Ηλίας Γιαννακόπουλος: Κριτήριο Αξιολόγησης (15) στη Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία, Γ΄ Λυκείου (Ιδιωτικότητα)

ΚΕΙΜΕΝΟ 1

Ο οίκος και ο δήμος

1. Μέσα στην πορεία της εξέλιξής του, κάποτε ο άνθρωπος αισθάνθηκε την ανάγκη να κρατάει κάποια κομμάτια της ζωής του μόνο για τον εαυτό του, μακριά από τα βλέμματα των τρίτων. Το δικαίωμα στο απόρρητο του ιδιωτικού βίου δεν έχει αρχαίες ρίζες όπως άλλωστε δεν έχει και η ίδια η διάκριση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Στις μέρες μας πάντως – και από αρκετά χρόνια – η διάκριση έχει πάρει σαφέστατα περιγράμματα και το δικαίωμα κατοχυρώνεται και από το Σύνταγμα και από τους νόμους με πληθώρα διατάξεων.
2. Σωστά θεωρείται ότι η περιφρούρηση μιας σφαίρας απορρήτου στον ιδιωτικό βίο είναι αναγκαία για την ανάπτυξη και την εκδήλωση της ανθρώπινης προσωπικότητας: ο στοχασμός και ο ρεμβασμός, η αυτογνωσία και ο σχεδιασμός της ζωής, η έξαρση και η ψυχαγωγία, ο έρωτας και η δημιουργία συχνά απαιτούν μια μοναξιά – οι άλλοι δεν έχουν θέση ως τρίτοι, καμιά φορά ούτε ως δεύτεροι.
3. Ο κατάλογος εκείνων που απειλούν τον ιδιωτικό χώρο του ανθρώπου, που πρέπει να μένει απόρρητος είναι μακρύς: από την περίεργη γειτόνισσα που αναζητεί τροφή για το κουτσομπολιό της μέχρι το κράτος που πρόθυμα ενισχύει την εξουσία του με την αδιάκριτη ενημέρωσή του για τη ζωή του ανθρώπου. Και ανάμεσά τους: ο δανειστής, ο συνέταιρος, ο ανασφαλής σύζυγος, ο υποψήφιος γαμπρός, ο πολιτικός φίλος και πολιτικός εχθρός. Στις μέρες μας, προπάντων: τα μέσα μαζικής επικοινωνίας που τρέφονται από τα απόρρητα του ιδιωτικού βίου, ίσως γιατί απ’ αυτά τρέφεται και το κοινό τους (αλλά μόνον «ίσως» γιατί το κοινό συχνά δέχεται να τραφεί με ό,τι του δώσεις).
4. Ανάμεσα στην περιφρούρηση του απόρρητου χώρου της προσωπικότητας και στην καταπάτησή του η επιλογή είναι αυτονόητη και κανένας συμβιβασμός δεν επιτρέπεται – ούτε καν στο όνομα της ελευθερίας της ενημέρωσης που καμιά φορά αναφέρεται για να δικαιολογήσει την καταπάτηση. .(Γεώργιος Κουμάντος)

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές

1. Στην κλασική αρχαιότητα ο Αθηναίος πολίτης εγκαταλείπει τις φροντίδες του οίκου στις γυναίκες και τους δούλους, απαρνείται την ασφάλεια αλλά και την αφάνεια του ιδιωτικού του βασιλείου και κατεβαίνει στη δημόσια αγορά, για να πει λόγια σοφά και να πράξει έργα εκλεκτά, διεκδικώντας έτσι κι αυτός την υστεροφημία, το μερίδιο της επίγειας αθανασίας που αναλογεί σε κάθε ευγενή θνητό.

