«Δείκτης μιζέριας» σήμερα, χθες και προχθές / γράφει ο Κώστας Καραγιάννης
Κώστας Καραγιάννης
Στους διεκδικούντες την ψήφο δίνεται το βήμα να ομιλούν (πολλές φορές δυστυχώς “χωρίς περίσκεψιν και χωρίς αιδώ” ή με “ξύλινη” γλώσσα) και να επικοινωνούν ποικιλοτρόπως με τους ψηφίζοντες. Σε μερικούς όμως λιγότερο, ενώ σε άλλους με το παραπάνω με σοβαρά συνήθως ανταλλάγματα όπως χρήμα, υποσχέσεις ή εξυπηρετήσεις. Έτσι λειτουργεί η καχεκτική μας αστική δημοκρατία που συνεχίζει, εκτός των άλλων, να κουβαλάει ακόμα στοιχεία «φεουδαρχικής» καθόσον συνεχίζουν να την ταλαιπωρούν οι τρεις «άγιες οικογένειες» στον παρόντα χωροχρόνο (Ελλάδα 2023). Αλλά “Αν υποθέσουμε πως ζούσαμε σε μια λειτουργική δημοκρατική κοινωνία” όπως λέει ο Ν. Chomsky στο Occupy, σε μια προχωρημένη δημοκρατική κοινωνία που θα είχε κάποια στοιχεία της αρχαίας μας της αθηναϊκής, εμείς οι ψηφίζοντες, οι απλοί πολίτες θα μαζευόμασταν, θα συζητούσαμε και θα λέγαμε τους υποψήφιους (που μάλλον θα ήταν ανακλητοί ανά πάσα στιγμή και θα εκλέγονταν για πολύ μικρότερο χρόνο από ό,τι σήμερα και ίσως αρκετοί με κλήρωση), «Μπορείτε να έρθετε ν’ ακούσετε εσείς εμάς, αν θέλετε» και ανάλογα με τις απαντήσεις σας θα ψηφίσουμε. Τι θα μπορούσαμε να τους ζητήσουμε εκτός των άλλων;
-Ποιοτικό δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης και υγείας.
-Εργασία, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και με ιδιαίτερη μέριμνα για τους νέους.
-Μισθούς και συντάξεις, που να επιτρέπουν να ζούμε με αξιοπρέπεια.
-Προστασία του περιβάλλοντος και του πολιτισμού.
-Δημοκρατικά δικαιώματα με σεβασμό στη διαφορετικότητα, με ασφάλεια για τη χώρα και την καθημερινή ζωή χωρίς αυταρχισμούς και βία.
-Δικαιοσύνη (κοινωνική και αστική) παντού που δεν θα ευνοεί το 10% του πληθυσμού να κατέχει όσο πλούτο κατέχει το υπόλοιπο 90%, που δεν θα επιτρέπει στους λίγους να διευρύνουν τα προνόμιά τους και στους πολλούς να οδηγούνται κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχειας και της εξαθλίωσης !
Μ’ αυτές τις δύο τελευταίες εκδοχές που απειλούν τον καθημερινό πολίτη αξίζει να ασχοληθούμε έτι περαιτέρω. Υπάρχει ο δείκτης μιζέριας (ή εξαθλίωσης ή δυστυχίας), δημοφιλής στη δεκαετία του 1970 με την τότε ταυτόχρονη υψηλή ανεργία και πληθωρισμό που μπορεί να μας βοηθήσει.
Δείκτης που με σημαντικά καλή προσέγγιση μετρά την οικονομική δυσφορία που αισθάνονται οι κοινοί θνητοί, λόγω της ανεργίας (ή του κινδύνου αυτής) σε συνδυασμό με το αυξανόμενο κόστος ζωής. Αποτελούμενος από δύο συνιστώσες υπολογίζεται προσθέτοντας το εποχικά προσαρμοσμένο ποσοστό ανεργίας στο ποσοστό πληθωρισμού.
