Καλαμαριά: Έκθεση ζωγραφικής Στέλιου Ζαχαρούδη / εγκαίνια, Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Στέλιος Ζαχαρούδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε σχέδιο, γραφίστικες τέχνες και διακόσμηση εσωτερικών – εξωτερικών χώρων. Την περίοδο 1978-1983 πραγματοποίησε σπουδές ζωγραφικής με καθηγήτρια τη ζωγράφο EVA BATSLACOVA στη Σχολή Καλών Τεχνών της Πράγας, Τσεχοσλοβακία. Παράλληλα στο Τμήμα Σκηνογραφίας της ίδιας σχολής παρακολούθησε μαθήματα σκηνογραφίας και ενδυματολογίας θεάτρου. Κατά την παραμονή του στο Μόναχο Δ. Γερμανίας και στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη κοντά στο ζωγράφο A. ZARCOSIAN, γνώρισε και μελέτησε τις νέες τάσεις της ζωγραφικής που επηρέασαν και τη δική του πορεία.

   Η γνωριμία του το 1984 με τον διεθνούς φήμης γκαλερίστα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΙΟΛΑ με την παρότρυνση του οποίου άρχισε την αναζήτηση στους δρόμους των χρωμάτων και της αφαιρετικής απεικόνισης. Εικόνες βιωματικές, παραστάσεις, συναισθήματα βαθιά ριζωμένα μέσα του άρχισαν να ασφυκτιούν ψάχνοντας τρόπους έκφρασης. Η κλασσική εικονική πραγματικότητα δεν υφίσταται σαν μορφή σαν σχήμα.

Χρησιμοποιεί τόσο λάδια όσο και μικτές τεχνικές, κολλάζ, και η θεματογραφία του αναφέρεται σε πραγματικά και φανταστικά σύνολα στην κατεύθυνση του σουρεαλισμού και της αυτόματης γραφής. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση η ζωγραφική του διακρίνεται για τη σχηματοποίηση των μορφών και τις τονισμένες παραμορφώσεις, την εσωτερικότητα του χρώματος και την πληρότητα της γραμμής του.

Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε 27 ατομικές και 27 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και υπάρχουν σε ιδιωτικές και δημοτικές συλλογές καθώς και σε μουσεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Διαβάστε παλιότερη συνέντευξη του Στέλιου Ζαχαρούδη στη Δήμητρα Σμυρνή για τη Φαρέτρα

Στέλιος Ζαχαρούδης. Eραστής του χρώματος και τοπιογράφος της ανθρώπινης ψυχής

ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ

• 1978 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ «ΦΕΞ» ΞΑΝΘΗ
• 1981 ΓΚΑΛΕΡΙ «Ν» ΜΟΝΑΧΟ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
• 1984 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ GOETHE INSTITUT ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 1989 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ Ε΄ ΔΙΑΜ/ΤΟΣ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
• 1990 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ GOETHE INSTITUT ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 1991 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ GOETHE INSTITUT ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 1992 ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΟΖΑΝΗ
• 2000 ΥΠΕΧΩΔΕ ΟΤΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
• 2001 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 2002 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ “ART TOWER” ΒΑΡΒΑΚΕΙΟΣ ΑΓΟΡΑ ΑΘΗΝΑ
• 2003 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ «ΕΨΙΛΟΝ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 2004 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΜΥΛΟΣ «ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ»
• 2008 ΑΙΘΟΥΣΑ DEL ARTE CAFÉ ΧΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
• 2011 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ «κοιτώνες του πρώην στρατοπέδου Κόδρα»
• 2011 ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ “RΕΜΕΖΖΟ” ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
• 2014 ΒΑΦΟΠΟΥΛΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
• 2015 ΑΙΘΟΥΣΑ ΚΑΦΕ ΜΠΑΡ «FAUSTO»
• 2015 ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ “RΕΜΕΖΖΟ” ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
• 2016 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ
• 2017 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ (ΦΡΑΓΚΩΝ 2 – ΘΕΣ/ΝΙΚΗ)
• 2018 “CREME CAFE” (ΦΡΑΓΚΩΝ 2 – ΘΕΣ/ΝΙΚΗ)
• 2018 ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ “RΕΜΕΖΖΟ” ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
• 2018 ART EXPO
• 2019 ΓΚΑΛΕΡΙ COVENDAROU
• 2019 ART EXPO
• 2023 ΜΥΛΟΣ ΧΩΡΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ BETSSON FOUNDATION
• 2023 ΔΗΜΟΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ «ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ»