2. Αντίθετα, το 17^ο αιώνα ο φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσσώ αναδεικνύεται στον πιο θερμό υπερασπιστή της ιδιωτικότητας, όταν εξεγείρεται ενάντια στην «κοινωνία των σαλονιών» και καταγγέλλει τη θεατρικότητα της ζωής στην πόλη, γιατί, λέει, απειλεί την αυθεντικότητα του υποκειμενικού βιώματος και καταστρέφει τη φυσική αρετή.
3. Στη σύγχρονη, πάλι, εποχή ο νεαρός κάτοικος της Ολλανδίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ… και πρόσφατα της χώρας μας, ονειρεύεται ότι θα αναδυθεί από την ανωνυμία του πλήθους με τη συμμετοχή του στο Big Brother, στο Survivor ή σε άλλα συναφή τηλεπαιχνίδια – σαπουνόπερες, έτοιμος να περιφέρει στις τηλεοπτικές οθόνες την αυθόρμητη ασημαντότητά του και να εκθέσει στη μαζική ηδονοβλεψία τις πλέον ιδιωτικές του στιγμές.
4. Οι «θεαματικές» αυτές ανατροπές των αξιών, αντιστοιχούν σε ριζικές αλλά και επικίνδυνες μεταβολές του χάρτη της ανθρώπινης δράσης. Στο μέτρο τουλάχιστον που η αρχαία Αθήνα τροφοδοτεί το φαντασιακό του δυτικού πολιτισμού, το Δημόσιο λειτουργεί πέρα από τα κριτήρια του αναγκαίου ή του ωφέλιμου και παραμένει ένας χώρος όπου οι άνθρωποι συναντώνται ως πρόσωπα ελεύθερα, ισότιμα και ταυτόχρονα διαφορετικά, για να εκφράσουν τη μοναδικότητά τους και να αποφασίσουν – άλλοτε μέσα από διαλεκτικές συγκρούσεις και άλλοτε μέσα από συναινετικές διαδικασίες – το βέλτιστον για τα κοινά πεπρωμένα, ένας χώρος όπου εκδιπλώνεται και επικυρώνεται ο πολιτικός βίος. (Πηνελόπη Κουφοπούλου)

ΚΕΙΜΕΝΟ 3

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ

ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ

ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ

ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ

ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ

ξανά και ξανά, γεμίζοντας μισή σελίδα.

1. Δεν μπόρεσε να κατανικήσει ένα αίσθημα πανικού. Ήταν παράλογο, αφού το να γράψει αυτές τις συγκεκριμένες λέξεις δεν ήταν πιο επικίνδυνο από την αρχική πράξη να ξεκινήσει το ημερολόγιο∙ αλλά για μια στιγμή μπήκε στον πειρασμό να σκίσει τις γραμμένες σελίδες και να τα παρατήσει όλα.

2. Ωστόσο δεν το ‘κανε, γιατί ήξερε πως ήταν άσκοπο. Είτε είχε γράψει ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ είτε όχι, δεν είχε σημασία. Είτε συνέχιζε είτε σταματούσε να γράφει το ημερολόγιο, δεν είχε σημασία. Η Αστυνομία της Σκέψης, θα τον έπιανε έτσι κι αλλιώς. Είχε διαπράξει – θα το είχε διαπράξει, ακόμα κι αν δεν είχε πιάσει την πένα στο χέρι – το βασικό έγκλημα που περιείχε όλα τ’ άλλα μέσα του. Έγκλημα της Σκέψης το έλεγαν. Το έγκλημα της σκέψης δεν ήταν κάτι που μπορούσε να κρύψει κανείς για πάντα. Μπορούσες να καταφέρεις να ξεγελάσεις για λίγο, ακόμα και για χρόνια, αλλά αργά ή γρήγορα θα σ’ έπιαναν.
3. Πάντα τη νύχτα – οι συλλήψεις γίνονταν πάντα τη νύχτα. Το ξαφνικό τίναγμα μες στον ύπνο σου, το τραχύ χέρι που τράνταζε τον ώμο σου, τα φώτα που έπεφταν εκτυφλωτικά στα μάτια σου, τα σκληρά πρόσωπα που περικύκλωναν το κρεβάτι σου. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν γινόταν δίκη, ούτε αναφερόταν η σύλληψη. Οι άνθρωποι απλώς εξαφανίζονταν, πάντα μες στη νύχτα. Τ’ όνομά σου σβηνόταν από τους καταλόγους, κάθε στοιχείο για καθετί που είχες κάνει εξαλειφόταν, η κάποτε ύπαρξή σου δεν αναγνωριζόταν και ξεχνιόταν. Είχες καταστραφεί, εκμηδενιστεί: εξατμιστεί ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσαν γι’ αυτό .(Τζώρτζ Όργουελ, «1984»)

ΚΕΙΜΕΝΟ 4

Πολυτροπικό

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

ΘΕΜΑ Α΄

Α1. Δώστε περιληπτικά το περιεχόμενο του Κ.1.(90 λέξεις)

Μονάδες 20

ΘΕΜΑ Β΄

Β1α .Βάλτε τη λέξη Σωστό ή Λάθος στο τέλος των προτάσεων με αναφορές στο Κ.2:

α. Στην αρχαία Αθήνα ο πολίτης προστάτευε την ιδιωτικότητά του.

