Πάντα μου άρεσε ο αέρας…
Το απαλό αεράκι, αλλά πιο πολύ ο δυνατός, θορυβώδης άνεμος. Ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με έναν φωτεινό ήλιο. Ε! τότε πια, η κινητήρια δύναμη του δίνει άλλη διάσταση.
Βλέπω το κρεμασμένο γιασεμί πάνω στον παλιό και σοφό, από πωρόλιθο τοίχο, πίσω στον ακάλυπτο… πόσο μάκρυνε!
Όταν φυσάει ζωντανεύουν κλαριά και φύλλα και μου γνέφουν έτσι όπως πορεύονται προς τα κάτω, διαγράφοντας σκιές πινελιές σαν κινούμενα κεντίδια στον τοίχο.
Τα φύλλα έχουν τον ήλιο πάνω τους και καθώς ακολουθούν το ρυθμό του ανέμου, άλλοτε πιο γρήγορο κι άλλοτε πιο αργό, μας παρουσιάζουν τη σκοτεινή και φωτεινή τους πλευρά, γαντζωμένα καλά στα εκστασιασμένα σπαγγόκλαδα, που τόση ευτυχία νιώθουν, αφού επιτέλους μπορούν να το φωνάξουν: “Είμαστε ζωντανά πλάσματα! Μην το ξεχνάτε.”
Όταν φυσάει, προσέχω πράγματα που στην καθημερινότητά μου μοιάζουν σα να μην υπάρχουν.
Βλέπω κι ακούω καλύτερα.
Η λαμαρίνα στο σκέπαστρο, πάνω από τη στέγη του ξενοδοχείου, προσπαθεί να απελευθερωθεί αγκομαχώντας με το δικό της χαρακτηριστικό ήχο που μπορεί και να σε υπνωτίσει.
Να! και οι απλωμένες μπουγάδες στην απέναντι πολυκατοικία, μπλούζες, πουκάμισα, παντελόνια, γεμίζουν και ρίχνουν έναν χορό!
Τι κι αν λείπει το περιεχόμενο….
Οι τέντες πάλι!
Μα τι επιμονή είναι αυτή;
Έχουν μια νευρικότητα καθώς αφήνονται στον άνεμο… Σα να πονάνε στριγγλίζουν, μπας και βγει κανένας χριστιανός και τις μαζέψει.
Όμως όταν φυσάει, είναι πιο ωραία στην εξοχή…
Θυμάμαι παιδί, όσο πιο πολύ φυσούσε, τόσο πιο πολύ γοητευόμουν. Είχε ένα μυστήριο αυτός ο ήχος.
Ερχόταν από πολύ μακριά, από προγονικές ρίζες…
Με καλούσε επίμονα, να βγω έξω να γίνουμε φίλοι παίζοντας μαζί. Στριφογυρίσματα, τρέξιμο στα κόντρα του, σαΐτες χάρτινες φτιαγμένες στα γρήγορα… και το πιο διασκεδαστικό;
Το ψάθινο καπέλο του μπαμπά που φορούσε στο χωράφι. Το έβρισκα στην αποθήκη και το φόραγα περιμένοντάς τον.
Το άρπαζε ο σαματατζής άνεμος περιπαιχτικά κι εγώ έτρεχα ξοπίσω του να το πιάσω και ξανά το ίδιο.
Μπαίναμε με την αδερφή μου στα απλωμένα σεντόνια της αυλής. Αυτή η μπουγάδα…μάλιστα!
… Και τ΄ αφήναμε να μας αγγίζουν, ανεμοδαρμένα όπως ήταν. Στο χωράφι, ήταν βάλσαμο για την ψυχή και το σώμα. Αναζωογονητικός άνεμος, φορτιστής της χαμένης από την κούραση ενέργειας…
Αχ, όταν είναι Μάρτης…
Μαρτιάτικο αεράκι, πονηρό!
Με τον ήλιο παρέα σήμερα με βροχή και χιόνι ίσως αύριο.
Όμως τα πρώτα μιλτοχελίδονα ήρθαν του Ευαγγελισμού, φάνηκαν και στα ορεινά …
Δε μας πτοείς θεομπαίχτη της άνοιξης!
Αρκεί ένας άνεμος καθαριστής για να αλλάξει το σκηνικό πάλι.
Αντίο, Μάρτιε Πεντάγνωμε…
Τα λέμε του χρόνου!
Δεν έφυγες ακόμη;
Κοντεύεις! Τι θαρρείς πώς θα συνεχίσεις για πολύ με τα νάζια σου;
Ένα …φου! ακόμη… και έφυγες .
Μη μαλώσεις με τον Απρίλιο και μας έρθει θυμωμένος!
Παράγγειλε του Αίολου να κλείσει το σακούλι…
Πάσχα κοντοζυγώνει.
«Ο άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν ουρανός που έχασε τον δρόμο
Δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
Αλλά μάταια κοπιάζουν
Ο άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν στρατός που ορμάει στον αγώνα
Τον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
Τον χαιρετάνε τ’ αρώματα της γης.»
Γιώργος Σαραντάρης « Ο άνεμος και η άνοιξη»
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
