Λογοτεχνία Ποίηση Πολιτισμός
Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε
Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις
Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.
Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.
Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι.
Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.
Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.
Όταν ξυπνάς το πρωί
Είμαι η γρήγορη βιασύνη
Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.
Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα.
Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις
Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα
