Ο κόσμος άλλαξε. Και στο πνεύμα της Παγκοσμιοποίησης… εκσυγχρονιστήκαμε! Η τηλεόραση και ο ηλεκτρονικός τύπος, το Instagram, και το Tik Tok γίναν η εικόνα μιας κοινωνίας, που την καταπίνει η επιφάνεια εκμηδενίζοντας την ουσία. Είναι ένα παρόν που προοιωνίζεται ένα ακόμη πιο επιφανειακό και χωρίς περιεχόμενο μέλλον.
Και, βέβαια, δεν μπορούσε αυτό το πνεύμα να μην περάσει και στις εκλογές.
Εμείς οι παλιότεροι ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια το πάθος της πλατείας παραμονές των εκλογών. Η Πλατεία του Αγίου Αντωνίου ή η Πλατεία Ωρολογίου της Βέροιας έσφυζαν από κόσμο. Γεώργιος Παπανδρέου από τη μια. “Πολύ πλήθος και πολύ πάθος” αναφωνούσε και τα πλήθη παραληρούσαν! Και Κωνσταντίνος Καραμανλής από την άλλη με τους δικούς του πιστούς! Και μεις παιδιά απολαμβάναμε τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας κοιτάζοντας τα γύρω μας πρόσωπα, γείτονες και γνωστούς, να αποκαλύπτονται πως ανήκουν στη μια ή στην άλλη παράταξη!
Και στα νεανικά μας χρόνια, μετά τη Χούντα, οι πλατείες όχι απλά να πάλλονται αλλά να παίρνουν φωτιά! Ο πολύς Ανδρέας Παπανδρέου, ρήτορας ικανότερος από τον πατέρα του, να πυροδοτεί τα πλήθη, και δώστου μουσική υπόκρουση τα Carmina Burana να τον κάνουν να νιώθει βασιλιάς ενός λαού που ήθελε να πιστέψει και να ελπίσει! Και ενώ ο Τάσος Μπιρσίμ, που ήξερε πολύ καλά να παίρνει έτσι τις ομιλίες του και τις πλατείες, ώστε να διπλασιάζει οπτικά το πλήθος δημιουργώντας εντυπώσεις, το έκανε αυτό στην αρχή, στο τέλος οι συγκεντρώσεις δεν το χρειάζονταν πια, γιατί γίνονταν ποτάμια και παρέσυραν τα πάντα στο διάβα τους! Και το ΚΚΕ, όχι παράνομο πια μετά το 1974, με τον Χαρίλαο Φλωράκη στο βήμα, έκανε την Πλατεία Ωρολογίου να βουλιάξει! Γιατί;
Επειδή τότε υπήρχαν δυο πράγματα που δεν υπάρχουν σήμερα. Η πίστη και η ελπίδα σ’ ένα καλύτερο αύριο…
Επειδή οι πρακτικές που δοκιμάστηκαν από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών οδήγησαν μια μεγάλη μερίδα των πολιτών στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Επειδή ακούσαμε τόσες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. “Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…”
Επειδή ειδικά οι νέοι μας δεν βλέπουν πουθενά διέξοδο αρνούμενοι τη συμμετοχή στα εκλογικά παιχνίδια ή παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς.
Επειδή όλες οι παραγωγικές δομές της χώρας μας έχουν πουληθεί σε ιδιώτες με τις επιπτώσεις να επηρεάζουν δραματικά τη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Και, τελικά, επειδή ο “Υπερπρωθυπουργός” Γιάννης Στουρνάρας, το μάτι και του αυτί των δανειστών μας, μόλις δήλωσε πως οικονομικά περιθώρια για “υποσχέσεις” στους ψηφοφόρους δεν υπάρχουν!
Χθες οι αρχηγοί των εκλεγμένων στη Βουλή κομμάτων μπήκαν στο παιχνίδι του Debate. Έχει γίνει πια θεσμός. Απαστράπτοντες και οι δημοσιογράφοι. Και να γυρίζει το ρολόι και να μετράει το χρόνο. Όλα καλοκουρδισμένα, ερωτήσεις και απαντήσεις. Και το συμπέρασμα; Άνθρακες ο θησαυρός!
Κι όσο, βέβαια, ο κόσμος παραμένει θεατής αυτές οι πρακτικές θα ζουν και θα βασιλεύουν!
Αν τα debate ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία των Αμερικάνων, από όπου μας τα έφεραν, σίγουρα δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, που, παρά τα κουσούρια του, και ζωντανός είναι και παθιασμένος με ό,τι κάνει, σωστό ή λάθος.
Κάπου, αν πιστεύουμε ότι θα πείσουμε τους νέους με τέτοια τερτίπια ή θα θαμπώσουμε τους μεγαλύτερους, μάλλον λάθος δρόμο ακολουθούμε. Ήταν ένα ευχάριστο πανηγυράκι το χθεσινό! Πέραν αυτού ουδέν!
Και για να μη θυμηθούμε τις υπέροχες ελληνικές ταινίες, με πρωταγωνιστή στη μία τον εκπληκτικό Λάμπρο Κωνταντάρα ως Μαυρογιαλούρο και στην άλλη τον κομματάρχη Διονύση Παπαγιαννόπουλο να φωνάζει υπέρ του Γοητευτικού Ανδρέα Μπάρκουλη το όνομά του, “Γκόρτσος, Γκόρτσος!”, μήπως, λέω, μήπως αυτές οι εικόνες μάς ταίριαζαν περισσότερο από τα ξενόφερτα και τα ξενέρωτα debate, διακωμωδώντας, έστω, το χαρακτήρα μας;
far