β. Ο Ρουσσώ υπερασπίστηκε την ιδιωτικότητα του ανθρώπου.

γ. Σε κάποιες χώρες η συμμετοχή σε παιχνίδια τύπου big brother στοχεύει στη διαφύλαξη της ανωνυμίας του παίκτη.

δ. Το δημόσιο εξασφαλίζει τη μοναδικότητα στη συνάντηση των ανθρώπων.

ε. Στο βωμό της ελευθερίας της ενημέρωσης πολλές φορές θυσιάζεται ως επιλογή το απόρρητο της προσωπικότητας (Κ.1).

β .Ποιες ευκαιρίες και ποιο πλαίσιο διαμόρφωνε το δημόσιο στην αρχαία Αθήνα για τους πολίτες; Δώστε συνοπτικά τα βασικά του στοιχεία (§4, Κ.2). (εναλλακτική ερώτηση)

Μονάδες 10

Β2α. Ποιος είναι ο βασικός στόχος του συγγραφέα στην §3 του Κ.1 και με ποια τεχνική – τρόπο πειθούς τον πραγματώνει; Δώστε το ρόλο ενός κειμενικού  δείκτη.

β. Ποιο είδος λόγου (Μικροπερίοδος/Μακροπερίοδος) κυριαρχεί στο Κ.2; Να σχολιάσετε τη λειτουργία του και το υφολογικό αποτέλεσμα. (εναλλακτική ερώτηση)

γ. Να βρείτε στο Κ.2 πέντε λόγιες λέξεις και να αναλύσετε τη λειτουργία τους καθώς και το υφολογικό αποτέλεσμα. (εναλλακτική ερώτηση)

Μονάδες 10

Β3. Δώστε τις βασικές διαπιστώσεις (Κ.2) για τη θέση της ιδιωτικότητας στο παρελθόν και στο παρόν. Να βρείτε στο Κ.1 με ποιες θέσεις του Κ.2 συγκλίνει και με ποιες διαφοροποιείται. 

Μονάδες 10

ΘΕΜΑ Γ΄: Λ Ο Γ Ο Τ Ε Χ Ν Ι Α

Γ1. Ποιο είναι το «βασικό έγκλημα» σύμφωνα με το κείμεν;. Δώστε τα βασικά του στοιχεία και τις επιπτώσεις που επιφέρει η διάπραξή του. Περιγράψτε τη μορφή του καθεστώτος που υποδηλώνεται. Αναλύστε έναν κειμενικό δείκτη που συμβάλλει στην φανέρωση των μηχανισμών του καθεστώτος.

Μονάδες 15

Πολυτροπικό Κείμενο 4

Δώστε το βασικό μήνυμα του σκίτσου (Κ.4).Με ποια επισήμανση του Κ.1 συγκλίνει;

Μονάδες 15

ΘΕΜΑ Δ΄:ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΛΟΓΟΥ – Έ Κ Θ Ε Σ Η

Στις μέρες μας πληθαίνουν τα φαινόμενα παραβίασης της ιδιωτικής ζωής (Ιδιωτικότητα). Λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία – επισημάνσεις του Κ.1 να αναπτύξετε σε 400 λέξεις στο ιστολόγιο του σχολείου σας με τη μορφή άρθρου: α. Τα θετικά που προκύπτουν από τον σεβασμό και την περιφρούρηση της ιδιωτικής ζωής και β. Τα αίτια – παράγοντες παραβίασης της ιδιωτικότητας.

