Ήταν απρόσμενο! Παλιός συμμαθητής από τα πρώτα χρόνια στο Δημοτικό Σχολείο μού τηλεφώνησε και μου έστειλε τη φωτογραφία μας από κείνα τα χρόνια. Εγώ την είχα χαμένη. Τι συγκίνηση…
Ήμασταν μαθητές στο 9ο Δημοτικό, στο Τσερμένι, απ’ όσο θυμάμαι. Είμαστε 56 παιδιά, αγόρια και κορίτσια, Δευτέρα ή Τρίτη Τάξη… Παιδικά πρόσωπα γεμάτα αθωότητα. Ανάμεσά μας αυστηρός ο Διευθυντής Βαγγέλης Χειμωνίδης και δασκάλες αριστερά η κ. Ζαρούκα και δεξιά η Ιφιγένεια Παπαδοπούλου, η μητέρα μου!
Πώς και γιατί η μητέρα μου;
Θυμάμαι μέναμε στη Γράμμου και διανύαμε όλη την πόλη κατακόρυφα για να φτάσουμε μέχρι το Τσερμένι, όπου ήταν διορισμένη. Εκείνη με κρατούσε από το χεράκι κι εγώ θέλοντας να ανεξαρτητοποιηθώ, όταν πλησιάζαμε στο σχολείο έτρεχα στο απέναντι πεζοδρόμιο μέχρι το σχολείο, για να μη μας βλέπουν μαζί. Παιδικά καμώματα!
Το σχολείο, αν θυμάμαι καλά, ήταν πάνω από έναν φούρνο. Το νοικιάζαμε. Ήμασταν πολλά παιδιά και, βέβαια, οι εκπαιδευτικές και παιδαγωγικές μέθοδοι δεν ήταν σαν τις σημερινές. Όμως… και σε κείνα τα χρόνια, τα δύσκολα, μάθαμε γράμματα κι ο καθένας πήρε το δρόμο του…
Ανάμεσα στα παιδιά, αγόρια και κορίτσια θυμάμαι κάποια… Ο Δημήτρης Νικολαΐδης που μου την έστειλε θυμάται πολλά περισσότερα. Τι όμορφη κιβωτός η μνήμη!
Ο Δημήτρης είναι στην πάνω σειρά τέταρτος από δεξιά. Εγώ στην κάτω τελευταία σειρά πέμπτη από αριστερά, με μαζεμένα τα μαλλιά σε σφιχτή αλογοουρά, (σεμνή δασκαλοκόρη!), και κρατώντας σφιχτά το χέρι της αγαπημένης μου φίλης, της Παναγιώτας Χρηστάκη.
Πόσες μνήμες, πόσα χρώματα, πόσες γεύσεις της εποχής…
Ο Δημήτρης ζήτησε με αφορμή τη φωτογραφία να ξανασυναντηθούμε, όσοι μπορέσουμε. Δε θα είναι πολύ όμορφο; Έστειλε και το τηλέφωνό του που είναι 6940528224, ώστε να είναι ο σύνδεσμός μας για τη συνάντηση.
Λοιπόν, τι λέτε, παλιοί συμμαθητές;
…………………..
Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές, σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις.