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΙΚΕΣ

• 1977 ΓΚΑΛΕΡΙ «ΚΥΚΛΟΣ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 1978 ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΚΑΨΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 1981 ΓΚΑΛΕΡΙ «Q» ΛΟΝΔΙΝΟ ΑΓΓΛΙΑ
• 2000 ART HOUSE ΜΥΛΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 2000 «ΟΜΗΡΕΙΟ» ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΧΙΟΥ
• 2000 ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΛΑΡΙΣΑ
• 2001 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ «ΕΨΙΛΟΝ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 2001 ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ- ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΑΒΑΛΑΣ
• 2002 ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΕΧΝΗΣ ΜΗΛΟΣ
• 2002 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ «ΕΨΙΛΟΝ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 2003 ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ, ΔΗΜΟΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ
• 2003 ΟΙΝΟ-ΠΛΑΝΑ, ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΜΥΛΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 2003 GIFT’S OF ART, ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΠΥΛΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 2004 INTERNATIONAL ART FESTIVAL CHANIA, ΧΑΝΙΑ
• 2005 ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΜΥΚΟΝΟΥ
• 2015 ΣΤΑΘΑΚΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΣΤΟΡΙΑ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
• 2016 ΡΩΣΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ με θέμα ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
• 2018 ΕΚΘΕΣΗ “NUDE” ΓΚΑΛΕΡΙ ΜΥΡΟ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
• 2019 ART THESSALONIKI
• 2019 IST TOURING 4 ART
• 2020 ART THESSALONIKI
• 2022 ART THESSALONIKI
• 2022 CALLERY GOVENDARU «ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ»
• 2023 GALLERY GOVENDARU ΜΙΝΙ SOLOS
• 2023 GALLERY GOVENDARU «ΓΗ – ΑΕΡΑΣ – ΦΩΤΙΑ»
• 2023 GALLERY GOVENDARU «ΣΥΜΠΑΝ»
• 2023 GALLERY GOVENDARU «ΧΑΟΣ»

Ακολουθεί παρουσίαση παλιότερης Έκθεσης του Στέλιου Ζαχαρούδη, από τη Δήμητρα Σμυρνή,  στη Govedarou Art Gallery, στη Θεσσαλονίκη.

Στέλιος Ζαχαρούδης «Ένας ζωγράφος – Τρεις ενότητες». Εγκαίνια μιας εντυπωσιακής έκθεσης

Για τον ΣΤΕΛΙΟ ΖΑΧΑΡΟΥΔΗ έγραψαν

Heinz Ohff
Καθηγητής Ιστορίας της τέχνης Μονάχου
το 1981:

Στους πίνακες της παλιότερης δουλειάς του εντάσσεται στον αφηρημένο εξπρεσιονισμό αναπτύσσει ένα κεντρικό πυρήνα χρώματος που αλλού εκτινάσσεται προς τα άκρα και αλλού απλώνεται ήρεμα σε όλη την επιφάνεια του πίνακα. Στην νέα του δουλειά η οποία είναι ανθρωποκεντρική σχηματοποιούνται φιγούρες ανθρώπων οι οποίες συμπλέκονται με την πανδαισία των χρωμάτων της όλης επιφάνειας.

1. ZARCOSIAN
   Ζωγράφος Ν. Υόρκη
   το 1983:

Με την ζωγραφική του Ζαχαρούδη νιώθουμε την πλατιά ανάσα της ελευθερίας και την γνώση φόρμας και χρώματος.