Μονάδες 30

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

ΘΕΜΑ Α΄: Π ε ρ ί λ η ψ η

Α1.Στο παρόν κείμενο ο συγγραφέας πραγματεύεται το θέμα της Ιδιωτικότητας. Αρχικά τονίζεται η αναγκαιότητα της διαφύλαξης της ιδιωτικότητας, στοιχείο που συνέτεινε στη συνταγματική της κατοχύρωση. Η προστασία της ιδιωτικής ζωής συμβάλλει κατά θετικό τρόπο στην ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Στη συνέχεια αναφέρονται οι παράγοντες εκείνοι που παραβιάζουν την ιδιωτικότητα και ενοχοποιούνται τα ΜΜΕ για την παραβίαση. Επιλογικά, προβάλλεται η θέση πως ο σεβασμός στην ιδιωτικότητα αξιολογικά υπερέχει έναντι του δικαιώματος της ελευθερίας στην ενημέρωση.

ΘΕΜΑ Β΄

Β1α. α.Λ(«απαρνείται…αγορά» §1), β.Σ(«Αντίθετα…ιδιωτικότητας» §2), γ.Λ(«Στη σύγχρονη…brother» §3), δ.Σ(«Το δημόσιο…μοναδικότητά τους» §4), ε.Λ(«Ανάμεσα…καταπάτηση» §4, Κ.1).

β. Ο δημόσιος χώρος, η γνωστή αγορά στην αρχαία Αθήνα, αποτελούσε τον κατάλληλο χώρο στον οποίο ευδοκίμησε η δημοκρατία. Ειδικότερα, στην αγορά όπου κυριαρχούσε η ελευθερία μπορούσαν οι πολίτες να επικοινωνούν, να συζητούν και να διαλέγονται με βάση τις αρχές της ισοτιμίας και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Στο δημόσιο χώρο οι πολίτες διατηρούσαν και πρόβαλαν τη μοναδικότητά τους, χωρίς να χάσουν το «πρόσωπό» τους. Οι αποφάσεις ήταν προϊόν άλλοτε διενέξεων με βάση τους κανόνες της διαλεκτικής (θέση – αντίθεση – σύνθεση) και άλλοτε προϊόν διαδικασιών που τις χαρακτήριζε η συμφωνία και η αλληλοκατανόηση. Στόχος η διακονία του κοινού συμφέροντος που συνιστά και το βάθρο ενός υγιούς πολιτικού βίου. Σε αυτό το χώρο, λοιπόν, ανθοφόρησε η δημοκρατία που προστάτευε και αναδείκνυε τόσο την ιδιαιτερότητα όσο και το κοινωνικό είναι του ανθρώπου.

Β2α .Απώτατος στόχος του συγγραφέα στη συγκεκριμένη § είναι η καταγραφή εκείνων των παραγόντων που «απειλούν» την ιδιωτικότητα του ανθρώπου «Ο κατάλογος…μακρύς». Για την πραγμάτωση αυτού του στόχου χρησιμοποιεί την τεχνική – τρόπο πειθούς της επίκλησης στη λογική με μέσα Τεκμήρια και ιδιαίτερα παραδείγματα, με αναφορά σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, όπως «γειτόνισσα, κράτος, δανειστής…εχθρός». Στον κατάλογο που καταγγέλλονται ως ένοχοι παραβίασης του απορρήτου της ιδιωτικής ζωής ανήκουν και τα ΜΜΕ. Γι’ αυτά διευκρινίζει πως η παραβίαση της ιδιωτικότητας αποτελεί «τροφή» τόσο για τα ίδια όσο και για το αδηφάγο τηλεοπτικό κοινό. Στην τεκμηρίωση και κατανόηση όλων εκείνων των παραγόντων που παραβιάζουν την ιδιωτική ζωή χρησιμοποιείται ως κειμενικός δείκτης το ασύνδετο σχήμα «ο δανειστής…εχθρός». Το ασύνδετο σχήμα προσδίδει ζωντάνια… και βοηθά τον αναγνώστη να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της παραβίασης της ιδιωτικότητας® γνωστή §. Δίπλα σε αυτό επικουρικά υπάρχουν οι αναφορικές προτάσεις και δευτερευόντως οι αιτιολογικές.

β. Ο μακροπερίοδος λόγος κυριαρχεί απόλυτα. Λειτουργικά ο μακροπερίοδος λόγος προσδίδει κύρος, σοβαρότητα και εγκυρότητα στα επιχειρήματα και αναδεικνύει το μέγεθος και το πολυσύνθετο του προβλήματος. Το ύφος αποκτά επισημότητα και σοβαρότητα και χωρίς νοητικά χάσματα και υποδηλώνει την βαθιά γνώση του γράφοντος πάνω στο θέμα.

