“Το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων ως Αναπτυξιακή Επένδυση” / γράφει ο Αναστάσιος Βασιάδης

Πρόκειται για το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Ημαθίας που απετέλεσε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τους χρονίως πάσχοντες συνανθρώπους μας αλλά και για τους οικείους τους, αφού η κατάστασή τους, αφ’ ενός δεν επιδέχονταν παράταση της νοσηλείας σε σύνηθες Νοσηλευτικό Ίδρυμα, αφ’ ετέρου η διαβίωση στο σπίτι ήταν δυσχερής καθώς στερούνταν την ικανότητα αυτοσυντήρησης και αυτοεξυπηρέτησης

Αναστάσιος Βασιάδης*

Είναι γνωστό ότι με τον ισχύοντα Αναπτυξιακό Νόμο, σε συνδυασμό με την χρηματοδότηση από το ταμείο Ανάκαμψης και τις Στρατηγικές Επενδύσεις, προβλέπονταν να ενεργοποιηθούν τα βασικά αναπτυξιακά και χρηματοδοτικά εργαλεία για την ίδρυση, την επέκταση, και τη θεμελιώδη αλλαγή του συνόλου της αναπτυξιακής  διαδικασίας σε όλους σχεδόν τους κλάδους δραστηριότητας.

Μεταξύ αυτών υπήρξε και  ειδική αναφορά,  σχετικά με την Ανθρώπινη Υγεία και την Κοινωνική Μέριμνα, με την οποία προβλέπονταν ενίσχυση των  επενδυτικών σχεδίων υγείας και κοινωνικής μέριμνας, καθώς και η υποστήριξη επενδυτικών σχεδίων δραστηριοτήτων βοήθειας με παροχή καταλύματος, όπως Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης Ατόμων με Αναπηρία και Οίκοι Ευγηρίας, καθώς και δημιουργία Κέντρων Αποθεραπείας και Αποκατάστασης.

Αυτή η πρόβλεψη του ισχύοντος Αναπτυξιακού Νόμου, όπως επίκαιρα προσεγγίζεται, επαναφέρει στην επικαιρότητα μια παραμερισμένη από τον χρόνο εκκρεμότητα που απασχόλησε πάρα πολύ έντονα την ημαθιώτικη κοινωνία κατά την δεκαετία του ΄90.

Πρόκειται για το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Ημαθίας που απετέλεσε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τους χρονίως πάσχοντες συνανθρώπους μας αλλά και για τους οικείους τους, αφού η κατάστασή τους, αφ’ ενός δεν επιδέχονταν παράταση της νοσηλείας σε σύνηθες Νοσηλευτικό Ίδρυμα, αφ’ ετέρου η διαβίωση στο σπίτι ήταν δυσχερής καθώς στερούνταν την ικανότητα αυτοσυντήρησης και αυτοεξυπηρέτησης.

Το τόσο ειδικό αλλά και πάντα επίκαιρο κοινωνικό αυτό πρόβλημα απασχόλησε κατά καιρούς την ημαθιώτικη κοινωνία, η οποία μέσω διαφόρων φορέων και παραγόντων το έθετε επιτακτικά στην πολιτική ηγεσία.

Την εποχή εκείνη έγινε ένα μεγάλο βήμα με την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος 380/1990 δια του οποίου συστάθηκε Ν.Π.Δ.Δ. υπό την επωνυμία «Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Ημαθίας».

Από την συστατική του πράξη το Θεραπευτήριο ορίζονταν να εποπτεύεται από το Υπουργείο Υγείας.

Σαν σκοπό είχε την περίθαλψη 100 περίπου ατόμων που έπασχαν από κινητική αναπηρία ή μετανοσοκομειακή αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης και είχαν ανάγκη αποκατάστασης για να επανέλθουν στους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής τους.

