Οι συναντήσεις μέσα στον εγκλεισμό είχαν μεγάλη σημασία για τους ποιητές που δραστηριοποιούνται διεθνώς. Έτσι σε μία συνάντηση ψηφιακή έγινε η γνωριμία με τον Αμερικάνο ποιητή και διοργανωτή φεστιβάλ, τον Robert Whelan.
Είχε το θάρρος και οργάνωσε για πρώτη φορά online Rockport Poetry Festival! Ξεχώρισε άμεσα μέσα σε φεστιβάλ στα οποία βρεθήκανε διάφοροι ποιητές! Οι οργανωτικές του ικανότητες να συντονίσει και να συνεργαστεί ταυτόχρονα με πάνω από 100 ποιητές από όλον τον κόσμο, με μία άνεση πρωτόγνωρη, φιλική και ήρεμη μού έκαναν μεγάλη εντύπωση! Ο ζήλος του να προσαρμόσει την ώρα ανάγνωσης στην κατάλληλη στιγμή για να φέρει όλους τους ποιητές μαζί από όλο τον κόσμο ήταν εξωπραγματικός! Είχα πάει σε πολλές ποιητικές αναγνώσεις εκείνη την εποχή, αλλά, καμία δεν ήταν τόσο καλά οργανωμένη όσο αυτή του Robert Whelan. Η αίσθηση του σεβασμού για κάθε συμμετέχοντα να αποδώσει και να παρουσιάσει το ποιητικό του έργο σε ένα παγκόσμιο ακροατήριο ήταν συγκλονιστική και οι συμμετοχές αμέτρητες…
Όταν πέρσι διοργάνωσα το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Νάουσας, διαπίστωσα ότι ο Robert ή Bob Whelan είναι επιπλέον και ο ίδιος ένας εξαιρετικός ποιητής. Είναι ταπεινός και ευγενικός, πάντα εκεί με μια καλή κουβέντα για να υποστηρίξει τους ποιητές και να συμβάλει σε ένα υψηλό επίπεδο του ποιητικού έργου σε όλο τον κόσμο, όπου κι αν βρεθεί. Προτείνοντας να γίνουν εργαστήρια, αμέσως προθυμοποιήθηκε και παρουσίασε έναν τρόπο για νέους ποιητές, ώστε να δημιουργήσουν μικρά βιβλιαράκια με τα ποιήματά τους με μια πολύ εύκολη τεχνική. Οι συμμετέχοντες έμειναν έκπληκτοι με την παρουσίασή του, μεταξύ των οποίων και παιδιά, που ήρθαν με τις μητέρες τους στο φεστιβάλ.
Τα ποιήματά του και οι συζητήσεις που είχαμε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ στη Νάουσα ήταν εμπνευσμένες από την ελληνική φιλοσοφία, τον πολιτισμό και τις προεκτάσεις του στην Υφήλιο. Στα ποιήματά του διαφαίνεται η ενσάρκωση του σοφού ποιητή, ενός αρχαίου φιλοσόφου, ενός ανθρώπου που ασχολείται με την βελτίωση της ποιότητας της ζωής, με τα μεγάλα ερωτήματα που θέτει ο άνθρωπος στον εαυτό του. Στο ποίημα του ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ αναλύει την διαφορά ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα:
Η σκέψη μοιάζει περισσότερο με την κατασκευή μιας πανοπλίας
που σε προστατεύει από την εμπειρία.
Το συναίσθημα είναι η ουσία, η ευάλωτη αμεσότητα,
που ξεδιπλώνεται όπως ένα φύλλο που μεγαλώνει απλώνοντας στο φως και τον αέρα.
Ο φιλόσοφος Δημόκριτος εισήγαγε την ιδέα του ατόμου.
Η ετυμολογία του προέρχεται από την ελληνική λέξη ατέμνειν που σημαίνει δεν κόβεται.
Έχουν περάσει χιλιετίες και εμείς εξακολουθούμε να
σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα.
Αλλά η εμπειρία είναι
η αδιαίρετη ενέργεια που προκαλεί
ένα δέντρο να ανθίσει
και επιτρέπει εμάς
να αισθανόμαστε
στο τώρα.
