Οι γκουστερίτσες κοινώς σαύρες, είναι γνωστά συμπαθητικά ζωάκια, ακίνδυνα εντελώς, πού πολύ συχνά συναντάμε στο διάβα μας, τους μήνες του καλοκαιριού ιδιαίτερα…
Στις πεζοπορίες μας στο βουνό, έξω στην αυλή του σπιτιού, ανάμεσα στα ζαρζαβατικά μας, τις βλέπουμε να σκαρφαλώνουν στους πέτρινους τοίχους απέναντι από τον δυνατό ήλιο, να μας κοιτάζουν με ύφος σοφό και αινιγματικό χωρίς να μας εμπιστεύονται, εννοείται, καθόλου.
Με ένα φρρρρ! εξαφανίζονται.
«Στην Ελλάδα υπάρχει τεράστια ποικιλία από σαύρες.
Ανήκουν στην άγρια πανίδα και είναι προστατευόμενα είδη!
Εδώ και χρόνια οι σαύρες και ειδικά τα σαμιαμίδια και τα λιακόνια, δέχονται έναν ανελέητο πόλεμο, καθώς υπάρχει μία τελείως ανυπόστατη φήμη ότι έχουν δηλητήριο και είναι επικίνδυνες για τον άνθρωπο.
Σύμφωνα με την Ελληνική Ερπετολογική Εταιρία έχουν ακουστεί τα απίστευτα για αυτές τις σαύρες. «Ότι δαγκώνουν, ότι άμα σε φτύσουν τυφλώνεσαι, ότι γεμίζεις σπυριά και πολλά άλλα. Όλα αυτά τα χρόνια ένας τεράστιος αριθμός αυτών των πλασμάτων έχει εξολοθρευτεί από εντομοκτόνα, μυγοσκοτώστρες, σκούπες, σφουγγαρίστρες, παντόφλες, σαγιονάρες. Και είναι καιρός να μπει ένα τέλος. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δηλητηριώδεις σαύρες.
Καμία σαύρα δεν έχει δηλητήριο, καμία σαύρα δεν είναι τοξική, καμία σαύρα δεν είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Αντιθέτως, όλες οι σαύρες τρέφονται κυρίως με βλαβερά για τον άνθρωπο έντομα που σημαίνει ότι είναι χρήσιμα και ωφέλιμα ερπετά.» (NEWSROOM.IEFHMERIDA – GREEN)
Κάποτε είχα πάει ως κοινοτάρχης στην κατασκήνωση στο Κωστοχώρι, πολύ νέα… Μόλις είχα διοριστεί ως δασκάλα από το Υπουργείο Παιδείας.
Πέρασα πολύ ωραία.
Θυμάμαι με ευχάριστη νοσταλγία εκείνη την περίοδο της ζωής μου, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τη «συνομιλία» που είχα κάθε μέρα με δύο μεγαλούτσικες, στρουμπουλές, πρασινωπές σαύρες που ακουμπούσαν στα πλαϊνά της σκηνής όπου κοιμόμουν με μία άλλη συνάδελφο, κοινοτάρχης κι αυτή.
Τις πρώτες μέρες δεν κοιμόμουν όλο το βράδυ.
Τις παρακολουθούσα έντρομη!
Σκεφτόμουν… Αν κοιμηθώ και ανέβουν επάνω μου;
Ώσπου ήρθε κάποιος μεσήλικας , δεν θυμάμαι το όνομά του, από αυτούς που χρόνια εργάζονταν στην κατασκήνωση, νομίζω ως υπεύθυνος της καθαριότητα, ο οποίος ήταν καλός γνώστης του φυσικού περιβάλλοντος και φυσιολάτρης όπως έδειχνε κι ο τρόπος ζωής του και μου είπε κάποια μέρα, όταν εγώ εκδήλωσα την απέχθεια μου και τον μεγάλο μου φόβο, τσιρίζοντας.
«Μη φοβάσαι, κορίτσι μου!
Δε θα πάθεις απολύτως τίποτα!
Δεν πρόκειται να σε ενοχλήσουν, δεν πρόκειται να σου κάνουν κάτι κακό…»
Δεν πείστηκα και πολύ, εννοείται, όμως πόσες μέρες να μείνεις άυπνος;
Έβλεπα και τη συνάδελφο να κοιμάται σαν αγγελούδι δίπλα μου και άρχισα να αναλογίζομαι, μήπως είμαι υπερβολική.
