Βιβλιοπαρουσίαση: Θανάση Μαρκόπουλου “Βροχές Βερμίου” / Προσέγγιση μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ποιητικής συλλογής

Στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας παρουσιάστηκε απόψε η τελευταία ποιητική συλλογή του Θανάση Μαρκόπουλου “Βροχές Βερμίου”, εκδόσεις Μελάνι, σε συνδιοργάνωση του Συνδέσμου Φιλολόγων Ημαθίας, της Βιβλιοθήκης, του εκδοτικού οίκου και του Βιβλιοπωλείου Ηλιοτρόπιο.

Σε μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη, με πολλούς όρθιους – κάτι πρωτοφανές για παρουσίαση βιβλίου –  η συλλογή παρουσιάστηκε από τον Παντελή Τσαλουχίδη και τον Κώστα Γκαλίτσιο με κλείσιμο από τον ίδιο τον ποιητή.

Σ’ ένα κοινό όχι απλά μεγάλο αλλά ταυτόχρονα ενημερωμένο πάνω στην ποίηση του Μαρκόπουλου και τη θέση που κατέχει στη σημερινή πρώτη γραμμή των ποιητών μας, η Πρόεδρος του Συνδέσμου Ευγενία Καβαλάρη έδωσε προλογίζοντας τη σχέση που έχει ο ποιητής με τη διδακτική και μαθητική κοινότητα και το Σύνδεσμο, αφού υπήρξε λαμπρός φιλόλογος αλλά και για χρόνια Σύμβουλος των Φιλολόγων, χωρίς να παραλείψει να μιλήσει και για τον ιδιότητά του ως ποιητή.

Ο Παντελής Τσαλουχίδης, γνωστός για τις σοβαρές λογοτεχνικές προσεγγίσεις του ξεκίνησε έτσι, μιλώντας για την ένατη συλλογή του ποιητή, με το να κλείσει ήδη στον τίτλο της εισήγησής του, “Βερμίου μέρες και πάθη”, συνοπτικά τη δική του φιλολογική οπτική.

“Το Βέρμιο στέκει ανάμεσα σε Κοζάνη και Ημαθία, ανάμεσα δηλαδή στον γενέθλιο χώρο του Θανάση Μαρκόπουλου και τη μόνιμη εδώ και πολλές δεκαετίες κατοικία του. Σύνορο που διακρίνει ανάμεσα στα άλλα την παιδική ηλικία του ποιητή ως τις σπουδές στη Θεσσαλονίκη από τη μετέπειτα ζωή του στη Βέροια και ταυτόχρονα, όμως, γέφυρα που συνδέει τις δύο αυτές πατρίδες.

Ο διττός αυτός μεθοριακός χαρακτήρας του Βερμίου στην ποίηση του Μαρκόπουλου δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά, ούτε διέφυγε από την κριτική, μόνο που εδώ για πρώτη φορά το Βέρμιο, μαζί με τις βροχές του και την μάλλον μελαγχολική παρήχηση των βήτα και ρω, εγκαθίσταται στον τίτλο της ένατης συλλογής, ενός εκτεταμένου χρονικά και ιδιαίτερα σημαντικού ποιητικού σώματος.”

Με μια γρήγορη ματιά στο πλούσιο βιογραφικό και στην μέχρι την ένατη συλλογή ποιητική πορεία του Μαρκόπουλου,  τον τοποθέτησε στο μεταίχμιο δύο ποιητικών γενεών , αυτής του ’70 κι αυτής του ’80, περνώντας στις θεματικές του, φθορά, θάνατος, ανία της επαρχίας, ανεπάρκεια του έρωτα…

Φωτίζοντας τις “εποχές” στην ποίηση του Μαρκόπουλου, την “εποχή της οξείας κραυγής”, επικεντρωμένη σε κοινωνικά ζητήματα, την εποχή της στροφής στα “ατομικά βιώματα” και την εποχή του “ανθρώπου της διπλανής πόρτας”, ο Τσαλουχίδης προχώρησε στη συγκεκριμένη συλλογή με τα 48 της ποιήματα.

Επιλέγοντας χαρακτηριστικά ποιήματα που αποτελούσαν πυρήνες της συλλογής, έδωσε το ειδικό τους βάρος για όλη τη συλλογή.

Ποίηση ολιγόστιχη, με λόγο εναργή και δραστικό χαρακτήρισε την ποίηση της συλλογής. “Ο ποιητής στοχεύει σαν τοξότης με μία μοναδική ευθύτητα, αγωνιζόμενος να προσεγγίσει όλο και με μεγαλύτερη ακρίβεια τον πάσχοντα άνθρωπο” κατέληξε.

Η παρουσίαση της συλλογής από τον Κώστα Γκαλίτσιο είχε διαφορετική αφετηρία και διαφορετική διαδρομή.

Ξεκινώντας από τη σχέση του με τον ποιητή που τον σημάδεψε ως καθηγητής του στα λυκειακά του χρόνια, αλλά και ως ποιητής ταυτόχρονα, επικεντρώθηκε στην επιλογή ποιημάτων από τη συλλογή, που τα διάβασε ισορροπώντας ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα και με όπλο πάντα τη γνώση  και την αγάπη του για την ποίηση.

Ζεστή φωνή, σωστοί τόνοι, σχόλια, που έδεναν μεταξύ τους τα ποιήματα, προσεγμένα. Παρουσία που ανέδειξε τα ποιήματα.

Ο Θανάσης Μαρκόπουλος μιλώντας άνοιξε με τη δική του παρουσία ένα άλλο παράθυρο στην ποίησή του, γιατί όλοι θέλουμε να ξέρουμε πώς σκέφτεται και πώς αισθάνεται ο ποιητής

Ξεκινώντας από τις ευχαριστίες του σε όσους οδήγησαν στη βιβλιοπαρουσίαση, πέρασε στην τελευταία συλλογή, που τη χωρίζουν 7 χρόνια από την προηγούμενη. Στο μεσοδιάστημα εκδόθηκαν δοκίμιά του.

Αναφερόμενος αρχικά στο Βέρμιο, που αποτελεί ένα γοητευτικό τοπωνύμιο και για άλλους ποιητές, (Μέσκος), προχώρησε στα θέματά του που βασίζονται σε βιώματα και εμπειρίες αλλά και σε όσα τον άγγιξαν, για να περάσει στην ιαματική ικανότητα της Τέχνης και προπαντός στην αισθητική της, που πάνω της βασίζεται, βέβαια, και η ποίηση.

“Η Ποίηση μάς σώζει από την ταραχή των παθών, η Τέχνη μάς παρηγορεί” πρόσθεσε.

Στη συνέχεια διάβασε ποιήματα χαρακτηριστικά, είτε για το θέμα τους, είτε για την ιδιαιτερότητά τους, έχοντας μια μοναδική επικοινωνία με το κοινό του, που το γοήτευσε.

Τοποθετήσεις και ερωτήσεις ολοκλήρωσαν τη βραδιά, που έκλεισε με την υπογραφή των  βιβλίων του.

Φωτογραφίες: faretra.info