Oι αοιδοί δεν πρέπει να συγχέονται με τους ραψωδούς που είναι μεταγενέστεροί τους και δεν τραγουδούν τα έπη, αλλά υπάρχουν στην ιστορία, γιατί τα απαγγέλλουν από στήθους.
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η μετεξέλιξη – ίσως η προσομοίωση – και των σημερινών βουλευτών ακόμα, που κάποιοι απ’ αυτούς δεν μπορούσαν καν, να αναγνώσουν αξιοπρεπώς, ένα ξένο κείμενο και δεν το τολμούσαν, πριν εμφανιστούν στο βήμα της Βουλής των Ελλήνων.
Όσοι τους παρακολούθησαν είτε ως συνδικαλιστές, νομαρχιακούς ή δημοτικούς συμβούλους, είτε ως υπαλλήλους του Δημοσίου, θα το γνωρίζουν πολύ καλά.
Ρωτήστε τους αν κρίνεται απαραίτητο.
Τα κριτήρια και τα εχέγγυα με τα οποία επιλέχθηκαν ως υποψήφιοι από τα κόμματά τους και το πώς κατάφεραν να εκλεγούν όντας ανίκανοι να αρθρώσουν λόγο σε οποιοδήποτε διάλογο ή βήμα, εξακολουθεί να παραμένει ανεξήγητο μυστήριο.
Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι ίσως οφείλεται στην Εκπαίδευση και την Παιδεία της χώρας μας που στηρίχτηκε για πολλές δεκαετίες στην παπαγαλία και την αποστήθιση• οπότε παράλληλα με το ανεκδιήγητο μότο του “ομιλώ ακατάπαυστα και δεν λέω τίποτε” ίσως δημιουργήθηκε και η ιδιάζουσα αυτή συνθήκη και στον πολιτικό λόγο. Η αιδήμων σιωπή δηλαδή, του “απορία ψάλτου βηξ!”
Ίσως.
Μήπως γι αυτό, όμως “ευθύνονται” με τη συμβολή τους, τα ταχύρυθμα φροντιστήρια κι ιδιαίτερα μαθήματα από εξειδικευμένους επιμορφωτές και δεινόσαυρους της πολιτικής, που λειτουργούν ως περιστασιακά πρότυπα αλλά και από τους στιλίστες κι επιτετραμμένους λογοθεραπευτές της Βουλής, που εμφανίζεται αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα;
Ακόμη κι αν ισχύει αυτή η υπόθεση-πιθανότητα, εξακολουθεί να παραμένει ακόμη μυστήριο –αδιερεύνητο ίσως- το πώς τα “κατάφεραν” ως βουλευτές και ως υπουργοί ακόμη, κι από βουβά πρόσωπα έγιναν αίφνης λαλίστατοι…
Ίσως η έννοια “tabula rasa” θα μπορούσε να εξηγήσει το παράδοξο αυτό φαινόμενο.
Ίσως το ρητό του Λάο Τσε, για το “κενό του δοχείου” που… ναι μεν δημιουργείται από πηλό με προσεκτική δουλειά. Αλλά εδώ είναι το κενό του, που φέρει τη χρησιμότητα. Στο μυαλό και στα δύο ημισφαίρια; Πώς γίνεται χωρίς να μεσολαβήσει ένα θαύμα;
Αυτή η εκδοχή, ίσως ρίξει μια ακτίνα φωτός στην εύλογη απορία μας ή η ελπίδα της ρήσης του Ελύτη ” το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του, -στη μάχη της κενοδοξίας που ξεκινά ως δόλια φιλοδοξία τρίτων. Είναι όμως δυνατόν να υπονοεί αυτό ο Νομπελίστας ποιητής μας Αλεπουδέλης;