Καθώς και η ανεργία και ο πληθωρισμός είναι δύο άκρως επιζήμια φαινόμενα για την οικονομική ευημερία του πολίτη, ο συνδυασμός τους αποτελεί, όχι βέβαια τον μοναδικό ούτε τον πιο αξιόπιστο, αλλά έναν σημαντικό δείκτη της συνολικής εικόνας της οικονομίας μιας χώρας. Είναι προφανές πως όσο υψηλότερος είναι ο δείκτης, τόσο μεγαλύτερη είναι η δυστυχία που νιώθουν οι μέσοι πολίτες. Επειδή οι οικονομολόγοι γενικά θεωρούν ικανοποιητικό ένα ποσοστό ανεργίας γύρω στο 4%-5% κι ένα ποσοστό πληθωρισμού στο 2%. Επομένως μια ικανοποιητική βαθμολογία του δείκτη μιζέριας θα ήταν στην περιοχή 6%–7%.
Ας μπούμε στον πειρασμό (και για να καταλήξουμε σε κάποια ασφαλή συμπεράσματα αλλά και για να επαναφέρουμε στην πλάνα μνήμη μας εικόνες που μας σημάδεψαν και μας ακολουθούν εφιαλτικά) να υπολογίσουμε, πράγμα εύκολο για τον καθένα ανατρέχοντας σε στατιστικά στοιχεία*, τον «δείκτη μιζέριας» που άφησε για τους επόμενους η κάθε κυβέρνηση από τη χρεοκοπία της χώρας και μετά.
Το Νοέμβρη του 2011, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, εν μέσω 1ου μνημονίου, παρέδωσε τα ηνία στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με το ποσοστό ανεργίας στη χώρα να βρίσκεται στο 20,7% ενώ του πληθωρισμού στο 2,3%, άθροισμα 23 !!!
Το Νοέμβρη του 2015, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, εν μέσω 2ου μνημονίου, παρέδωσε στην κυβέρνηση Τσίπρα με το ποσοστό ανεργίας στη χώρα να διαμορφώνεται στο 24,8% ενώ του πληθωρισμού στο -2 %, άθροισμα 22,8 !!! Μείωση δείκτη μιζέριας κατά 0,2%.
Η κυβέρνηση Τσίπρα τον Ιούνιο (ίδιοι οι αριθμοί ισχύουν και το Νοέμβρη για τον οποίο έχουμε πλήρη στοιχεία) του 2019, με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου επί τρία χρόνια και τελικά τη χώρα έξω από τα μνημόνια, παρέδωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη με το ποσοστό ανεργίας στη χώρα μας στο 17,4% ενώ του πληθωρισμού στο 0,6 % άθροισμα 18 ! Μείωση δείκτη μιζέριας κατά 4,8 μονάδες!
Η σημερινή κυβέρνηση. Το Νοέμβρη του 2022 ( τα ίδια εν πολλοίς ισχύουν και αυτή τη στιγμή), μετά από τρία και μισό χρόνια στην εξουσία, χωρίς μνημόνιο, με τα 37 δις € του Τσακαλώτου στο μαξιλάρι και με τα 30,5 δις € από το πακέτο του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της ΕΕ, λόγω της πανδημίας, (στα ελαφρυντικά μπαίνει η πανδημία και ο πόλεμος), το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας διαμορφώθηκε στο 11,4% ενώ του πληθωρισμού το 2022 στο 9,6 % άθροισμα των δύο 21 ! Αύξηση κατά 3 μονάδες!
Η Ελλάδα δυστυχώς διατηρεί και σήμερα τον τίτλο της χώρας με το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διπλάσιο από το μέσο όρο των χωρών της ΕΕ σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat. Παράλληλα, η χώρα μας βρίσκεται στη δεύτερη θέση με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας των νέων και και στην πρώτη θέση με το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των γυναικών!