γ. Υποκειμενικού βιώματος/ αυθόρμητη ασημαντότητα/ το φαντασιακό…/ διαλεκτικές συγκρούσεις/ συναινετικές διαδικασίες… προσδίδουν στο κείμενο και στο ύφος επισημότητα, σοβαρότητα και εγκυρότητα. Υποδηλώνουν ακριβή και βαθιά γνώση του θέματος. Περιγράφουν με ακρίβεια τον νοηματικό πυρήνα των λέξεων και βοηθούν τον αναγνώστη να συλλάβει το βαθύτερο νόημα των όρων. 

Β3. Για τον συγγραφέα του Κ.2 η ιδιωτικότητα, ως δικαίωμα του ανθρώπου, δεν εμφανίζει μία ομοιόμορφη πορεία στο χρόνο σε διάφορες κοινωνίες και χώρες. Ειδικότερα διαπιστώνει πως η ιδιωτικότητα στην αρχαία Ελλάδα δεν εθεωρείτο ως δικαίωμα άξιο σεβασμού και προστασίας. Τον αρχαίο Αθηναίο τον ενδιέφερε μόνον ο δημόσιος χώρος, η αγορά, όπου εκεί καταξιωνόταν λειτουργώντας ως πολιτικό ον.

Αντίθετα στους νεότερους χρόνους – σύμφωνα και με τον Ρουσσώ – η προστασία της ιδιωτικής ζωής καθίσταται αξία και δικαίωμα του ανθρώπου. Απαξιώνει τα στερεότυπα της «κοινωνίας των σαλονιών» όπου η ιδιωτική ζωή αποτελούσε θέαμα για τους πολλούς κι έτσι χανόταν το «υποκειμενικό βίωμα» (§2).

Στις σύγχρονες κοινωνίες και σε πολλές χώρες η ιδιωτικότητα θυσιάζεται στο βωμό της αναγνωρισιμότητας  χάριν του υλικού κέρδους (§3). Οι ιδιωτικές στιγμές – μέσα από διάφορα παιχνίδια – γίνονται ανάγνωσμα και θέαμα του αδηφάγου κοινού. Δεν λείπουν και οι περιπτώσεις που κάποιοι – από συγκεκριμένους χώρους – συνειδητά εκθέτουν και κοινοποιούν εικόνες της προσωπικής τους ζωής χάριν της τηλεθέασης και προσδοκώντας υλικά οφέλη.

Αντίστοιχες αναφορές γίνονται και στο Κ.1 (§1) όπου διαπιστώνεται η απουσία του δικαιώματος της ιδιωτικότητας στην αρχαία εποχή «Το δικαίωμα…βίου». Στην περίοδο αυτή δεν είναι δυνατή η διάκριση Ιδιωτικού και Δημόσιου χώρου λόγω του μεγέθους των κοινωνιών. Στη συνέχεια στην §3 «Στις μέρες μας…δώσεις» καταγγέλλεται η έκθεση της προσωπικής ζωής από τα ΜΜΕ χάριν της τηλεθέασης και του εθισμού των τηλεθεατών σε τέτοιου είδους θεάματα.

ΘΕΜΑ Γ΄- Λ Ο Γ Ο Τ Ε Χ Ν Ι Α

Σύμφωνα με το κείμενο το βασικό έγκλημα των πολιτών της οργουελικής κοινωνίας είναι το «Έγκλημα της Σκέψης». Ένα έγκλημα που δεν σχετίζεται τόσο με το περιεχόμενο της σκέψης, αλλά με την πράξη της Σκέψης. Στα αυταρχικά καθεστώτα η Σκέψη ως δικαίωμα και διαδικασία διώκεται βάναυσα γι’ αυτό γίνεται προσπάθεια να μειωθούν ή να καταργηθούν οι λέξεις ως φορείς της σκέψης. Ο ήρωας του αποσπάσματος το γνωρίζει ότι το καθεστώς θα τον συλλάβει, γιατί βρίσκονταν σε συνεχή παρακολούθηση από το αόρατο βλέμμα του big brother και τους αφανείς μηχανισμούς του. Με τον διωγμό της Σκέψης το καθεστώς στόχευε στην διανοητική αναπηρία του πολίτη και στην κοινωνικοπολιτική του απραξία.

