Έφυγε σήμερα το πρωί αναπάντεχα από τη ζωή ο Νίκος Χαλάτσης, στα 67 του χρόνια.
Μέρες δύσκολες για όλους, αυτές οι πρώτες της άνοιξης, φορτισμένες από πόνο και οργή για το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών, δεν αφήνουν περιθώρια για τους άλλους νεκρούς, που φεύγουν ανάμεσα στους δικούς τους, “φυσιολογικά”, έστω κι αν περιμέναμε πως ο δρόμος της ζωής είχε γι’ αυτούς κι άλλα, πολλά βήματα. Για τους δικούς τους όμως ο πόνος είναι ίδιος, όπως κι αν φεύγουν. Ο αποχωρισμός είναι πάντα αποχωρισμός…
Τον γνώρισα έφηβο. Στο μικρό σπίτι στο χωριό, με την αυλή του πάνω στο δρόμο, σπίτι ηλιόλουστο, όπως και οι νεανικές καρδιές μας τότε. Φοιτητές εμείς, μαθητής εκείνος. Οι ράγες της ζωής μάς έφεραν κοντά. Θυμάμαι ακόμα τη λεπτή τότε σιλουέτα του, το ντροπαλό του βλέμμα και την εξομολόγησή του “γράφω ποιήματα, δεν το ξέρει κανείς…”
“… κι ένας μικρός σπουργίτης / κάνει χαρούμενος / πιρουέτες πάνω στον πάγο…”
Θυμάμαι ακόμα αυτήν την εικόνα, αυτούς τους τρεις μικρούς στίχους.
Πέρασε στη Νομική. Οικογένεια με έναν υπέροχο πατέρα που δούλευε σκληρά ως επιστάτης σε ξένα κτήματα, με μία άξια μάνα, που τη διέκρινε ένα κοφτερό μυαλό και μια θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Οι γονείς πάντα ανοίγουν δρόμους για τα παιδιά τους, όταν στέκονται δίπλα τους. Κι αυτοί ήταν τέτοιοι, δοτικοί γονείς, πρότυπα.
Η ζωή μάς χώρισε. Δεν βλεπόμασταν συχνά. Όταν όμως βλεπόμασταν, ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Ήρθαν στιγμές δύσκολες. Ο Νίκος, όταν χρειάστηκε, ήταν κοντά μας.
Έντιμος, αθόρυβος, εργατικός, ευαίσθητος, αγαπητός σε όλους, με τη γυναίκα του τη Σοφία, δικηγόρο κι αυτή, σύντροφο στη ζωή και τη δουλειά, διανύσανε έναν δρόμο κοινό, χωρίς να ξέρουν πως από σήμερα ο καθένας θα πορεύεται χωριστά.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 12 το μεσημέρι, στον γενέθλιο τόπο του, στο Νησί Ημαθίας.
Όλοι εμείς, που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε, σήμερα τον αποχαιρετούμε. Ευχόμαστε στη Σοφία και τον γιο του Κωνσταντίνο να αντιμετωπίσουν την απώλεια με δύναμη, κρατώντας ακέραια την εικόνα του.
Καλό ταξίδι, Νίκο…
