ἄξιοι εἰσίν οι νέοι που «μὲ πάνου ὡς κάτου ἀπλωμένη τὴν ἀφοβιὰ σὰν σημαία» έσωσαν συνανθρώπους μας μέσα στην κόλαση του θανάτου
«Καὶ νωρὶς ἐβγήκανε καταμπροστὰ στὸν ἥλιο, μὲ πάνου ὡς κάτου ἀπλωμένη τὴν ἀφοβιὰ σὰν σημαία, οἱ νέοι μὲ τὰ πρησμένα πόδια ποὺ τους ἔλεγαν ἀλήτες. Καὶ ἀκολουθούσανε ἄντρες πολλοί, και γυναῖκες, καὶ λαβωμένοι μὲ τὸν ἐπίδεσμο καὶ τὰ δεκανίκια. Ὅπου ἔβλεπες ἄξαφνα στὴν ὄψη τους τόσες χαρακιές, πού `λεγες εἴχανε περάσει μέρες πολλὲς μέσα σὲ λίγην ὧρα» (Ελύτης)
Η σύγκρουση των τραίνων, πέρα από το μείζον δράμα με τον από μηχανής θεό – αγορανομικό υπεύθυνο για το ξέπλυμα της επιχειρηματικής δραστηριότητας, δημόσιας και ιδιωτικής, κοινώς, του καπιταλισμού σταθμάρχη της Λάρισας, ήταν:
– Μια σύγκρουση ανάμεσα στην εμπορευματική αμαξοστοιχία της αλητείας και της βαρβαρότητας του κέρδους με την επιβατική αμαξοστοιχία της ευπρέπειας της καθημερινότητας και της συνείδησης της ανάγκης.
– Μια σύγκρουση ανάμεσα στην κατευθυνόμενη ιδεοληψία των λοβοτομημένων ευρωατλαντικών εγκεφάλων με τον αυθόρμητο ανθρωπισμό των ελεύθερων νέων της Ελλάδας, αυτής της αδικημένης και πολύπαθης γενιάς των νέων «ποὺ τους ἔλεγαν ἀλήτες» τα γραβατωμένα και καλοταϊσμένα κουστουμάκια των Βρυξελλών και οι μπιλντενμπερκοφορεμένοι εφιάλτες.
Λαέ, «μέμνησο λουτρῶν οἷς ἐνοσφίσθης» (θυμήσου τα λουτρά που σε σκότωσαν) (Αισχύλος: Χοηφόροι, 491).
Τα λουτρά αυτά έχουν όνομα, επίθετο και χαϊδευτικά ονόματα για να κρύβουν το σκοτεινό τους πρόσωπο, την «ασχήμια που ενεδρεύει να μας καταβροχθίσει» (Ρένα Χατζηδάκη – Μαρίνα: Κατάσταση πολιορκίας):
Ιμπεριαλισμός
Καπιταλισμός
Χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός
Νεοφιλελευθερισμός
Ευρωπαϊκή Ένωση
Σύμφωνο σταθερότητας
Μνημόνια
Ποσοτική χαλάρωση
Ντιρεκτίβες
κλπ, κλπ, κλπ.
Αυτά μας σκότωσαν και μας σκοτώνουν κάθε μέρα με νεκροθάφτες τους σταθμάρχες πολιτικούς μιας κατ’ επίφαση δημοκρατίας.
Ο καπιταλισμός και η δημοκρατία είναι μεταξύ τους ασυμβίβαστα.
Ένα από τα συνθήματα – απαίτηση του δικού μας Μάη, του Παρισινού Μάη του ’68, ήταν να μη σπαταλήσουμε και να μη χάσουμε τη ζωή μας στο κέρδος («Je ne veux pas perdre ma vie à la gagner»).
Σήμερα, όμως, θα πρέπει να απαιτήσουμε να μη σπαταλούν και θυσιάζουν τη ζωή μας για τον ίδιο σκοπό οι άλλοι.
