Στο κυνήγι του ελάχιστου, λοιπόν. Του στοιχειώδους, του βασικού. Να μην πονάς, να μην πεινάς, να μην μείνεις άστεγος. Οι ομολογουμένως ντροπιαστικοί αυτοί στόχοι για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία, μπορούν να επιτευχθούν με πολλούς τρόπους, οι οποίοι θα εξασφάλιζαν ισχυρές δημόσιες δομές, με συνέπεια και συνέχεια
Από αυτά τα συγχωροχάρτια έμεινε η παροιμιακή φράση «ο σκοπός (σσ προφανώς η συγκέντρωση χρήματος) αγιάζει τα μέσα».
Αυτή η φράση, αυτή η κυνική αντιμετώπιση των πραγμάτων, αποτελεί κατά τα φαινόμενα τον γνώμονα των μέτρων που θα προωθήσει αυτή την τετραετία η κυβέρνηση.
Σταθερή υποβάθμιση στοιχειωδών υπηρεσιών του Δημοσίου και χρήση του ιδιωτικού τομέα ως υποκατάστατου, με το αζημίωτο, φυσικά.
Εντεινόμενη εισοδηματική πίεση -κυρίως μέσω των τιμών και της έμμεσης φορολόγησης- με αντίδωρο μικρές οικονομικές ενισχύσεις, οι οποίες άμεσα θα επιστρέφονται είτε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις για την πληρωμή υπερτιμημένων προϊόντων και υπηρεσιών, είτε στο κράτος.
Φαύλος κύκλος φτώχειας, ρητορικά φτιασιδωμένος με το δήθεν επιχείρημα της «ρεαλιστικής πολιτικής».
Στην Υγεία, όπως έχει ακουστεί από κυβερνητικά στελέχη, οι ασθενείς ενδιαφέρονται να μην πονούν ή/ και να προλαμβάνουν την ασθένεια. Να μην τοποθετούνται σε ράντζο.
Δεν τους ενδιαφέρει, αν εξυπηρετούνται από τον Δημόσιο ή τον Ιδιωτικό τομέα.
Για την έκδοση της σύνταξης (και αυτό έχει ειπωθεί, επισήμως), ο ασφαλισμένος ενδιαφέρεται να μην περιμένει μήνες ή χρόνια. Δεν τον νοιάζει αν θα την εκδώσει ο ΕΦΚΑ ή συνεργαζόμενοι ιδιώτες.
Κατά το ίδιο πρότυπο, ο πολίτης ενδιαφέρεται να λάβει ως σύνταξη ένα αν μη τι άλλο αξιοπρεπές ποσό, ακόμη κι αν μέρος του προέρχεται από επαγγελματική ή ιδιωτική ασφάλιση.
Για τη στέγαση, ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά. Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του να έχει, βρε αδερφέ. Τι κι αν το κεραμίδι αυτό βρίσκεται σε δημόσια έκταση την οποία χρησιμοποιεί ιδιώτης παρέχοντας κατοικίες και εκμεταλλευόμενος εμπορικά την υπόλοιπη;
Η όποια ενίσχυση του εισοδήματος για εργαζόμενους και συνταξιούχους, έτσι όπως περιγράφεται στον κυβερνητικό προγραμματισμό, είναι δραματικά αναντίστοιχη των αναγκών που έχει δημιουργήσει η πληθωριστική κρίση.
Ωστόσο και σε αυτό το ζήτημα (επιβίωσης πλέον και όχι διαβίωσης) απαντά η κυβερνητική λογική: Μικρές αυξήσεις, εμβόλιμες πληρωμές επιδοματικού χαρακτήρα για λίγους, κουπόνια και pass.
«Λίγα, αλλά δεν τα είχαμε και χθες»
Στο κυνήγι του ελάχιστου, λοιπόν. Του στοιχειώδους, του βασικού. Να μην πονάς, να μην πεινάς, να μην μείνεις άστεγος.
Οι ομολογουμένως ντροπιαστικοί αυτοί στόχοι για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία, μπορούν να επιτευχθούν με πολλούς τρόπους, οι οποίοι θα εξασφάλιζαν ισχυρές δημόσιες δομές, με συνέπεια και συνέχεια. Διαλέξαμε, όμως, αυτόν τον τρόπο…
Πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η λογική;
Μας το έχουν διδάξει οι ΗΠΑ. Η «μήτρα» του καπιταλισμού:
Το αμερικανικό ποινικό σύστημα φυλάκισε το 2018 περίπου 2,1 εκατομμύρια ανθρώπους. Ο υπερπληθυσμός των φυλακών οδήγησε την πολιτεία να συνάψει συμβόλαια με ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες φάνηκαν πρόθυμες να «φιλοξενήσουν» σε δικές τους εγκαταστάσεις τους τρόφιμους.
Ακολούθησαν καταγγελίες σχετικά με την επιβολή ποινών εγκλεισμού ακόμη και για ελαφρά αδικήματα, προκειμένου να αυξηθεί η… ριγέ πελατεία των ιδιωτικών φυλακών και φυσικά τα έσοδα τους, τα οποία προέρχονται από τον κρατικό κορβανά.
Τουλάχιστον, υπάρχει ασφάλεια. Οι κακοί, είναι στη φυλακή.
