“Πόσο κοστίζει στην Ελλάδα η στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ για την Ουκρανία” γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Την περασμένη βδομάδα η ελληνική κυβέρνηση πρόσφερε μια ακόμη υπηρεσία στις ΗΠΑ, μαζεύοντας στην Αθήνα τους ηγέτες των χωρών της βαλκανικής για να κάνουν τις προσφορές τους στον πρόεδρο της Ουκρανίας προκειμένου να μπορεί να συνεχίσει η χώρα του να πολεμά ως αντιπρόσωπος των ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ τη Ρωσία.

Το πρόσχημα για να οργανωθεί η εν λόγω μάζωξη ήταν η επισκόπηση της πορείας των δυτικών Βαλκανίων (που κρατά 20 χρόνια) στην ΕΕ. Ο πραγματικός λόγος ήταν επαναβεβαίωση της δέσμευσης αυτών των χωρών (όλες μέλη/ προτεκτοράτα των ΝΑΤΟ/ ΗΠΑ) να συνεχίσουν μέχρι τέλους την υποστήριξη του Κιέβου έτσι ώστε να παραταθεί στο διηνεκές ο πόλεμος φθοράς κατά της Μόσχας.

Η ελληνική κυβέρνηση (και τα «μεγάλα» ΜΜΕ) πρόβαλαν τον «σπουδαίο ρόλο» που παίζει η Ελλάδα στην περιοχή μιλώντας για σπουδαία πρωτοβουλία του πρωθυπουργού και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Η αλήθεια ωστόσο δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε και οι συνέπειες των επιλογών.

Αποδεχόμενες με προθυμία οι ελληνικές κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ) τη μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένο αμερικανικό φυλάκιο διέρρηξαν απόλυτα τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Η αρχή έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ συμφωνώντας με την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ (αυτό ήταν το απτό αποτέλεσμα της Συμφωνίας των Πρεσπών) γεγονός που ολοκλήρωνε το αμερικανικό ανάχωμα έναντι της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε τις διπλωματικές ελληνορωσικές εντάσεις εκείνης της περιόδου με τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών και τις ανάλογες ρωσικές απαντήσεις που οδήγησαν τις σχέσεις των δύο χωρών στο ναδίρ.

Το επόμενο μεγάλο βήμα για την υπονόμευση των ελληνορωσικών σχέσεων ήταν η ελληνοαμερικανική Συμφωνία Στρατηγικής Συνεργασίας που διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε με την άνοδό της στην εξουσία η ΝΔ. Απτό αποτέλεσμα της εν λόγω Συμφωνίας είναι η ενίσχυση των αμερικανονατοϊκών υποδομών οι οποίες χρησιμοποιούνται κατά του «εχθρού» που στην προκειμένη περίπτωση είναι η Ρωσία.

Οι πρόνοιες της ελληνοαμερικανικής  συμφωνίας στρατηγικής συνεργασίας οδήγησαν στην δημιουργία (μεταξύ άλλων) της βάσης της Αλεξανδρούπολης η οποία παίζει καίριο ρόλο στην τρέχουσα φάση του πολέμου στην Ουκρανία ως διαμετακομιστικός / επιμελητειακός κόμβος. Στο πλαίσιο της εν λόγω συμφωνίας έχει ξεκινήσει και η συζήτηση για δημιουργία αμερικανικής βάσης στη Σκύρο, η οποία προφανώς αν δημιουργηθεί δεν θα έχει στόχο την προστασία της Ελλάδας από την «σύμμαχο» Τουρκία αλλά την ενίσχυση των αμερικανικών θέσεων στην κρίσιμη «μπούκα» των Δαρδανελίων…

Το κόστος που καταβάλει η χώρα για αυτές τις επιλογές δεν περιορίζεται μόνο σε οικονομικό επίπεδο που και αυτό δεν είναι αμελητέο καθώς οι «δωρεές» πολεμικού υλικού στο Κίεβο πληρώνονται τοις μετρητοίς σε αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες για την αντικατάσταση/ εκσυγχρονισμό του παραχωρούμενου υλικού.

Αμελητέα δεν είναι επίσης η ζημιά που υφίσταται η ελληνική οικονομία από την κατάρρευση των  εμπορικών ελληνορωσικών συναλλαγών και το «κλείσιμο» της ελληνικής τουριστικής αγοράς για τους Ρώσους τουρίστες.

Το βαρύτερο κόστος της επιλογής της Αθήνας να τινάξει στο αέρα τις ελληνορωσικές σχέσεις το καταβάλλουν με την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία οι ομογενείς στη Μαριούπολη και στις γύρω περιοχές. Τα εδάφη στα οποία κατοικούν ομογενείς βρίσκονται πια υπό τη ρωσική κατοχή. Το ελληνικό προξενείο έκλεισε  και οι ελληνορωσικές σχέσεις είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν  την παρουσία κάποιου είδους ελληνικής αρχής στην περιοχή η οποία είναι στο όριο της εμπόλεμης ζώνης.

Η υπόσχεση, λοιπόν, που έδωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Ζελένσκι την περασμένη βδομάδα ότι «θα σας υποστηρίξουμε μέχρι τέλους» γίνεται στις πλάτες των δεκάδων χιλιάδων ομογενών οι οποίοι βρέθηκαν να κατοικούν σε μια χώρα (τη Ρωσία) με την οποία η μητρική τους χώρα (η Ελλάδα) βρίσκεται σχεδόν σε εμπόλεμη κατάσταση καθώς η ελληνική κυβέρνηση είναι από τους στυλοβάτες του πολέμου δια Ουκρανών αντιπροσώπων, που διεξάγουν οι αμερικανοΝΑΤΟϊκοί κατά της Ρωσίας.

topontiki.gr