Νόμισε ο άνθρωπος πως νίκησε τη φύση, πως την τιθάσευσε, πως έγινε ο αφέντης και κυρίαρχός της και με με την αλαζονεία του πορεύτηκε μέσα στον 21ο αιώνα απολαμβάνοντας τη νίκη του.
Και ήρθαν τα γεγονότα και τον διέψευσαν, τον καθήλωσαν. Η κλιματική αλλαγή, ο φονικός ιός, που κάποιοι λένε πως ίσως προέκυψε κι από τα δικά του εργαστήρια, ο πολικός χειμώνας να υποτάσσει μια υπερδύναμη, όπως η ΗΠΑ και να την εξευτελίζει στην αδυναμία της να αντισταθεί στην άλλη υπερδύναμη, τη φύση!
Και ήρθε και ο σεισμός της περασμένης Δευτέρας. Τρομακτικός. Χιλιάδες, όχι εκατοντάδες, οι νεκροί και στην Τουρκία και στη Συρία. Και μάλιστα η τελευταία, η Συρία, δεν απολαμβάνει από τη Δύση την ίδια συμπαράσταση, ούτε ως προς την πληροφόρηση, ούτε ως προς τη βοήθεια. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Η Συρία των προσφύγων, η Συρία του εμπάργκο της Δύσης, δεν μπορεί να έχει την ίδια αντιμετώπιση, ούτε όταν ζει μια δεύτερη τραγωδία πέρα απ’ αυτήν του πολέμου που την ισοπέδωσε.
Και η Τουρκία, η απειλητική για μας γείτων χώρα… Τι τραγωδία… Τι τραγωδία για τον φτωχό λαό της… Τα δικά του σπίτια γκρεμίστηκαν, όχι το παλάτι του Ερντογάν! Και γκρεμίστηκαν όχι μόνο από τη δύναμη του σεισμού αλλά και από την κάκιστη κατασκευή τους. Ποιος νοιάζεται για τη φτώχεια του λαού. Η διεθνής πολιτική σκακιέρα δεν ασχολείται με τέτοιες περιττές ευαισθησίες…
Και ήρθε ο βρυχηθμός του Εγκέλαδου ή καλύτερα της φύσης να υπενθυμίσει σε όλους την παρουσία της. Και σκόρπισε το θάνατο. Έθαψε κάτω από τα ερείπια αθώους. Ανήμπορους και γέρους, νέους και ωραίους… Μικρά παιδιά… Τόσο ξαφνικά και αναίτια, σε δευτερόλεπτα.
Κι εκεί μέσα, από τα ερείπια, ξεπρόβαλε η ζωή. Μικρά παιδιά σώθηκαν μέσα σε επευφημίες και ευχαριστίες στον Αλλάχ και με δάκρυα στα μάτια εκείνων που τα έσωσαν. Κι ένα παιδί γεννήθηκε κάτω από τα ερείπια. Μόνο του. Χωρίς την αγκαλιά της μάνας του, που δεν άντεξε στον τοκετό. Θαύμα… Νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο…
Όταν η καλοσύνη νικήσει την κακία, όταν η δικαιοσύνη την αδικία, όταν ο ανθρωπισμός τον εθνικισμό, όταν η ειρήνη τον πόλεμο, τότε θα μπορούμε να ξαναλέμε πως είμαστε άνθρωποι και ίσως και η φύση, ποιος ξέρει, να πάψει να μας υπενθυμίζει έτσι άγρια την παρουσία της…
far
( *Στο ανάγλυφο η θεά Αθηνά εναντίον του αρχηγού των Γιγάντων, του Εγκέλαδου)