Στα πλαίσια λειτουργίας του Θεραπευτηρίου προβλέπονταν η παροχή στα περιθαλπόμενα άτομα υγιεινής στέγης και διατροφής, κατάλληλου ρουχισμού, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ψυχολογικής υποστήριξης, φυσιοθεραπείας και εργοθεραπείας.

Η ίδρυση του Θεραπευτηρίου Χρονίων Παθήσεων συμπληρώθηκε με τον ορισμό Διοικητικού Συμβουλίου και την κατ αρχή έγκριση επαρκούς προϋπολογισμού για τις πρώτες δαπάνες.

Διά του σημαντικού αυτού έργου προβλέπονταν να απορροφηθούν κονδύλια, τα οποία παρέμεναν αναξιοποίητα, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και η Ημαθία να προηγηθεί έναντι άλλων περιοχών, ως Νομός με ιδιαίτερες και προηγμένες αναπτυξιακές προοπτικές.

Ατυχώς όμως όλα αυτά παρέμειναν γράμμα κενό, αφού ουδέποτε ενεργοποιήθηκαν και το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων περιήλθε σε μαρασμό πριν ακόμα υπάρξει.

Δέκα χρόνια μετά την σύσταση του Θεραπευτηρίου και αφού, παρά τις αγωνιστικές διεκδικήσεις ετών, δεν κατέστη κατορθωτό να ξεπεραστούν οι όποιες αδυναμίες ανέστειλαν την εξέλιξή του, εκδόθηκε το Π.Δ. 103/2000 δια του οποίου έγινε η μεταφορά του στην Κορινθία.

Από αυτήν την δυσμενή εξέλιξη η Ημαθία δέχθηκε ένα ακόμα πλήγμα το οποίο ήλθε να προστεθεί σε μια σειρά υποβαθμίσεων που έχουν οδηγήσει στο χαρακτηρισμό της περιοχής ως οικονομικώς φθίνουσας.

Η απώλεια για την περιοχή των προβλεπόμενων να εισρεύσουν κονδυλίων, η κατάργηση σημαντικού αριθμού θέσεων εργασίας, η αποστέρηση της δυνατότητας περίθαλψης σε μεγάλο αριθμό ανήμπορων συμπολιτών μας και η υποβάθμιση του τόπου μας ως μοναδικού για την ευρύτερη περιοχή σημείου κοινωνικής και αναπτυξιακής αναφοράς, αποτελεί μια θλιβερή αναφορά της τοπικής ιστορίας.

Το 2018 υπήρξε αναζωπύρωση του όλου θέματος, με την τότε κίνηση που δημοσιοποιήθηκε για την ίδρυση Κέντρου Μετανοσοκομειακής Περίθαλψης και Αποκατάστασης στην Ημαθία, η οποία υπήρξε ανοικτή πρόκληση προς κάθε κατεύθυνση και δυναμική πρόταση ανάπτυξης.

Ατυχώς ούτε εκείνη η κίνηση τελεσφόρησε, με αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια το θέμα να εξακολουθεί να εκκρεμεί.

Οι προβλέψεις του ισχύοντος Αναπτυξιακού Νόμου άνοιξαν μία νέα προοπτική για την διεκδίκηση του Κέντρου Αποκατάστασης.

Η Ημαθία σήμερα δικαιούται και υποχρεούται να αναπτύξει μια συντονισμένη κίνηση ως υψηλό καθήκον απέναντι στους ανήμπορους πολίτες, προκειμένου να τους αποδοθεί αυτό το οποίο εντελώς άδικα τους αποστερήθηκε στο παρελθόν.

Όλες οι Αρχές, οι Φορείς και οι Παράγοντες της Ημαθίας, οφείλουν και πρέπει να στρατευθούν σε αυτή την υπόθεση, κατά τρόπο ώστε το Κέντρο Αποκατάστασης επιτέλους να υλοποιηθεί, προς όφελος της τοπικής κοινωνίας.

Σημείωση Φαρέτρας: Ο *Αναστάσιος Βασιάδης είναι Γιατρός Ορθοπεδικός