Σε ένα άλλο ποίημα γράφει για την “Πηγή της Πίκρας”…
“Αυτός ο πυθμένας που άνοιξε στην ψυχή σου
και είναι γεμάτος με οδύνη απαρηγόρητη,
μέσα από κούφιες ατελείωτες διεκδικήσεις
να λάβεις κάτι
από την φαρμακερή πηγή της πίκρας.”
Η θεματολογία του πάντα έχει ως υπόβαθρό της την σοφία και την επεξεργασία των αξιών, την ευγένεια και την καλοσύνη ή συναισθήματα μεγάλα, όπως αυτό της αγάπης. Στο ίδιο ποίημα γράφει παρακάτω:
Το σύμπαν τα εγκαταλείπει όλα,
αφήνεται να ακούσει το κάλεσμα της δημιουργίας
και να επιλέξει να ξυπνήσει ανάμεσα στην αληθινή αγάπη
ή τη δηλητηριασμένη πηγή της πίκρας.
Άκουσε αυτά τα λόγια, συνεργάτη της ελπίδας,
και θα λάμψεις τρισευτυχισμένος,
όταν προσφέρεται καλοσύνη.
Παρακαλώ πάρτε την,
και λιμοκτονήστε τη δηλητηριασμένη πηγή της πίκρας σας.
Δύο αθόρυβες αλήθειες
που πρέπει να κατανοήσουμε είναι,
ότι η ζωή σπάνια θα ανθίσε,
όπως έχει σχεδιαστεί,
και η καρδιά του Ρόμπερτ πάντα θα ραγίζει,
βλέποντας τη δηλητηριώδης πηγή της πίκρας.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Robert Whelan, ως ποιητής, έχει προσφέρει στην παγκόσμια ποίηση, όχι μόνο το δικό του έργο, αλλά έχει δημιουργήσει και ανθολογίες με ποιητές από όλον τον κόσμο. Διοργανώνει ψηφιακές εκδηλώσεις κάθε εβδομάδα με τη μορφή “ανοιχτό μικρόφωνο”, όπου παρουσιάζει έναν ποιητή και το έργο του, καθώς φιλοξενεί και ποιήματα των ποιητών που παρακολουθούν την εκδήλωση.
Πρίν από 5 χρόνια δημιούργησε και το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης στο χωριό που ζει στο Rockport, Massachusats. Κατά αυτόν τον τρόπο υπηρετεί την διεθνή κοινότητα της ποίησης και στην ευρύτερη της έννοια και την Ειρήνη μέσω της τέχνης.
Bob Whelan
A Humble Servant of Poetry
The meetings in confinement were of great importance for poets active internationally. Thus in a digital meeting, an introduction to the American poet and festival organizer Robert Whelan was made. He had the courage to organise the first ever online Rockport Poetry Festival! He immediately stood out among the various festivals that various poets have been to! His organizational skills to coordinate and work simultaneously with over 100 poets from all over the world, with an ease primitive, friendly and calm made a great impression on me personally! His zeal to adjust the reading time to the right moment to bring all the poets together from all over the world was unreal! I had been to many poetry readings at that time, but, none were as well organized as Robert Whelan’s. The sense of respect for each participant to perform and present their poetic work to a global audience was overwhelming and the participation was immense…
When I organized the first Naoussa Poetry Festival last year, I found out that Robert or Bob Whelan is also an excellent poet himself. He is humble and kind, always there with a kind word to support poets and contribute to a high standard of poetic work around the world and wherever he finds himself. Suggesting workshops, he immediately volunteered and presented a way for young poets to create small booklets of their poems using a very easy technique. Participants were amazed by his presentation, including children who came with their mothers to the festival.
His poems and the discussions we had during the festival in Naoussa were inspired by Greek philosophy, culture and its implications for the lifestyle. In his poems we can see the embodiment of a wise poet, an ancient philosopher, a man concerned with improving the quality of life, with the great questions that man asks himself. In his poem ETHYMOLOGY he analyses the difference between reason and emotion:
________________________________________________________________________
Thinking is more like doing, an armor
that shields one from experience.
