“Συνδικάτα: Ας μη χαθεί το ραντεβού με την ιστορία” γράφει ο Δημήτρης Κωστάκος

Στο κρισιμότερο σταυροδρόμι αποφάσεων της τελευταίας δεκαετίας βρίσκονται τα συνδικάτα, καθώς η στάση και οι διεκδικήσεις τους θα επηρεάσουν (θετικά ή αρνητικά, κατά περίπτωση) τις επόμενες γενιές εργαζομένων.

«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», κατά τον «μεγάλο τιμονιέρη» Μάο και δεν θα ήταν υπερβολικός ο ισχυρισμός ότι η  συγκυρία, ευνοεί το Συνδικαλιστικό Κίνημα, καθώς ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η πληθωριστική κρίση  η χώρα έχει εισέλθει σε προεκλογική περίοδο, ενώ τα συνδικάτα έχουν προγραμματίσει εντός των επομένων ημερών  κορυφαίες συλλογικές διαδικασίες, προκειμένου να καθορίσουν τα επόμενα βήματα τους.

Το Σαββατοκύριακο, θα πραγματοποιηθεί το 32ο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας, που απαρτίζεται από 416 Πρωτοβάθμια Σωματεία, τα οποία εκπροσωπούν περίπου 295.000 εργαζόμενους στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας από τον ιδιωτικό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Στις 9 Μαρτίου, αναμένεται να ξεκινήσουν οι εργασίες και του 38ου συνεδρίου της ΓΣΕΕ, ενώ το ΠΑΜΕ έχει ήδη πραγματοποιήσει ευρεία σύσκεψη συνδικαλιστικών στελεχών και σύντομα θα ακολουθήσει  νέα.

Με το κυβερνών κόμμα και την αξιωματική αντιπολίτευση να ξιφουλκούν σχετικά με το ποιός μπορεί να στηρίξει αποτελεσματικότερα τους πολίτες και μια (ουσιαστικά) άγονη πλειοδοσία παροχών να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, το Συνδικαλιστικό Κίνημα θα μπορούσε -ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού- να πιέσει  στις αίθουσες συσκέψεων και στους δρόμους, για την ανάκτηση μέρους του εισοδήματος και των δικαιωμάτων, τα οποία την προηγούμενη δεκαετία ακρωτηριάστηκαν.

Και όχι με χειρουργικό τρόπο, αλλά με βάση το εγχειρίδιο της…  ανωτάτης χασαπικής!

Παράλληλα, οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους, θα βάλουν τις βάσεις για τις διεκδικήσεις της επόμενης γενιάς.

Εξάλλου, σπανίζουν τα ιστορικά παραδείγματα με βάση τα οποία η επ’ αόριστον ανοχή και  διαχείριση της  καταστροφής, οδήγησε στην δημιουργία.

Αποτελεί επικίνδυνη πολυτέλεια για τους εκπροσώπους των εργαζομένων το να κινηθούν σε προεκλογικούς χρόνους, τους οποίους καθορίζει η πολιτική ατζέντα και όχι με βάση την οικονομία της καθημερινότητας και τις ανάγκες που αυτή δημιουργεί στους εργαζόμενους, ασχέτως του πότε θα εκδηλωθούν οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες ή τι περιλαμβάνει ο σχεδιασμός της αντιπολίτευσης.

Η πρόταση της ΓΣΕΕ, προβλέπει την αύξηση  του κατώτατου μισθού  στα 826 ευρώ από 713 ευρώ που είναι σήμερα, στο πλαίσιο της διαδικασίας αναμόρφωσης των κατώτατων αποδοχών από την 1η Απριλίου.

Παρά τις δύο αυξήσεις που έγιναν το 2022, κατά 2% τον Ιανουάριο και κατά 7,5% τον Μάιο, η Ελλάδα βρίσκεται στην 13η θέση μεταξύ 22 χωρών της ΕΕ ως προς το ύψος του κατώτατου μισθού και -σύμφωνα με τους επιστημονικούς συνεργάτες της ΓΣΕΕ – κινείται στα όρια της φτώχειας.

Παράλληλα, τα συνδικάτα, διεκδικούν:

– Την καταβολή των μισθολογικών τριετιών, οι οποίες παραμένουν “παγωμένες” με μνημονιακή ρύθμιση από το 2012.

– Την άμεση επαναφορά του δικαιώματος προσδιορισμού των κατώτατων αποδοχών από τους κοινωνικούς εταίρους (δηλαδή τους εκπροσώπους εργαζομένων και εργοδοτών) και

– την ενίσχυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ώστε οι μισθολογικές αυξήσεις να επεκταθούν σε ολόκληρη την πυραμίδα των αμοιβών. Σήμερα, περίπου 950.000 εργαζόμενοι, πανελλαδικά, καλύπτονται από τις 26 συλλογικές συμβάσεις εργασίας που παραμένουν σε ισχύ, αριθμός ο οποίος αντιστοιχεί περίπου στο 25% του συνόλου.

Στον αντίποδα, περίπου 2,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι, παραμένουν ακάλυπτοι.

Επιπλέον, η ΓΣΕΕ θέτει θέμα  ενεργοποίησης της Εθνικής Επιτροπής Απασχόλησης, η οποία παραμένει ανενεργή εδώ και 12 χρόνια, για την θεσμική αντιμετώπιση των μισθολογικών και εργασιακών ζητημάτων.

Ακόμη τα συνδικάτα ζητούν το αυτονόητο: Την  αποτελεσματική προστασία του εισοδήματος από την πληθωριστική κρίση, δεδομένου ότι στο τέλος της μισθολογικής εξίσωσης κυρίαρχο ρόλο δεν διαδραματίζει μόνο το ύψος των αποδοχών, αλλά η αγοραστική δύναμη του μισθού.

Δεν αρκεί, όμως, μόνο η ουσία των αιτημάτων. Κομβικό ρόλο διαδραματίζει η διαδικασία διεκδίκησης τους.

Οι καιροί, άλλαξαν, Σκλήρυναν. Και πλέον, όπως απεδείχθη την τελευταία δεκαετία, μια κλωστή χωρίζει τη διαπίστωση «τα καταφέραμε», από τον στίχο του Βάρναλη «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα»…