Σε ό,τι αφορά τον πληθωρισμό το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, αναφέρει τα εξής: «Ο πληθωρισμός συρρικνώνει το πραγματικό εισόδημα μεγάλου μέρους των νοικοκυριών, ειδικά των πιο ευάλωτων, με αποτέλεσμα την αύξηση της κοινωνικής ανισότητας και των κοινωνικών εντάσεων. Για παράδειγμα, τον Σεπτέμβριο του 2022 τα φτωχότερα νοικοκυριά θα έπρεπε να αυξήσουν την κατανάλωσή τους στο 171% του διαθέσιμου εισοδήματός τους, προκειμένου να διατηρήσουν το βιοτικό επίπεδο που είχαν το 2021(!)
Οι αριθμοί δείχνουν με σαφή και αδιάψευστο τρόπο ποιος δημιούργησε με τις πολιτικές του μεγαλύτερη δυστυχία στα λαϊκά στρώματα και ποιος τη μικρότερη. Ποιος αύξησε και ποιος μείωσε τα ποσοστά και πόσο. Περί όλων αυτών κυκλοφορούν αναλυτικοί πίνακες και αντίστοιχα διαγράμματα που εύκολα μπορεί κανείς να τα μελετήσει*.
Και όποιος νομίσει πως οι αριθμοί και τα σχήματα δεν λένε και πολλά για τον πολίτη, πως δεν έχουν ψυχή, να θυμίσουμε πως εδώ εκφράζουν ανθρώπινες καταστάσεις, ανθρώπινες σχέσεις και για να τις δούμε αρκεί να απαλλαγούμε από ιδεοληψίες και να μην αγνοούμε το «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω » του Πλάτωνα. Όσο για τους ελάχιστους συν-Έλληνες, που μοιράζονται τα ιμάτια της χώρας συσσωρεύοντας πλούτο και τους γιάπηδες που τους υπηρετούν, που δεν βρίσκουν χρόνο ή απαξιούν να ασχοληθούν με τους «δείκτες μιζέριας και φτώχειας», το καταλαβαίνουμε, καθόσον ασχολούνται με τους δείκτες των χρηματιστηρίων, όπου «ο ένας καπιταλιστής κλέβει από τον άλλο» κατά μια επιτυχημένη ρήση και με την επόμενη κατάρρευση του με τα μύρια όσα δεινά.
Εν αρχή όμως ην η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της χώρας που οδήγησε στις ποινές που ονομάστηκαν ΜΝΗΜΟΝΙΑ, με δεκάδες προαπαιτούμενα μέτρα που είχαν σαν αποτέλεσμα να χαθούν περιουσίες ολόκληρες, να χαθούν εισοδήματα, επιχειρήσεις να κλείσουν, καταστήματα στη σειρά σε κάθε πόλη και σε κάθε συνοικία να παραμένουν επί σειρά ετών και ως σήμερα στα αζήτητα, σκονισμένα και λεηλατημένα. Χιλιάδες συμπατριώτες μας και κυρίως νέοι να ψάχνουν τις τύχες τους σε άλλες χώρες ενώ οι κυβερνώντες, πολλοί των οποίων βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των κυβερνήσεων που μας οδήγησαν στην πτώχευση, να απολαμβάνουν ξανά τα αγαθά της εξουσίας σαν να μην συνέβη τίποτε. Να προβάλουν δε μια εικονική πραγματικότητα η οποία διαψεύδεται και από την ίδια την καθημερινότητα και από τους αριθμούς σε κάθε κοινωνικοπολιτικό πεδίο που αυτοί διερευνώνται και ταξινομούνται.
Είμαστε από τους τελευταίους στα θετικά και τους πρώτους στα αρνητικά σε επίπεδο ευρωπαϊκών χωρών. Ενδεικτικά: ακριβότερη τιμή ενέργειας και βενζίνης στην Ευρώπη, έλλειμμα 20,1 δις ή 9% επί του ΑΕΠ στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (με κάτι παραπάνω πλησιάζεις στη χρεοκοπία του 2009-2010!), 406 δις δημόσιο χρέος, 260 δις ιδιωτικό χρέος, τη μεγαλύτερη απόκλισης για κάποια προϊόντα από την τιμή παραγωγού στην τιμή καταναλωτή, από τους μεγαλύτερους αριθμούς απωλειών σε ανθρώπινες ζωές από Covid, θέση 107 στην ελευθερία του Τύπου κλπ κλπ.