Feeling is being, a vulnerable immediacy
unfolding like a growing leaf catching light and air.
The philosopher Democritus introduced the idea of the atom.
Its etymology derives from the Greek word atemnein which means not cut.
Three thousand years later Binning and Rohrer received a Nobel Prize
for seeing them.
Such is the velocity of thought.
Millennia have passed and we’re still
thinking about the same thing.
But experience is
the indivisible energy that causes
a tree to bloom
and allows us
to feel
now. ________________________
In another poem he writes about the “THE SOURCE OF HEARTACHE”…
____________________________________________________________________
That empty hole torn in your soul is filled with anguish you won’t console,
Through hollow endless demands to take; the poisoned source of your heartache.
You retain a drive for inflicting pain that is somehow misconstrued as gain.
To accumulate is a grave mistake; the poisoned source of your heartache.________________
His themes are always based on wisdom and the elaboration of values, kindness and goodness or great emotions such as love. In the same poem he writes below:
_______________________________________________________________________
The universe abandons all, left to heed creation’s call
And choose to shake true love awake or the poisoned source of your heartache.
Listen to these words employed in hopes you’ll glisten overjoyed;
When offered kindness, please partake, starve the poisoned source of your heartache.
Two quiet truths to understand are, life will rarely bloom as planned,
And Robert’s heart will always break, watching the poisoned source of your heartache. _______
During his lifetime Robert Whelan, as a poet, has contributed to world poetry, not only with his own work, but has also created anthologies of poets from around the world, as well as organizing digital events every week in the form of an “open mic” where he presents a poet and his work, and hosts poems by poets attending the event. Five years ago she also created the International Poetry Festival in her home village of Rockport, Massachusats. In this way he serves the international poetry community in both its broader sense and Peace through Art.
THE SOURCE OF HEARTACHE
~ Ghazal
Why can’t you see your need to break is the poisoned source of your heartache?
Snake that strangles with the same mistake, the poisoned source of your heartache.
That empty hole torn in your soul is filled with anguish you won’t console,
Through hollow endless demands to take; the poisoned source of your heartache.
You retain a drive for inflicting pain that is somehow misconstrued as gain.
To accumulate is a grave mistake; the poisoned source of your heartache.
A motherless abandoned child left to wander in the wild,
Misguided journeys you undertake to the poisoned source of your heartache.
You cannot see we each feel lost, in a torrid sea, all cruelly tossed
By wounds and sorrows that approximate the poisoned source of your heartache.
A shipwrecked victim blind in fright, to a fatal anchor clinging tight,
Yet as you drown, you won’t forsake the poisoned source of your heartache.
Fleeing the flames of a home on fire, your panic grasps to save false desire;
Embracing such a worthless fake, this poisoned source of your heartache.
The universe abandons all, left to heed creation’s call
And choose to shake true love awake or the poisoned source of your heartache.
Listen to these words employed in hopes you’ll glisten overjoyed;
When offered kindness, please partake, starve the poisoned source of your heartache.
Two quiet truths to understand are, life will rarely bloom as planned,
And Robert’s heart will always break, watching the poisoned source of your heartache.
A. Whelan December 2018
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΠΙΚΡΑΣ
~ Ghazal
Γιατί δεν μπορείς να δεις ότι η ανάγκη σου να σπάσεις είναι η φαρμακερή πηγή της πικρας; Φίδι που στραγγαλίζει με το ίδιο λάθος, η δηλητηριώδης πηγή της πίκρας.
Αυτός ο πυθμένας που άνοιξε στην ψυχή σου και είναι γεμάτος με οδύνη απαρηγόρητη,
μέσα από κούφιες ατελείωτες διεκδικήσεις να λάβεις κάτι από – τη φαρμακερή πηγή της πίκρας.
Διατηρείς μια ορμή για την πρόκληση πόνου, που κατά κάποιο τρόπο παρερμηνεύεις ως κέρδος. Η συσσώρευση είναι ένα θανάσιμο λάθος ή – η φαρμακερή πηγή της πίκρας.
