Ο μήνας Φεβρουάριος / Λαογραφία, λογοτεχνία, μουσική, ζωγραφική, θρησκεία

Faretra.info

31/01/2023, 22:50

Ονομασία του μήνα Φεβρουαρίου

Ετυμολογία μήνα: Ο Φεβρουάριος παράγεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω, αποβάλλω τα καθάρματα.

Ο δεύτερος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο είναι ο κουτσός Φεβρουάριος ή Φλεβάρης, ο Κουτσοφλέβαρος, με 28 ημέρες στα κοινά έτη και 29 στα δίσεκτα, κάθε τέσσερα χρόνια (χρονολογίες που διαιρούνται ακριβώς με το 4, όπως 2008, 2012, 2016 κ.ο.κ.).

–

–

Στα λατινικά η λέξη Φεβρουάριος (februarius) προέρχεται από το ουσιαστικό februum, που σημαίνει καθαρμός, κάθαρση, λόγω των θρησκευτικών εορτών εξαγνισμού και καθαρμού (Februa ή Februatio) που τελούνταν στη Ρώμη στη διάρκεια του μήνα. Στην Ελλάδα έχει πάρει και διάφορες άλλες ονομασίες σχετικές τη μικρή του διάρκεια: Μικρός, Κουτσός, Φλιάρης, Γκουζούκης και Κούντουρον (<ποντιακά κοντή+ ουρά).

–

Το Φλεβάρης προέρχεται από τις «φλέβες», δηλαδή τα υπόγεια νερά που αναβλύζουν στη διάρκειά του από τις πολλές βροχές, ενώ η γιορτή του Αγίου Τρύφωνα την 1η του μήνα του έδωσε και το όνομα «Αϊ-Τρύφωνας».
–

Abel Grimmer – The Month of February

Δίσεκτο Έτος

Η προσθήκη μιας επί πλέον ημέρας των δίσεκτων ετών ξεκίνησε το 44 π.Χ. όταν οΙούλιος Καίσαρ άλλαξε το ρωμαϊκό ημερολόγιο με τη βοήθεια του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη από την Αλεξάνδρεια. Ο Σωσιγένης, βασισμένος στους υπολογισμούς του πατέρα της αστρονομίας Ίππαρχου (ο οποίος έναν αιώνα νωρίτερα είχε προσδιορίσει ότι το ηλιακό ή τροπικό έτος έχει διάρκεια ίση με 365,242 ημέρες), θέσπισε ένα ημερολόγιο του οποίου τα έτη είχαν 365 ημέρες, ενώ σε κάθε τέταρτο έτος πρόσθεταν ακόμη μία ημέρα, μετά την «έκτη προ των καλενδών του Μαρτίου», που ονομαζόταν «bis sextus». Έτσι η ημέρα αυτή, επειδή μετριόταν δύο φορές, ονομάζεται ακόμη και σήμερα «δις έκτη» και το έτος που την περιέχει «δίσεκτο».

–

Η παρανόηση του λαού ότι τα δίσεκτα έτη είναι «γρουσούζικα» («κι αν έρθουν χρόνια δίσεχτα και μήνες οργισμένοι» όπως λέει το δημοτικό τραγούδι) ίσως να προέρχεται από τη λανθασμένη αντίληψη της ετυμολογίας και της ορθογραφίας του πρώτου συνθετικού της λέξης «δίσεκτο». Δηλαδή αντί του σωστού «δις» (που σημαίνει δύο φορές) να εννοείται λανθασμένα το αχώριστο προθεματικό μόριο «δυς» που έχει την έννοια της δυστυχίας, «της δυσκολίας, της κακής καταστάσεως ή του απευκταίου αποτελέσματος». Αρχικά, πάντως, ο Φεβρουάριος είχε 29 ημέρες στα κοινά και 30 ημέρες στα δίσεκτα έτη, το 4 π.Χ. όμως ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος που αφαίρεσε μία ημέρα, την οποία πρόσθεσε στο μήνα Αύγουστο που έφερε το όνομά του.

–

Επιστημονικά το γεγονός ότι ο μήνας Φεβρουάριος έχει 28 ημέρες και στα δίσεκτα έτη έχει 29 ημέρες είναι απολύτως σαφές. Έχει να κάνει με την ταχύτητα περιστροφή της Γης. Κατά την Ιουρασική περίοδο (την εποχή που οι δεινόσαυροι κυριαρχούσαν στην Γη, πριν από 145 εκατομμύρια χρόνια), ο πλανήτης Γη έκανε μια πλήρη περιστροφή σε σχέση με το άξονά της σε 22 ώρες αντί σε 24 που είναι σήμερα. Το ότι με την πάροδο των χιλιετηρίδων φτάσαμε στο γεγονός του 24ώρου οφείλεται στις παλιρροϊκές δυνάμεις που ασκούνται στους ωκεανούς της Γης από την Σελήνη και τον Ήλιο κατά πρώτο λόγο και τους υπόλοιπους πλανήτες κατά δεύτερο λόγο. Η παλίρροια των ωκεανών λειτουργεί σαν ένα κολοσσιαίο σφυρί. Με την περιστροφή της Γης, οι φουσκωμένοι ωκεανοί λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων συγκρούονται συνεχώς με την ξηρά (για την ακρίβεια με τα στέρεα τμήματα του φλοιού της γης) και αυτό σιγά σιγά φρενάρει λίγο λίγο την ιδιοπεριστροφή της Γης