Πώς γίνεται δηλαδή, ν΄ αντιστρέφεται το θέσφατο από της καταβολής των πολιτικών πραγμάτων, η ρητορική δεινότητα που αποτελούσε ανέκαθεν προαπαιτούμενο πολιτικής σταδιοδρομίας, να παρατηρούνται ξαφνικά υποψήφιοι, που ενώ παρέμεναν άφωνοι και άλαλοι, χωρίς να έχουν γράψει καν δύο γραμμές, αν υποθέσουμε ότι είναι του γραπτού λόγου, ως ειδήμονες και αυθέντες; Πώς γίνεται αν καθ’ όλο τον πρότερο, επαγγελματικό και πολιτικοκοινωνικό τους βίο, βουβοί, να παρουσιάζουν αίφνης εντυπωσιακή και κορυφαία εξέλιξη στην πολιτική του ανέφικτου, -όπως συνομολογείται στους κύκλους της ο ορισμός της, χωρίς να πουν κουβέντα;
Λέτε να επιλέγονται επί σκοπού, από το κόμμα τους, όπου αξιολογούνται ενδεχομένως για την χρόνια σιωπή τους, επενδύοντας σ’ αυτή, ως το κρυφό ταλέντο εκείνο, που θα φανεί χρήσιμο για την ομερτά που χαρακτηρίζει ενίοτε την πολιτική και ταυτόχρονα παρασκηνιακή πραγματικότητα της πολιτικής;
Το εύηχο δοχείο εκείνο, δηλαδή, το οποίο χρησιμοποιεί η θαυματουργός Έλληνική Βουλή, ισάξια της Παναγίας της Τήνου και της Λούρδης, που θα υπέθετε κανείς, ότι μεταμορφώνει τους κάλπικους σε χρυσούς, κι επιπλέουν οι χρυσοκάνθαροι που έχουν το έσχες αλλά κρατούν καλά μυστικό το πόθεν; Μήπως η κάλπη είναι κάλπικη και γι΄ αυτό την λέμε κάλπη; Μα συμβαίνουν τελικά τα θαύματα;
Ίσως ο Σαμάνος στο προαύλιο της Βουλής των Ελλήνων κάνει το θαύμα του, ενίοτε…
Καλοπροαίρετοι συνομιλητές που παραδέχονται μεν, ότι η ολομέλειά στη Βουλή εκμεταλλεύεται στο έπακρο τον λαϊκισμό, την συγκρουσιακή ιδιοσυγκρασία και την θεατρικότητα των μελών της, προσφέροντας “άρτον και θεάματα” κατά το δοκούν, διατείνονται δε, ότι είναι η ανάληψη ευθύνης, που προάγει την ξαφνική κι ανεξήγητη αυτή ενάργεια.
Πάντως, παρ΄ όλη την απαξία της πολιτικής στο σκληρό αυτό πεδίο, πάντα υπάρχουν κι ελπίζω ότι θα υπάρχουν πάντα, άνθρωποι αξιοπρεπείς και τίμιοι, που κάνουν ό,τι μπορούν κι ας είναι οι λιγότεροι. Και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ό,τι θέλουν, -ή έκαναν στο παρελθόν ό,τι ήθελαν, κι ο μέγας αλγόριθμος το ξέρει και καραδοκεί- και είναι οι περισσότεροι.
Κι αυτή θαρρώ είναι η αδυναμία της Δημοκρατίας.
Ας το πιστέψουμε. Ας το δεχτούμε.
Εύγε Βουλή των Ελλήνων, Ναέ της Δημοκρατίας, που παρότι “νους ορά και νους ακούει”, θεραπεύεις κατά περίπτωση, αρκετές πολιτικές ανεπάρκειες. Από την πολιτική κώφωση μέχρι και την αλαλία…
Υγ.: Το κάτωθι άρθρο, είναι άρθρο, που απηχεί μεν,τις σκέψεις του γράφοντος, αλλά έχει την εξής ιδιαιτερότητα:
Είναι ταυτόχρονα και quiz, με επιβράβευση. Όποιος βρει τον υπουργό που φωτογραφίζεται, θα λάβει μισό κιλό ξερά σύκα γκουρμέ από τη Σάμο, με δέμα, χωρίς να επιβαρυνθεί τα ταχυδρομικά έξοδα, χωρίς να τηλεφωνήσει, και χωρίς sms, όπως είθισται. Αρκεί μόνο να στείλει την απάντηση στο e-mail που αναγράφεται στο τέλος.
Τέλος πάντων, όχι όποιος, στο σύνολο των αναγνωστών, αλλά οι πρώτοι 10. Γιατί θα μας ξετινάξουν, τα… ταχυδρομικά.
