Σε ένα εκτροχιασμένο σύμπαν δεν υπάρχει ζωή παρά μόνο στις αβύσσους.. (Αλμπέρ Καμύ)
Χάνουμε αγγέλους. Αγγέλους στους αιθέρες. Αγγέλους στα χαλάσματα. Είναι οι στιγμές που δεν αντέχεις άλλη απώλεια, που αρνείσαι τη σκληρότητα της ζωής, που αισθάνεσαι ανεπαρκής να σταματήσεις το κακό. Χόρτασε τούτες τις μέρες το μάτι πόνο και θρήνο βουβό και δυστυχία. Μαύρισε η ψυχή από το μαύρο του θανάτου. Πόσο κοστολογείται η ανθρώπινη η ζωή σε μια εποχή που αυτή θεωρείται αναλώσιμη; Ποια είναι τα εχέγγυα που παρέχονται από όσους υποτίθεται ότι μεριμνούν για την ασφάλειά της; Υπάρχει άραγε κάποιος από όσους επιδίδονται σε ανέξοδες κορώνες συμπαράστασης να συλλάβει ουσιαστικά το βάθος της οδύνης που κρύβεται σε μια ανθρώπινη κραυγή, το μέγεθος του τρόμου και της απορίας που είναι ζωγραφισμένα σε δυο αθώα παιδικά μάτια; Πράγματι, ποιος ασχολείται με τέτοια μεγέθη σήμερα…
Ο άνθρωπος στο πέρασμα των αιώνων πάλεψε με τα στοιχεία της φύσης και προσπάθησε να τα δαμάσει. Προσπάθησε να νικήσει τη βαρύτητα, να αντιπαλέψει τα φυσικά φαινόμενα, να θέσει το μυαλό και την ψυχή του στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Επιστήμονες, συγγραφείς, φιλόσοφοι, εφευρέτες, πολιτικοί με όραμα κατέστησαν τα αόρατα ορατά, έδειξαν το δρόμο της ανάπτυξης και παράλληλα αποθέωσαν τη δύναμη του ανθρώπου, που μπορούσε πλέον να κυριαρχήσει στον πλανήτη ενάντια σε κάθε φυσική δύναμη, ενάντια σε κάθε ντετερμινιστική αρχή. Η δύναμη της φύσης υποτιμήθηκε και μια λανθασμένη εκτίμηση του Υπερανθρώπου οδήγησε σε έναν ταχύτατο εκφυλισμό και μια διεστραμμένη λογική παντοδυναμίας, η οποία σκίασε κάθε απόπειρα καλής προαίρεσης και αυτοπροσφοράς.
Ο σύγχρονος άνθρωπος απομακρύνθηκε από κάθε προσπάθεια αυτοβελτίωσης και έθεσε ως αυτοσκοπό την επιβολή και την επιβουλή. Δεν έγινε ο άγγελος επί της γης, όπως όριζε ο Νίτσε στη φιλοσοφία του , αλλά ο χειρότερος εχθρός του πλησίον του. Η ανθρωπότητα δοκιμάστηκε και εξακολουθεί να δοκιμάζεται όχι από φυσικές καταστροφές, αλλά από την ανθρώπινη πονηριά και αχρειότητα. Από το δίκαιο της πυγμής, που οδηγεί τους λαούς στην απόλυτη εξαθλίωση και σε ένα όργιο συμφερόντων και κερδοσκοπικών πρακτικών με θύματα όλους αυτούς που ονειρεύονται ουρανούς, αλλά θάβονται στα χαλάσματα ή χάνονται στους βυθούς των θαλασσών.
Η αλληλεγγύη σε έναν κόσμο συμφερόντων δεν έχει θέση . Έχει εκτοπιστεί. Για ποια αλληλεγγύη μιλάμε όταν επί τόσες δεκαετίες οι ιπτάμενοι φύλακες της χώρας μας έρχονται αντιμέτωποι με επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις του εναέριου χώρου και με αναχαιτίσεις που απαιτούν εξαιρετικά επιδέξιους ελιγμούς οδηγώντας τους σε ένα μακάβριο φλερτ με την άβυσσο; Το σταθερό και μονότονα επαναλαμβανόμενο τηλεοπτικό κλισέ «Μπαράζ τουρκικών παραβιάσεων πάνω από το Αιγαίο», η απεχθής και εμετικά προκλητική πολιτική των ίσων αποστάσεων από τους Διεθνείς Οργανισμούς, που δυσχεραίνει τη θέση της Ελλάδας, αλλά και η εγχώρια ολιγωρία σε θέματα εθνικής ασφάλειας αποδεικνύουν καθημερινά τη φενάκη της αλληλεγγύης και τη ευθραυστότητα του σύγχρονου Ουμανισμού.
Στην απέναντι όχθη συνάνθρωποί μας πλήττονται από φυσικές καταστροφές λόγω κακοτεχνιών, τη στιγμή που ένα αυταρχικό, αιμοβόρικο και σάπιο καθεστώς λυμαίνεται τον τόπο οδηγώντας το λαό στην απόλυτη εξαθλίωση, αδιαφορώντας για τις συνθήκες διαβίωσής του ή ακόμη χειρότερα μηδενίζοντας την όποια αξία έχει φτάσει να έχει στις μέρες μας η ανθρώπινη ζωή. Ποιος ελέγχει την αυθαιρεσία της δύναμης στην εποχή μας; Είναι κυρίαρχη αυτή η αυθαιρεσία. Απόλυτη. Την εισπνέουμε στα χαλάσματα, τη μυρίζουμε στο θάνατο, τη βλέπουμε στις μάνες που οδύρονται, στους εθελοντές που «αδειάζουν» τόνους προσπάθειας να συνδράμουν τον άνθρωπο που πλήττεται , όχι από τη φύση ή από τη μοίρα, αλλά από τον παραλογισμό της δύναμης. Η φύση ή η μοίρα είναι σε αυτές τις περιπτώσεις τα ευγενή και βολικά «άλλοθι» που ξεπλένουν το μυσαρό αποτύπωμα της ανηθικότητας.
Η προαγωγή της ευημερίας και ο σεβασμός της ατομικής ελευθερίας αποτελούν παραμέτρους δικαιοσύνης και αναπαλλοτρίωτα ανθρώπινα δικαιώματα. Ζούμε σε έναν κόσμο κατάφωρων ανισοτήτων, όπου η δικαιοσύνη παραβιάζεται βάναυσα και εθελοτυφλεί ελλείψει πολιτικής αρετής και σωφροσύνης των ηγετών της. Και όσο αφήνονται ελεύθεροι αιμοσταγείς τύραννοι και αυτόκλητοι ειρηνοποιοί – γελωτοποιοί να διαφεντεύουν τις τύχες των λαών, άλλο τόσο θα εξακολουθούμε κι εμείς να ρίχνουμε την πέτρα του αναθέματος ως καλόβολες και υπάκουες μάζες στους κακούς χειρισμούς ή στο «ζαβό το ριζικό μας, στο Θεό που μας μισεί και στο κεφάλι το ξερό μας..».
………………
(Φωτογραφία: Λευτέρης Παρτσάλης)