JEAN FRANCOIS
Ακαδημαϊκός Παρίσι
το 1981:

Ο Ζαχαρούδης με μια αλληγορική απεικόνιση που την ελευθερώνει τελείως από το αντικείμενο του κατορθώνει να φθάσει σε μια εξπρεσιονιστική δύναμη και ένα χρωματικό λυρισμό στα ανευχονικά του τοπία. Επίσης όπου το figurative είναι έκδηλο πάλι ο λυρισμός κυριαρχεί και μία υποβλητική αφαίρεση πάνω στην φόρμα.

Μαυρογένη Σταυρούλα
Ιστορικός τέχνης
το 2003:

Αν δεχθούμε τα λόγια του Van Dogen πως «ο πίνακας πρέπει να είναι κάτι να είναι κάτι ερεθιστικό και να υμνεί τη ζωή, αφού αυτή κατά βάση είναι σκοτεινή και θλιβερή» τότε το έργο του Στέλιου Ζαχαρούδη αποτελεί τον εκφραστή αυτής της άποψης. Ο άνθρωπος και η μοίρα του είναι το κατεξοχήν θέμα του καλλιτέχνη. Ανθρώπινες μορφές σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας τους, απεικονίζονται έξω από τη φαντασμαγορία του ιδεατού, με πρόσωπα εξουθενωμένα, αλλά και γεμάτα τρυφερότητα. Οι έντονες γραμμές, που διαγράφουν τα μέλη του σώματος τους, τους κάνουν να μοιάζουν με μαριονέτες.

Είναι εμφανής η θέληση του να απεικονίσει εσωτερικές καταστάσεις, να αποκαλύψει προκλήσεις του ενστίκτου και των σκοτεινών περιοχών του υποσυνείδητου, που μπορούν να μορφοποιηθούν μόνο με την απλοποίηση, τον παραμερισμό των αντικειμενικών δεδομένων της φυσικής πραγματικότητας, με την οργάνωση του χώρου χωρίς τους κανόνες της προοπτικής και με την ένταση του αντιρεαλισμού. Πολλές φορές καταφεύγει στην παραμόρφωση των προσώπων, καθώς οι εικόνες του συγκροτούν φόρμες κλεισμένες στην αρχή με λεπτά και αργότερα με παχιά περιγράμματα.

Είναι προφανείς στο έργο του οι επιρροές των βυζαντινών ψηφιδωτών, της ατμοσφαιρικότητας που παρέχει η μάσκα, καθώς και των μεσαιωνικών βιτρό με τις μεταλλικές διαχωριστικές ράβδους. Επιφάνειες επενδυμένες με έντονα φωσφορικά χρώματα, όπως το κόκκινο, το κίτρινο, το μπλε και το πράσινο, καθώς και ισχυρές αντιθέσεις φωτός και σκιάς, είναι έκδηλες σε όλο το έργο του. Ελεγχόμενες πινελιές με την ποιότητα του ιδεογράμματος και την εκφραστική δύναμη της απλοποιημένης ζωγραφικής φόρμας συναρμόζονται σαν σπασμένα δοκάρια με την λογική της αρχιτεκτονικής δημιουργώντας μια ανεξίτηλη αίσθηση φθοράς αλλά και μονιμότητας. Καθώς οι γραμμές τους είναι πιο « κοφτερές» και οι φόρμες πιο γωνιώδεις, η σύνθεση αποκτά επιθετικότητα και οξύτητα. Ο θεατής παρασύρεται από τη «σκληρή» κίνηση του πινέλου ,που επιβεβαιώνει τη ζωγραφική πράξη ως φυσική χειρονομία, ως Action Painting. Άλλα πάλι έργα βασίζονται στο συνδυασμό ζωγραφισμένων εικόνων, αλλά και “images trouvees” και αντικειμένων μιας υποαισθητικής κατηγορίας-άμμος, ξύλα, κουρέλια, εφημερίδες- που έχασαν την παλιά τους ταυτότητα και γίνονται αναπόσπαστο μέρος της σύνθεσης.
Ο Στέλιος Ζαχαρούδης κατορθώνει να ενοποιήσει φθαρτά υλικά που εκτόπισε ο πολιτισμός μας και συγκεκριμένα γεγονότα όπως αποτυπώθηκαν στους τίτλους των ειδήσεων, αναπλάθωντας τα με τις εκφραστικές ιδιότητες του χρώματος. Έτσι εκφράζει την τάση των καιρών να συνθλίψει τον χρόνο μέσα στο παρόν δημιουργώντας το απόλυτο τώρα.