Ένα εγκαταλελειμμένο παιδί χωρίς μητέρα που αφήνεται να περιπλανιέται στην άγρια φύση, όπως τα παραπλανητικά ταξίδια που ξεκινάς προς τη φαρμακερή πηγή της πίκρας.
Δεν μπορείς να δεις ότι ο καθένας μας αισθάνεται χαμένος, σε μια άγρια θάλασσα, στην οποία βρεθήκαμε ριγμένοι άκαρδα από πληγές και θλίψεις που προσεγγίζουν τη φαρμακερή πηγή της πίκρας.
Ένα ναυαγισμένο θύμα τυφλό από τον φόβο, σε μια θανατηφόρα άγκυρα απο την οποία κρατιέται σφιχτά, ωστόσο, καθώς πνίγεσαι, δεν εγκαταλείπεις τη φαρμακερή πηγή της πίκρας.
Φεύγοντας από τις φλόγες ενός σπιτιού που καίγεται, ο πανικός σου αρπάζει να σώσει την ψεύτικη επιθυμία, αγκαλιάζοντας μια τόσο άχρηστη ψεύτικη, την ίδια τη φαρμακερή πηγή της πίκρας σου.
Το σύμπαν τα εγκαταλείπει όλα, αφήνεται να ακούσει το κάλεσμα της δημιουργίας
και να επιλέξει να ξυπνήσει ανάμεσα στην αληθινή αγάπη ή τη φαρμακερή πηγή της πίκρας.
Άκουσε αυτά τα λόγια, συνεργάτη της ελπίδας, και θα λάμψεις τρισευτυχισμένος, όταν προσφέρεται καλοσύνη. Παρακαλώ πάρτε την, και λιμοκτονήστε τη δηλητηριασμένη πηγή της πίκρας σας.
Δύο αθόρυβες αλήθειες που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η ζωή σπάνια θα ανθίσει όπως έχει σχεδιαστεί, και η καρδιά του Ρόμπερτ πάντα θα ραγίζει, βλέποντας τη φαρμακερή πηγή της πίκρας.
- A. Whelan
Δεκέμβριος 2018
GLACIAL PACE
The softest lands evolve at glacial pace
Rough mountains are ground slowly into hills
But tender valleys flow with light and grace
Ravines and canyons flaunt their open space
Wild rivers carve refusing to stand still
The softest lands evolve at glacial pace
White water rapids rise and beg the chase
White summits echo challenges and thrills
But tender valleys flow with light and grace
Storms rage and etch the rock face into lace
Velocity is part of nature’s skill
The softest lands evolve at glacial pace
Seas surge, obliterate, and leave no trace
Whole continents submerge beneath their will
But tender valleys flow with light and grace
Both fast and slow emerge and interface
Sometimes Creation’s speed is what fulfills
But tender valleys flow with light and grace
The softest lands evolve at glacial pace
ETYMOLOGY
The Nobel Prize in Physics 1986 was awarded to jointly to Gerd Binnig
and Heinrich Rohrer for their design of the scanning tunneling microscope.
It seems like, on one day in Spring, overnight
while peepers are singing and mating,
buds emerge.
Then shortly after, over another night,
buds spread into a canopy of leaves
shading tadpoles in vernal pools.
The refinished table by the window
in my upstairs room can’t do anything like that.
I mean, if you cut a piece of it and examine it
under a scanning tunneling electron
microscope you can see atoms.
If you cut a piece of tree, you see
the same atoms, yet
these bud in the Spring.
What leaves a tree when it becomes a table?
I’ve been thinking about this for some time.
Only I’d rather think less and feel more.
Thinking is more like doing, an armor
that shields one from experience.
Feeling is being, a vulnerable immediacy
unfolding like a growing leaf catching light and air.
The philosopher Democritus introduced the idea of the atom.
Its etymology derives from the Greek word atemnein which means not cut.
Three thousand years later Binning and Rohrer received a Nobel Prize
for seeing them.
