επιδεινούμενη στασιμότητα. Οι κοινωνίες οπισθοδρομούν με ρυθμούς αμείλικτους, κουρασμένες και γερασμένες από την αποτυχημένη υπερπροσπάθεια των μελών τους όχι μόνο να αισθανθούν, αλλά και να πράξουν. Κοινωνίες ευνουχισμένες , αξιολύπητες. Κοινωνίες στελεχωμένες από ληρολόγους ή από επιτήδειους της σιωπής και της απόσυρσης. Κοινωνίες μονότονες, απρόσωπες που βιώνουν την επανάληψη του παρωχημένου, ξανά και ξανά, κοινωνίες βαπτισμένες στην κολυμβήθρα του τραγικού, γιατί την επανάληψη αυτή τη μεταφράζουν ως πρόοδο και εκσυγχρονισμό.
Χάσαμε προσανατολισμό, χάσαμε κάθε ίχνος αιδούς, χάσαμε τον έλεγχο. Γίναμε όμως πολυσυλλεκτικοί, σε έγκλημα, σε ιδεολογικά, ψυχολογικά και υπαρξιακά αδιέξοδα, σε ανισορροπία και σε λήθαργο πνευματικό. Όντα κατώτερα, ανερμάτιστα. Κάποτε τουλάχιστον είχαμε σύμμαχο τη φύση. Τώρα ούτε αυτή πια. Τώρα τα πάντα γίνονται παρά φύσιν. Τώρα η φύση μας ταυτίζεται με το έγκλημα , κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτό μάλλον μας αξίζει. Η έκπτωσή μας να είναι ταυτόχρονα και η τιμωρία μας. Μια τιμωρία αναπόφευκτη. Μια τιμωρία συμβατή με την αποκτήνωση.
Γράφει ο Αλμπέρ Καμύ: “Όμως ο μηδενισμός, αν δεν υπάρχει, προσπαθεί να υπάρξει, και αυτό επαρκεί για να ερημώσει τον κόσμο..”
Η σημερινή Ευρώπη, γη του ανθρωπισμού, κατάντησε γη απάνθρωπη. Αλλά αυτή η εποχή μάς ανήκει, πώς να την αρνηθούμε;
