Γεράσιμος Σκλάβος. Όταν το δημιούργημα σκοτώνει τον δημιουργό…
Η μεγαλύτερη χαρά του δημιουργού είναι να δει το δημιούργημά του να παίρνει μορφή κι από την αρχική σύλληψη να περνά σιγά – σιγά στην πραγμάτωση.
Πώς είναι όμως το δημιούργημα να σκοτώνει τον δημιουργό; Ποιες παράλογες κινήσεις της μοίρας μπορούν να οδηγήσουν σ’ αυτό;
Ο Γεράσιμος Σκλάβος, ο Κεφαλλονίτης εικαστικός, που ξεκινά από ένα μικρό χωριό του νησιού του, για να καταλήξει να θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες γλύπτες του 20ου αιώνα, με παγκόσμιες διακρίσεις, είναι η τραγική περίπτωση αυτού του μοναδικού φαινομένου, το δημιούργημα να σκοτώνει τον δημιουργό ή πιο σωστά το γλυπτό να σκοτώνει τον γλύπτη του.
Όνειρο του πατέρα του να τον κάνει ναυτικό. Όνειρο δικό του να γίνει αεροπόρος. Κάποια αδυναμία του στην όραση τον εμποδίζει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, όμως η Τέχνη τον κερδίζει με τα δικά της πετάγματα στα ύψη και αφού περνά από τη φάση να κάνει εφήμερα γλυπτά με την άμμο της θάλασσας ή με το χιόνι, αποφασίζει να παρακολουθήσει μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας κι από κει βρίσκεται με υποτροφία στο Παρίσι.
Το πρώτο βραβείο νέου καλλιτέχνη που του αποδίδεται στη Μπιενάλε του Παρισιού τον κάνει να συνειδητοποιήσει όχι μόνο το εύρος των δυνατοτήτων του αλλά και την αγάπη του για την Ελλάδα.
Από την απόδοση γυναικείων μορφών περνά στην αφαίρεση και στην απόδοση γλυπτών που διακρίνονται για τον όγκο τους αλλά και για τα σκληρά υλικά τους, πέτρα (γρανίτη, χαλαζίτη, μάρμαρο, πορφυρίτη), που τα επεξεργάζεται με τη χρήση ενός μηχανήματος που εφηύρε , ένα μηχάνημα που εκτινάσσει οξυγόνο και ακετυλένιο κι έτσι μπορούσε να δουλεύει και να χαράζει εξαιρετικά σκληρές πέτρες, όπως ο πορφυρίτης λίθος της Αιγύπτου και οι γρανίτες της Βρετάνης. Την τεχνική του αυτή ονόμασε τηλεγλυπτική.
Το καλύτερο έργο του, το οποίο φιλοξενείται στους Δελφούς, είναι φτιαγμένο από πεντελικό μάρμαρο. Το ονομάζει “Δελφικό Φως”. Θα γράψει για το έργο του αυτό: «Στους Δελφούς λαμπάδιασε η ψυχή μου. Τα σκήπτρα κατέχει το φως. Πρέπει να τρέξεις, γιατί το φως είναι λίγο και θα τελειώσει. Τρέξε, τρέξε, μοιράζουν το φως και είσαι μόνος». Το φως παίζει τεράστιο ρόλο στο έργο του Σκλάβου.
Η Τέχνη του αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, πράγμα όχι πάντα συνηθισμένο για καλλιτέχνες με αξία, η μοίρα όμως του παίζει ένα παιχνίδι που, πέρα από την τραγικότητα του, είναι ασύλληπτο.
Καθώς, Γενάρη του 1967, μια καμμένη ασφάλεια στο σπίτι του τον αναγκάζει να κινηθεί στα τυφλά μέσα στο σκοτάδι, παρασέρνει το τελευταίο ογκώδες γλυπτό που δούλευε. Τον πλακώνει συνθλίβοντάς του θώρακα και αυχένα… Και είναι μόλις 40 χρόνων…
Έχουμε παραδείγματα πατροκτονίας στους μύθους, καθώς παιδιά διεκδικούν την εξουσία από τον πατέρα. Για παράδειγμα ο Δίας σκοτώνει τον Κρόνο. Τέτοιο όμως περιστατικό, το δημιούργημα να σκοτώνει τον δημιουργό του, είναι εντυπωσιακά παράξενο. Και είναι τόσο παράξενο, που ο Γεράσιμος Σκλάβος είναι περισσότερο γνωστός στο κοινό γι’ αυτό το τραγικό του τέλος και, δυστυχώς, λιγότερο για το έργο του.
……………………..
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές, σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις.
……………………….