Such is the velocity of thought.
Millennia have passed and we’re still
thinking about the same thing.
But experience is
the indivisible energy that causes
a tree to bloom
and allows us
to feel
now.
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ
Το βραβείο Νόμπελ Φυσικής 1986 απονεμήθηκε από κοινού στον Gerd Binnig
και Heinrich Rohrer για τον σχεδιασμό του μικροσκοπίου σάρωσης σήραγγας.
Φαίνεται ότι, μια μέρα της άνοιξης, μέσα σε μια νύχτα
ενώ τα πουλιά τραγουδούν και ζευγαρώνουν,
βγαίνουν μπουμπούκια.
Και λίγο αργότερα, σε μια άλλη νύχτα,
τα μπουμπούκια εξαπλώνονται σε ένα ιστό από φύλλα
που σκιάζουν τους γυρίνους σε εαρινές λίμνες.
Το ανακαινισμένο τραπέζι μου δίπλα στο παράθυρο
στο δωμάτιο του επάνω ορόφου δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.
Θέλω να πω, αν κόψεις ένα κομμάτι του και το εξετάσεις
κάτω από ένα ηλεκτρόνιο ανίχνευσης σήραγγας
μικροσκόπιο ηλεκτρονίων μπορείς να δεις τα άτομα.
Αν κόψεις ένα κομμάτι από δέντρο, βλέπεις
τα ίδια ακριβώς άτομα, αλλά
αυτά φυτρώνουν την άνοιξη.
Τι εγκαταλείπει ένα δέντρο όταν γίνεται τραπέζι;
Το σκέφτομαι αυτό εδώ και αρκετό καιρό.
Μόνο που προτιμώ να σκέφτομαι λιγότερο και να αισθάνομαι περισσότερο.
Η σκέψη μοιάζει περισσότερο με την κατασκευή, μιας πανοπλίας
που σε προστατεύει από την εμπειρία.
Το συναίσθημα είναι η ουσία, η ευάλωτη αμεσότητα,
που ξεδιπλώνεται όπως ένα φύλλο που μεγαλώνει ξεδυπλώνοντας στο φως και τον αέρα.
Ο φιλόσοφος Δημόκριτος εισήγαγε την ιδέα του ατόμου.
Η ετυμολογία του προέρχεται από την ελληνική λέξη ατέμνειν που σημαίνει δεν κόβεται.
Τρεις χιλιάδες χρόνια αργότερα οι Binning και Rohrer έλαβαν το βραβείο Νόμπελ
για τη διαπίστωσή τους.
Αυτή είναι η ταχύτητα της σκέψης.
Έχουν περάσει χιλιετίες και εμείς εξακολουθούμε να
σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα.
Αλλά η εμπειρία είναι
η αδιαίρετη ενέργεια που προκαλεί
ένα δέντρο να ανθίσει
και επιτρέπει εμάς
να αισθανόμαστε
στο τώρα.
CICADA
wind ripples in patterns
of nodding marsh grass
to leap with cat’s paws
across the still surface
of the brackish
estuary poised in between
incoming and outgoing tide
the current shifts its journey
releasing clear water
into softly lapping surf
slaking the sea’s salty thirst
the sun floats traveling
at light speed through
a day which now
will only shorten
a daughter runs along the edge
of this barrier island
her robe floating behind her
hugging her shoulders
through summers measured
in waves of dissolving soleprints
abandoned shells
stones and etched sea glass
a father basks in the joy
of her dance and momentarily
turns away searching for drift
wood for a fire to chase away
the night’s inevitable darkness
returning again to warmly gaze
as she splashed
into the welcoming sea
the robe she wore
dropped on the shore
an abandoned husk
the waves quiet
as they change direction
and then he heard the cicadas sing
ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ
ο άνεμος κυματίζει σε μοτίβα
γνέφοντας χορτάρι του βάλτου
για να κάνει άλματα με πατούσες γάτας
στην ακίνητη επιφάνεια
της υφάλμυρης
εκβολής του ποταμού που βρίσκεται ανάμεσα
εισερχόμενης και εξερχόμενης παλίρροιας
το ρεύμα αλλάζει τη φορά του
απελευθερώνοντας καθαρό νερό
σε ένα κύμα που χτυπάει απαλά
σβήνοντας την αλμυρή δίψα της θάλασσας
ο ήλιος επιπλέει ταξιδεύοντας
με ταχύτητα φωτός μέσα σε
μια μέρα που από εδώ και πέρα
μόνο θα μικραίνει
μια κόρη τρέχει κατά μήκος της ακτής
αυτού του φραγμένου νησιού
η ρόμπα της ανεμίζει πίσω της
αγκαλιάζοντας τους ώμους της
μέσα από καλοκαίρια που μετρήθηκαν
σε κύματα αποτυπωμάτων πέλματος που διαλύονται
εγκαταλελειμμένα κοχύλια
πέτρες και κοφτερό θαλάσσιο γυαλί
ένας πατέρας απολαμβάνει τη χαρά
του χορού της και στιγμιαία
απομακρύνεται ψάχνοντας για ξεβρασμένα
ξύλα για φωτιά για να διώξει μακριά
το αναπόφευκτο σκοτάδι της νύχτας
επιστρέφει και πάλι για να την κοιτάξει ζεστά
καθώς θα πλατσούριζε
στη φιλόξενη θάλασσα
η ρόμπα που φορούσε
έπεσε στην ακτή
μια ξεχασμένη φλούδα
τα κύματα ήσυχα
καθώς αλλάζουν κατεύθυνση
και τότε άκουσε τα τζιτζίκια να τραγουδούν
ANOTHER NOW
as you hear this
or read this
your biology changes
you are already different
than you were when
you started this poem
that biology and your experience
alters your genes
adapts the blue print
so that you are the only you
there is not another
even though biology might start the same
nothing is simple
but what i wrestle with most
is love
that feeling so strong
without it i hurt
and feel it even more
is it a need
or chemicals
is it real
nothing is simple
so who am i
i know who i think
i am or who
i feel i am
yet still i worry and wonder
nothing is simple
when my biology ages
and my mind changes
and the chemicals alter
and memories dissolve
will i still love you
will i know who i am
will i know who you are
will I have a bond with you
and not recognize you
and wander
wondering
what about love
nothing is simple
- A. Whelan
© 2022
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΤΩΡΑ
Καθώς το ακούς αυτό
ή το διαβάζεις
η βιολογία σου αλλάζει
είσαι ήδη διαφορετικός
από ότι ήσουν όταν
ξεκίνησες αυτό το ποίημα
αυτή η βιολογία και η εμπειρία σου
αλλάζει τα γονίδιά σου
προσαρμόζει το σχέδιο
έτσι ώστε να είσαι ο μοναδικός εαυτός σου
δεν υπάρχει άλλος
ακόμα κι αν η βιολογία μπορεί να ξεκινάει με τον ίδιο τρόπο
τίποτα δεν είναι απλό
αλλά αυτό που με απασχολεί περισσότερο
είναι η αγάπη
αυτό το τόσο δυνατό συναίσθημα
χωρίς αυτό πονάω
και το νιώθω ακόμα περισσότερο
είναι ανάγκη
ή χημεία
είναι αληθινό
τίποτα δεν είναι απλό
οπότε ποιος είμαι
είμαι αυτός που σκέφτομαι ότι είμαι
ή είμαι αυτός που νιώθω ότι είμαι
αλλά ακόμα ανησυχώ και αναρωτιέμαι
τίποτα δεν είναι απλό
όταν η βιολογία μου γερνάει
και το μυαλό μου αλλάζει
και οι χημικές ουσίες αλλάζουν
και οι αναμνήσεις διαλύονται
θα εξακολουθώ να σ’ αγαπώ
θα ξέρω ποιος είμαι
θα ξέρω ποιος είσαι
θα έχω δεσμό μαζί σου
και δεν θα σε αναγνωρίζω
και θα περιπλανιέμαι
θα αναρωτιέμαι
τι γίνεται με την αγάπη
τίποτα δεν είναι απλό
