Κι όμως, η ζωή είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Και οι επιζήσαντες της κάθε στάχτης βρίσκουν τρόπους να χτίσουν, και με λάσπη και με αίμα και με σκέψη και με φωνή.
Κραυγάζει το Κόμμα πως με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, μπαίνουμε στο στόχαστρο ως χώρα. Αυτή η φωνή, εξαίρεση στο σύστημα, όχι μόνο δεν συζητιέται ως πραγματικά εθνική άποψη, και μάλιστα σωτήρια για τον λαό της, που είναι, αλλά απομονώνεται στον δημόσιο λόγο. Σε σημείο μάλιστα που να προσφέρεται για κακοήθεις στρεβλώσεις και πολιτική εκμετάλλευση απ’ όσους προτιμούν να νταραβερίζονται με ακροδεξιές «ευαισθησίες» και εξελιγμένες αποκριάτικες στολές πατριωτισμού.
Έτσι, εκεί που περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει με τα F-16 που ζητούσε να πάρει η Τουρκία, περιμέναμε τρόπος του λέγειν δηλαδή, βλέπουμε μια πλημμυρίδα F-16 να συρρέουν προς την Ουκρανία, σε δεκάδες. Και επειδή τι να το κάνεις το αεροσκάφος χωρίς πιλότο την ώρα που καίγεται το σύμπαν, κι εμείς ήδη τρέχαμε να κρύψουμε τα ιπτάμενα 16άρια μας(!), έρχεται μονοήμερη εκδρομή με τη γνωστή του παραλλαγή ο Ζελένσκι, και εξασφαλίζει και μια υποτροφία εκπαίδευσης Ουκρανών πιλότων, εξάμηνης διάρκειας.
Μακάριος ο μη καιόμενος ελληνικός λαός που δραπέτευσε όπως και όπου μπορούσε, με σαγιονάρες και ακριβά καρπούζια, μαθαίνει χειραγωγούμενος ότι τα αεροπλάνα με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί είναι τα πυροσβεστικά, γιατί μόνο απ’ αυτά μπορεί να σωθεί ή να καεί, ενώ τα άλλα όχι απλώς δεν τον αφορούν αλλά πρέπει να τα πληρώνει, να τα πετάει αγκαζέ με τον εχθρό, να τα δανείζει αν χρειαστεί και να το βουλώνει όταν αναβαθμίζονται, πέφτουν και πρέπει να θρηνεί.
Διάλεξα τα αεροπλάνα ως ενδεικτικό του αντιλαϊκού πολεμικού καιροσκοπισμού, γιατί αν πάω στη θάλασσα η φρίκη μάς ξεπερνάει όλους. Για τη στεριά ούτε λόγος. Στάχτη. Πώς να διαχειριστεί το μυαλό των πολιτών, όλων μας, την αντίφαση να ‘χεις πριν από μερικές βδομάδες τριήμερο εθνικό πένθος για το ναυάγιο των μεταναστών στην Πύλο, και τώρα τριήμερο αίσχος για δυο ντουζίνες απανθρακωμένα γυναικόπαιδα στη μαύρη ράχη της Δαδιάς. Παντού λάθος τόπος, λάθος τρόπος και λάθος στιγμή, για την ανθρώπινη, φεύ όμως, «ξένη» ζωή….
Από το πένθος στο αίσχος μια Ευρώπη, ένα ΝΑΤΟ, μια επενδυτική βαθμίδα δρόμος. Πας να πάρεις μια ανάσα, να καθαρίσεις το μυαλό, να σκεφτείς, και έρχονται οι επιστήμονες που σε παρακολουθούν στον θηριώδη καπιταλιστικό αξονικό τομογράφο ακινητοποιημένο, και ωρύονται «μην αναπνέετε», ο αέρας είναι μολυσμένος. Και άντε να παρηγορηθείς που στην ίδια θέση βρίσκονται κι άλλοι σαν κι εσένα, Καναδοί, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Βούλγαροι και Ισπανοί… Αυτό το καλοκαίρι λες και βγήκαν όλοι οι δράκοι, που στην πανδημία συσσώρευαν φωτιές και θυμό για τα χαμένα κέρδη, κι άρχισαν να τις ξερνάνε πάνω μας, με μια ευκολία σαν κι αυτή που απολαμβάνουν τα όρνια.
Κι όμως, η ζωή είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Και οι επιζήσαντες της κάθε στάχτης βρίσκουν τρόπους να χτίσουν, και με λάσπη και με αίμα και με σκέψη και με φωνή. Κανείς δεν υπολογίζει, ευτυχώς για μας, την εκπαίδευση στην ομορφιά, στη χαρά, στην άδολη παρέα, που προσφέρει ακόμα και σε συνθήκες φρίκης μια ολιγοήμερη ανάπαυση, ακόμα και οι σύντομες ψευτοδιακοπές σ’ έναν λαό που δεν λυγίζει εύκολα κι έχει μάθει να τραγουδάει το «να την πετιέται αποξαρχής»… Θα το καμακώσουμε το θεριό, πού θα πάει. Με μια σταγόνα αρμύρας στο πετσί. Με ένα πλατσούρισμα του παιδιού στη θάλασσα. Με μια ρακή, ένα κρασί, μια μπύρα, και ένα «στην υγειά σου», χωρίς φόβο, την ασέληνη ή πανσέληνη νύχτα. Η ομορφιά της ζωής είναι ακαταμάχητη. Θα ‘ρθουν οι λάσπες του φθινοπώρου, και οι μυρωδιές από σχολείο, κι εκεί μπορεί να αντιπαρατεθείς με μια βαθύτερη ανάσα στο παράλογο.