Έφη Σκυλίτση
MA Arts Criticism
το 2004:

Μιλώντας για το ζωγράφο Στέλιο Ζαχαρούδη δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να θεωρήσουμε το σημείο στο οποίο έχει φτάσει καταληκτικό, γιατί ο Ζαχαρούδης είναι ένας ζωγράφος που αγαπά την εξέλιξη. Τελειώνοντας μια σειρά έργων που ο ίδιος ονομάζει ενότητες, στις οποίες ασχολείται διεξοδικά με ένα θέμα, προχωράει σε άλλες , χρησιμοποιώντας τελείως διαφορετικές τεχνικές και παίρνοντας την έμπνευση του από τελείως διαφορετικές πηγές.

Από την αρκετά συντηρητική και λεπτομερή απεικόνιση των λιμανιών της δεκαετίας του ’80, όπου ερευνά τη φύση και το αστικό τοπίο, διοχετεύει την ενέργεια του στην ανθρώπινη μορφή και φιγούρα. Με εφόδια την εμπλουτισμένη με αποθέματα βυζαντινής παράδοσης πλαστική του μνήμη, τη προσωπική του μελέτη πάνω στα χρώματα και την ποικιλία των υλικών που ο ίδιος παράγει και χρησιμοποιεί, αλλά και την επιρροή του από τον θεατρικό χώρο και τον Γερμανικό και Αμερικάνικο εξπρεσιονισμό, ζωγραφίζει πρόσωπα, αλλά πιο εύστοχα και άλλα ίσως λιγότερο, όμως πάντα διανθισμένα με ένα προσωπικό ενδιαφέρον.

Καθώς η εξέλιξη αναπόφευκτα οδηγεί στην αφαίρεση , ο Ζαχαρούδης αρχίζει να αφαιρεί από το πρόσωπο και τη φιγούρα κρατώντας κυρίως δραματικά περιγράμματα, τοποθετημένα σε ευφάνταστο φόντο. Το φόντο παρουσιάζει και από μόνο του εικαστικό ενδιαφέρον, δίνοντας μια μεγαλύτερη ενότητα στο σύνολο, καθώς δημιουργείται με ποικίλες τεχνικές και υλικά, όπως χαρτί, γάζα, ξύλο, σήτα, μουσαμά, άμμο κ.α. Κάποια απ’ αυτά τα πρόσωπα είναι απλοϊκά στην εκτέλεση τους, σχεδόν παιδικά, κρατώντας όμως μια πνευματικότητα που η βυζαντινή αγιογραφία μας δίδαξε πως εκφράζεται κυρίως μέσω των ματιών. Τα μάτια φαίνεται να παίζουν μεγάλο ρόλο στα πορτραίτα του Ζαχαρούδη, εκφράζοντας άλλοτε λύπη, άλλοτε πόνο, άλλοτε χαρά ή αδιαφορία, δημιουργώντας κατά κάποιο τρόπο ένα πέρασμα ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον θεατή.

Η εμμονή με την πρωτοτυπία είναι μια έννοια πλέον ξεπερασμένη στην τέχνη, καθώς τα περισσότερα πράγματα έχουν ήδη γίνει και πλέον μόνο προς τα πιθανά νέα υλικά και στην τεχνολογία θα ‘πρεπε ίσως να αποταθούμε για να μας δώσει κάτι καινούργιο. Ας μου επιτραπεί εδώ να σημειώσω ένα μέρος από την ουσιαστική και διεισδυτική ματιά της κ. Μαρίνας Λαμπράκη Πλάκα : «η αισθητική της πρωτοπορίας στηρίχτηκε… σε μια παράδοξη «βούληση αμνησίας», σε μια φανατική πολιτισμική λήθη». Είναι κάπως άτοπο, λοιπόν να κρίνουμε, έναν /μία ζωγράφο μόνο σύμφωνα με το τι νέο έχει να μας δώσει, μπορούμε όμως σίγουρα να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο μας δίνει κάτι, πόση αλήθεια κρύβει η ματιά του/ της, ποια η λειτουργικότητα αυτού που δημιουργεί και ποια η ουσία του.

Θέλω να πιστεύω πως ο Ζαχαρούδης διατηρεί μια παιδικότητα που συχνά μας οδηγεί στη αλήθεια, η ματιά του δεν μένει απαθής, στην συνεχή αλλαγή που μας περιβάλλει, φορμάρει τα δημιουργήματα του με αρκετό συναισθηματισμό αλλά και χιούμορ, και παράγει, τελικά ένα έργο το οποίο γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον στην εξέλιξη του.

Μαρία Α. Αγγελή 
Θεωρητικός – επιμελήτρια τέχνης
το 2004:

Επιδράσεις της βυζαντινής δημιουργίας και της αναγεννησιακής μάσκας μπολιάζονται με τη χειρονομία στη ζωγραφική πράξη και οδηγούν – όχι παράδοξα- στην απλοποίηση, ως λιτή δημιουργία. Ο καλλιτέχνης Στέλιος Ζαχαρούδης με έντονη απόδοση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών χαρτογραφεί κατ’ επιλογή πρόσωπα φανταστικά ή πραγματικά, παραμερίζοντας το ρεαλιστικό στοιχείο και προτάσσοντας την υποβλητική αφαίρεση, την ανάγνωση του θεατή και την ψυχική εμπειρία.

Οι γραμμές αδρές μεταφέρουν την εσωτερικότητα των προσώπων, τα οποία “βγαίνουν” προς το θεατή αναζητώντας επικοινωνία. Τα χρώματα καλύπτουν λυρικά τη φιλόξενη σε υλικά μικτής τεχνικής επιφάνεια των έργων, στην οποία τα μάτια πρωταγωνιστούν. “In the beginning was the eye” ήταν ο τίτλος ταινίας της νεαρής σκηνοθέτιδος Bady Mincle στο τελευταίο πρόσφατο Ιδνθήμερο νεαρών σκηνοθετών στις Κάννες. Η εναλλαγή ψυχρών – θερμών χρωμάτων και σουρντίνας – έκρηξης στο σχεδιασμό των ματιών αγγίζει το θυμικό.

Ανθρωποκεντρικός τα τελευταία χρόνια της δημιουργίας του ο Ζαχαρούδης αποκαλύπτει με ευθύ, άμεσο και ιδιαίτερα προσωπικό ύφος “γεγονότα προσώπων”. Τα “γεγονότα σκέψης”, για το Foucalt, αναιρούν την υπόθεση του πλαισίου μέσα στο οποίο αναπτύσσονται, προκαλώντας την ευκαιρία για την κατασκευή ενός άλλου πλαισίου. Τα “πρόσωπα” του Ζαχαρούδη σε πρώτη ανάγνωση έμφορτα σε πόνο, απορία, λύπη ή χαρά προτείνουν ίσως τελικά συναισθηματισμό και χιούμορ στην αντιμετώπιση της ζωής.

Η θρησκεία ερμηνεύει τα μεταφυσικά κίνητρα της ζωής με τα σύμβολα της, η φιλοσοφία με την εννοιολογία και την ανάλυση. Η τέχνη επιδιώκει να τα εκφράσει με τον κόσμο των μορφών που δημιουργεί. Η ζωγραφική του Ζαχαρούδη τροχοδρομεί ανθρώπινα τοπία- μοναχικές φιγούρες που τοπιοθετούν βιώματα, αισθήματα, καταστάσεις, μνήμες, εφαλτήρια ταξιδιού ενδοσκόπησης για το θεατή και το δημιουργό.