Η κόλαση πάντα ήταν, υποτίθεται, το αποτέλεσμα των εν ζωή πράξεων των πιστών, η τιμωρία που τους περίμενε στην άλλη ζωή και δεν ήταν μικρός ο φόβος που μεθοδικά και έντονα προκαλούσε επισείοντάς την ο θρησκευτικός άμβωνας ή οι τοιχογραφίες σε πολλές εκκλησίες ακόμη και στην Καπέλα Σιξτίνα του Μιχαήλ Άγγελου.
Βέβαια, αυτός ο φόβος δεν έκανε τον άνθρωπο καλύτερο. Οι δυνατότεροι συνέχισαν να δημιουργούν επίγειες κολάσεις για τους πολλούς και τους αθώους αυτής της γης, άλλοτε με τους πολέμους, άλλοτε με τη φτώχεια, άλλοτε με την αδικία.
Σήμερα το περιβάλλον καταστρέφεται μέρα τη μέρα και οι φωτιές, που ξέσπασαν απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας είναι ο σκοτεινός καθρέφτης μιας ανεπανόρθωτης γενικής καταστροφής.
Σ΄αυτήν την κόλαση της φωτιάς βρέθηκαν οι αθώοι να χάνουν τα σπίτια, τα χωράφια τους, τα ζώα τους. Να αγωνίζονται για να μην τα χάσουν και να τα βλέπουν να χάνονται. να παίρνουν στα χέρια τους τη μάνικα ή τον κουβά και να πολεμάνε χωρίς αποτέλεσμα.
Και δίπλα τους εκείνοι που τάχθηκαν σ’ αυτόν τον αγώνα με αυτοθυσία και πείσμα. Άξιοι!
Κι αν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως πέρα από τη μοιραία δύναμη και τη μανία της φωτιάς έπρεπε να είχαν γίνει πολλά περισσότερα για να τους προστατέψουν – πυροσβέστες, καναντέρ, νόμοι προστασίας του περιβάλλοντος – εκείνα που προκαλούν την ίδια θλίψη και την οργή με την εικόνα τους είναι τα ζώα.
Διωγμένα από τη φύση, από το σπίτι τους, με τον πιο άγριο τρόπο, να τρέχουν για να σωθούν. Κάποτε να σώζονται από χέρια άξια, κάποτε να καίγονται αθώα όπως και οι άνθρωποι…
Τόσοι αθώοι στην επίγεια κόλαση του σήμερα… Γιατί;
far
(Φωτογραφίες: ΑΠΕ – ΜΠΕ / Κώστας Τσιρώνης)
……………….