Οι επιπτώσεις του εγκλήματος της σκέψης είναι πολλές και θανατηφόρες για τον πολίτη,§3. Η σύλληψη του «ενόχου» μπορούσε να οδηγήσει μέχρι τη θανάτωσή του, χωρίς αυτό να γίνει αντιληπτό από τον κοινωνικό περίγυρο. Η ανθρώπινη ζωή εθεωρείτο μία απαξία και γι’ αυτό εξαφανιζόταν κάθε στοιχείο γι’ αυτήν. Ενδεικτικά αναφέρεται πως «Τ’ όνομά του…γι’ αυτό». Η απανθρωπιά και η βαρβαρότητα του καθεστώτος αισθητοποιούνταν σε όλα τα επίπεδα: Από την παρακολούθηση και τον έλεγχο της σκέψης μέχρι και τη θανάτωση.

Η μορφή του καθεστώτος που εύκολα υποδηλώνεται είναι αυτό του αυταρχισμού και της καταπίεσης. Η εξουσία ήταν παρούσα σε όλες τις στιγμές της ζωής του πολίτη. Οι εκφραστές της εξουσίας ήταν αφανείς και σκόρπιζαν το φόβο παντού. Ο big brother εκφράζει το αφανές πρόσωπο της εξουσίας που με τους παντοειδείς μηχανισμούς της ελέγχει κάθε δραστηριότητα του πολίτη (από τη σκέψη ® δράση).

Ο ι κειμενικοί  δείκτες όπως οι εικόνες, τα ρήματα με αρνητικό πρόσημο και το β΄ ενικό πρόσωπο συντείνουν στην χαρτογράφηση και στην αισθητοποίηση του καταπιεστικού καθεστώτος. Οι εικόνες με την παραστατικότητά τους και τη ζωντάνια τους «Το ξαφνικό…κρεβάτι του», τα ρήματα υποδηλώνουν τη βαρβαρότητα και τον εξευτελισμό του ανθρώπου «εξαφανίζονταν/ δεν αναγνωριζόταν/ καταστραφεί…εξατμιστεί…». Σημαντική είναι και η συνεισφορά του β΄ ενικού προσώπου που προσδίδει στο κείμενο ζωντάνια, θεατρικότητα κι ένα πλαίσιο διαλόγου που βοηθά το άτομο να βιώσει τους διωγμούς ως προσωπική εμπειρία.

Πολυτροπικό Κείμενο

Στο Κ.4 (σκίτσο) υποδηλώνεται η έκθεση του ανθρώπου στα αδηφάγα βλέμματα – εικόνα της κάμερας. Ο άνθρωπος καθημερινά καθίσταται αντικείμενο μιας «εικονικής επίθεσης» από τα ΜΜΕ που αναζητούν τις ιδιαιτερότητες του ανθρώπου για κοινοποίηση. Οι κάμερες έχουν τη μορφή από άγρια τέρατα που τείνουν να κατασπαράξουν ό,τι προσωπικό στοιχείο υπάρχει. Ο άνθρωπος φαίνεται να είναι ανυπεράσπιστος σε αυτήν την επίθεση αφού η «επίθεση», γίνεται σε πολλά επίπεδα. Έτσι ο σύγχρονος τηλεθεατής καθίσταται θύμα της εξουσίας των ΜΜΕ στο όνομα της αναγνωσιμότητας και της προσδοκίας του μέγιστου υλικού κέρδους. Πολλές φορές τα ΜΜΕ επικαλούνται το δικαίωμα της ελευθερίας της ενημέρωσης κι έτσι παραβιάζουν το θεμελιώδες δικαίωμα της ιδιωτικότητας. Ανάλογες αναφορές υπάρχουν και στο Κ.1 (§1, §3 &§4).

ΘΕΜΑ Δ΄:ΈΚΘΕΣΗ

Η ανάλυση του θέματος της έκθεσης βρίσκεται στο blog ΙΔΕΟπολις ,iliasgiannakopoulos.blogspot.com του συγγραφέα  Ηλία Γιαννακόπουλου με τίτλο: «Ιδιωτικότητα: Κλείνουμε την πόρτα στον big brother».

————

ΙΔΕΟπολις

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com