Τις κοιτούσα , τις κοιτούσα, όμως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι πιο ισχυρό και ο ύπνος είναι ένα από τα πολύ σημαντικά κομμάτια αυτού του ενστίκτου… Περνώντας οι ημέρες εξοικειώθηκα τόσο πολύ με αυτές τις κυρίες που με θωρούσαν με εκείνα τα γουρλωτά τους ματάκια, κουνώντας τις ουρίτσες με θράσος ,παίρνοντας διάφορες θέσεις στη σκηνή σκούρου καφέ. Μια ωραία αντίθεση χρωματική!
Πλαγίως, οριζοντίως, καθέτως, βόλταραν στη σκηνή που είχαν καταλάβει… Σαύρες φιγουρατζήδες!
Κοιμόμουν πλέον χωρίς να φοβάμαι και χωρίς να σκέφτομαι τίποτα…
Η φύση είναι ο πιο καλός δάσκαλος.
Μέσα από τη βιωματική διδασκαλία, σου περνάει ανεξίτηλες γνώσεις….
Τώρα θα μου πείτε, γιατί το γράφεις όλο αυτό;
Επειδή εκτός από το ότι εγώ αγαπώ τις σαύρες πλέον, και για έναν
άλλο λόγο αξιοσημείωτο!
Εμείς, εδώ κοντά στη Βέροια, αλλά δεν γνωρίζω ακριβώς πού, έχουμε μία Γκουστιρίτσα διαφορετική.
Έχει ανθρώπινες ικανότητες, ταλέντο και στη γραφή και… πρόσφατα το ανακάλυψα, ότι φτιάχνει υπέροχα γλυκά!
Αυτή η Γκουστιρίτσα με διασκεδάζει πολύ, γράφει στη faretra.info, με θεωρεί φίλη της και εγώ επίσης τη θεωρώ φίλη μου, χωρίς να γνωρίζω αν είναι άντρας ή γυναίκα.
Σαν τις σαύρες που ξέρουν να κρύβονται καλά και να προσαρμόζονται στο φυσικό περιβάλλον κι έτσι… αδυνατώ να προσδιορίσω την ταυτότητά της…
Γοητευτικό μυστήριο…
Πολλές φορές αναγνώστες της Γκουστιρίτσας νόμιζαν πως είμαι εγώ η Γκουστιρίτσα.
Λάθος! δεν είμαι εγώ!
Εγώ είμαι αυτή που διαβάζει, με τρόπο κάπως θεατρικό, τα καταπληκτικά, σατιρικά κείμενα της.
Η φιλινάδα της που ερμηνεύει… μι μπρίο κι τσαχπινιά!
Άμα προχθές όμως, με έστείλε με τη Δήμητρα, που η Δήμητρα τν ξιέρ’(ει) κι διε μας του λιέει, ένα προφιτερόλ… μα ένα προφιτερόλ!
Ποίημα!
Όχι σαν αυτά που γράφει και μας πουνούν τα τσιαούλια καμιά φουρά απ’ του γέλιου!
Γλυκό ποίημα της αγάπης…
Τυλιγμένο με ωραία ζελατίνα , που έδενε σαν μπουκέτο μια κορδέλα στην οποία ήταν περασμένη μια άσπρη, χαριτωμένη, μικρή καρδιά στην οποία έμπαινε από παντού το φως.
Ήθελε λέει να με ευχηθεί για τον γάμο της κόρης μου!
Έμεινα!
Γλυκιά και απρόσμενη έκπληξη!
Μάλλον, σκέφτηκα, θα είναι γυναίκα!
Γλυκά όμως φτιάχνουν κάποιοι άντρες πολύ ωραιότερα…
Μυστήριο παραμένει η ταυτότητά της ευγενικής και ευαίσθητης Γκουστιρίτσας …
Όμως είναι πρόσωπο υπαρκτό και γράφει σε έμμετρο στίχο στη faretra.info , στην τοπική διάλεκτο, πράγμα δύσκολο, σατιρίζοντας έξυπνα , ευθύβολα και με πηγαίο χιούμορ την επικαιρότητα που συνήθως βγάζει μάτι!
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