Οι κυβερνώντες παρά ταύτα, απτόητοι κομπάζουν προκλητικά, για ανύπαρκτες ή επιμέρους επιτυχίες και ζητούν έχοντας το μαχαίρι και το πεπόνι των ελεγχόμενων ΜΜΕ και νέες τετραετίες για να μας οδηγήσουν με την παραμικρή διεθνή αναστάτωση από την ατομική μιζέρια και σε νέα χρεοκοπία! Γιατί όχι, μήπως πόσο στοίχισε στους ίδιους η προηγούμενη; Επανήλθαν και μάλιστα με μεγαλύτερη αλαζονεία και αυθάδεια!
Αισιοδοξούμε ωστόσο, ότι παρά την παραπληροφόρηση και τις ελεημοσύνες της οικονομικής ελίτ και του πολιτικού της προσωπικού, ο λαός μας για μία ακόμα φορά θα βρει το κουράγιο να διαψεύσει το Καβαφικό “εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί”. Και, θα ελπίσουμε επίσης πως θα φερθεί πιο έξυπνα από τους φίλους μας τους Γάλλους που πριν “αλέκτωρα φωνήσαι” από την επανεκλογή Μακρόν, μόνον με 27,84% στον πρώτο γύρο, αυτός αύξησε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια (και όχι μόνο) με τρόπο προκλητικά αντιδημοκρατικό, χωρίς την ψήφο του κοινοβουλίου, με αποτέλεσμα εκατομμύρια Γάλλοι καθημερινά να διαδηλώνουν! Εμείς οι τιμωρημένοι της χρεοκοπίας που γνωστόν φτάσαμε προ πολλού στα 67 χρόνια τη συνταξιοδότηση ας σκεφτούμε τι μας περιμένει σε περίπτωση επανεκλογής. Τα γεγονότα μιλάνε ήδη από μόνα τους. Αναρωτηθείτε, θα γλιτώσει η επιδότηση στην ενέργεια; Θα γλιτώσει ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια υγεία; Δεν θα υπάρξει νέα έφοδος γύρω από το νερό και τις οίδε ποια άλλη νεοφιλελεύθερη διαστροφή που θα παίρνει από τους πολλούς για να κορέσει την απληστία των ολίγων; Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως τότε και οι ελληνικές πλατείες και οι δρόμοι θα γεμίσουν από κόσμο! Ένα αχρείαστο σενάριο με πλήθος από μετανοούντες και με τεράστιο νέο κόστος για το λαό και τη χώρα! Γιατί λοιπόν να πάθουμε τα ίδια με τους Γάλλους που ξέχασαν όσα είχε γράψει ο βαθύνους γενειοφόρος προπάππος μας, μιλώντας για το μικρό Ναπολέοντα (τον ανεψιό του Μεγάλου), για το πως η ταξική πάλη διαμόρφωσε τις συνθήκες που “έκαναν δυνατό σε ένα γελοίο και μέτριο πρόσωπο να παίζει το ρόλο του ήρωα”. Να παραφράσουμε κι εμείς για το μικρό Μητσοτάκη (το γιό του μεγάλου), πως οι περιστάσεις κάνουν δυνατό σε ένα ανασφαλές και μέτριο πρόσωπο να παριστάνει το Μωυσή ενώ κατ’ εξακολούθηση παραβιάζει την ενάτη εντολή* και προς κακοτυχία της μεγάλης πλειοψηφία των πολιτών, να διαμορφώνει με τις πολιτικές του επιλογές το «δείκτη μιζέριας ή εξαθλίωσης» πάνω από τις 20 μονάδες που σημαίνει, σύμφωνα με έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ, που δημοσιεύτηκε χθες, πως αυτοί που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού πλησιάζουν τα 3 εκατομμύρια* !!!
Κώστας Καραγιάννης Φυσικός
*Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή.
* Αναλυτικά τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ
