Πριν από μερικές μέρες ένας φίλος που διάβασε το άρθρο με τίτλο: «Βέροια: παγίδες παντού», μου είπε για τα παρτέρια που ξεκινάνε από το πάρκο της Ελιάς και φτάνουν μέχρι το Αρχαιολογικό Μουσείο…
Πραγματικά δεν τα είχα προσέξει!
Έχω περάσει αρκετές φορές από εκεί, αλλά η δύναμη της συνήθειας είναι καθοριστική στη σκέψη τελικά…
Έτσι λειτουργούμε…
Για παράδειγμα, ένας πολίτης, ενοχλείται περισσότερο από τα αδέσποτα στην καθημερινότητα του, παρά από την αισθητική του περιβάλλοντος χώρου, από την ελλιπή καθαριότητα που γι’ αυτήν φροντίζει και ο ίδιος συχνά να την ανατρέψει…
Τα παρτέρια της Βενιζέλου, είναι γεμάτα αποτσίγαρα, πηγαίνοντας προς το μπάσκετ, Σάββατο ή Κυριακή πρωί, μπυρόκουτα άνευ περιεχομένου κι άλλα σύγχρονα απορρίμματα που στέκουν αμήχανα και μόνα!
Δεν τον απασχολεί, επίσης, τόσο η ασφάλειά του καθώς περπατάει…
Είναι και εύκολος στόχος τα αδέσποτα , πολύ της μόδας τελευταία η ενασχόληση με αυτά, που θεωρούνται ρυπογόνα τα καημένα και με το τρίχωμα που πέφτει το καλοκαίρι προκαλούν υστερικές κρίσεις…
Δεν έχει καμία σημασία, ούτε υπάρχει λόγος σύγκρισης για τον άνθρωπο που φτύνει δημοσίως που ουρεί κάποιες φορές τα βράδια μετά από αλκοολοποσία κι όχι μόνο, που μπροστά στα μάτια σου πετάει το χαρτάκι ή οτιδήποτε άλλο τον βαραίνει, που εξελίσσει κάθε εγκαταλελειμμένο σπίτι και υπαίθριο χώρο σε σκουπιδότοπο μετά πρασίνου
Να! όπως στο διώροφο που αργοπεθαίνει απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο.
Αποπροσανατολίζεται εύκολα ο πολίτης από τα ουσιαστικά προβλήματα που τον ταλανίζουν, και έχει συνηθίσει στην κακοτεχνία, έχει συνηθίσει σε εικόνες που δεν συνάδουν με την αισθητική μιας πόλης που διεκδικεί μάλιστα τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης!
Σε σημεία της πόλης όπου θα έπρεπε να αντικατοπτρίζεται η καλύτερη εικόνα της, όπως είναι η διαδρομή από το πάρκο της Ελιάς μέχρι το Αρχαιολογικό Μουσείο, παρατηρούνται αποθαρρυντικές εικόνες …
Καλλωπιστικά φυτά μισοξεραμένα, εγκαταλελειμμένα ποιος ξέρει από πότε.
Το ποτιστικό σύστημα, παρόλα αυτά, βρίσκεται στη θέση του, διακλαδίζεται και ακολουθεί τη δική του πορεία ανάμεσα σε ανύπαρκτα φυτά της στεγνής και χιλιοπατημένης γης.
Σε ορισμένα σημεία χορταράκι αυτοφυές, δυνατό και χωροκατακτητικό επιβάλλεται.
Συμπαθέστατο είναι, δεν μπορώ να πω.
Ότι υπάρχει στη φύση για ένα σκοπό υπάρχει…
Καλύπτει και τα μεγάλα κενά που υπάρχουν ενδιάμεσα σε δύο για παράδειγμα κακοζωισμένους θάμνους καλλωπιστικούς που απέχουν σε ένα παρτέρι γύρω στα 3 – 4 μέτρα.
Μέτρησα πάνω από 5 κενές δενδροδόχους με προστατευτικό μάλιστα, μεταλλικό πλαίσιο.
Περιμένουν εδώ και καιρό τα δέντρα που θα συμπληρώσουν την ήδη υπάρχουσα ξεδοντιασμένη δενδροστοιχία.
Το πάρκο της Ελιάς …
Για το πάρκο αυτό θα ήθελα να γράψω κάτι αν και δεν γνωρίζω λεπτομέρειες.
Δε γνωρίζω δηλαδή αν το έργο έχει ολοκληρωθεί, αλλά αυτή τη στιγμή στην κατάσταση που βρίσκεται το πάρκο, τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί, θεωρώ πως δεν είναι κατάλληλα για ένα μικρό πάρκο που εξυπηρετεί τόσον κόσμο…
Περπατώντας προς την πλευρά που βρίσκονται τα όργανα γυμναστικής, μία ιδέα πολύ καλή που υλοποιήθηκε, αποφεύγω το λασπωμένο χώμα, «σκοντάφτω» σε λακκούβες, αποφεύγω μπάρες με νερό, αποφεύγω ανώμαλες τσιμεντένιες επιφάνειες που προβάλλουν, πασπαλισμένες με χώμα που γίνεται μικρό σύννεφο σκόνης όταν φυσάει ο κατάλληλος άνεμος…
Είμαστε ένας ενθουσιώδης, παρορμητικός λαός , με «βαριά» ιστορία που ακόμη παραπαίει ανάμεσα στο ισχυρό παρελθόν και στο αβέβαιο μέλλον…
Το παρόν, στο οποίο πρωταγωνιστεί η ζωή μας, συνθλίβεται από το παρελθόν και το πολλά υποσχόμενο μέλλον, τυχοδιώκτης που με τα θα και την υπερτίμηση του μας πείθει και χάνουμε το σήμερα ροκανίζοντας τον αδυσώπητο χρόνο …
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