–

Αν πάμε λίγο παρακάτω, ο γήινος χρόνος (εννοούμε την αίσθηση του έτους όπως την εννοούμε ημερολογιακά εδώ στον πλανήτη Γη) δεν είναι ακριβώς 365 ημέρες όπως έχει επικρατήσει με την παγιωμένη πεποίθηση. Για την ακρίβεια το ημερολογιακό έτος είναι 365 ημέρες και 6 ώρες. Αυτές τις πλεονάζουσες 6 ώρες τις αθροίζουμε κάθε 4 χρόνια και τις κάνουμε μια ολόκληρη ημέρα στο τέλος του μήνα Φεβρουαρίου, κάνοντας το συγκεκριμένο έτος δίσεκτο. Με τον τρόπο αυτό, επιτυγχάνεται μια σταθερή αίσθηση της ροής του χρόνου με τις 4 εποχές του έτους να συμπίπτουν και ημερολογιακά μεταξύ τους.

–

Λαογραφία

Ο Φεβρουάριος έγινεΦεβράρης>Φρεβάρης>Φλεβάρηςπαρετυμολογήθηκε από τη λέξη φλέβα. Στην Τύρναβο δικαιολογούν το όνομα του μήνα με το ότι τότε ανοίγουν οι φλέβις απ’ τη γης κι φέρνουν τα πηγάδια νιρό και στην Κρήτη-όπου λέγεται και Φλεγάρης για΄τι ανοίγει τις φλέγες του νερού. Δημοτικά τραγούδια έχουν στίχο τους Φλεβάρη φλέβες άνοιξες. Παρ’ όλα αυτά ο Φεβρουάριος με τις ανθισμένες αμυγδαλιές είναι επίσης και προπομπός της άνοιξης, όπως μας λέει και η παροιμία: «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει». Και μαζί με την οργιάζουσα φύση έρχονται και οι οργιαστικές τελετουργίες της Αποκριάς. Όπως αναφέρει ο Χριστόφορος Μηλιώνης:

–

«Κύριο χαρακτηριστικό των εορτών αυτών είναι η μεταμφίεση (μασκαράδες, καρναβάλια), το γλέντι, οι βωμολοχίες και τα σκώμματα, που σκοπό έχουν να ξυπνήσουν τις δυνάμεις της γονιμότητας. Αρχίζουν με το Τριώδιο, κορυφώνονται τιςΑποκριές (την Κυριακή της Κρεοφάγου και, κυρίως, της Τυρινής) και τερματίζονται την Καθαρή Δευτέρα, με έξοδο στο ύπαιθρο, με φαγοπότι και “σαρακοστιανά” (λαγάνες, δηλαδή άζυμα, παστά ψάρια, ταραμά, τουρσιά, φρέσκα κρεμμυδάκια και σκόρδα), με χορούς και χαρταετούς».

— Χριστόφορος Μηλιώνης

–

Η αρχή του Τριωδίου αναγγελλόταν με πυροβολισμούς και με ταμπούρλα και γινόταν ιδιαίτερα αισθητή την Τσικνοπέμπτη. Όπως αναφέρει ο Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης,

–

«την Τσικνοπέμπτη, σφάζονται σε πολλά μέρη τα χοιρινά, κυρίως στη νότια Ελλάδα και σε ορισμένα νησιά. Το Σάββατο όμως της ίδιας εβδομάδας, καθώς και τα δύο επόμενα Σάββατα, της Τυρινής και εκείνο της πρώτης εβδομάδας τηςΣαρακοστής, των Αγίων Θεοδώρων, είναι αφιερωμένα στη μνήμη των πεθαμένων. ΣταΨυχοσάββατα αυτά φαίνεται ότι συνεχίζεται αρχαία συνήθεια, αν λάβουμε υπόψη ότι σταΑνθεστήρια, που τελούνταν στηναρχαία Αθήνα την ίδια περίπου εποχή που σήμερα είναι οιΑποκριές, η τρίτη ημέρα, οι Χύτροι, ήταν ημέρα των ψυχών, με προσφορές πανσπερμίας στους νεκρούς και σπονδές από νερό πάνω στους τάφους».

— Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης

–

Στα Ψυχοσάββατα οι ψυχές κάθονται επάνω στα δέντρα και τα βλαστάρια του αμπελιού, γι’ αυτό δεν κόβουν ως τότε βλαστάρια, μήπως πέσουν οι ψυχές που είναι καθισμένες επάνω σε αυτά και κλάψουν. Σύμφωνα με τον Γεώργιο Δημητροκάλλη, «τούτο το κάθισμα των ψυχών πάνω στα δέντρα έχει ρίζες προχριστιανικές, κι έχουμε παραστάσεις αρχαίες, κι ακόμα και χριστιανικές, κι ας μην το ‘χει στις διδαχές του ο χριστιανισμός. Αυτό γιατί αυτές οι δοξασίες είναι πανάρχαιες και οικουμενικές, αποκαλούν μάλιστα των φύλλων του δάσους το θρόισμα, ψυχοθρόισμα, μουρμούρισμα των ψυχών».

–

Τα έθιμα της Αποκριάς έχουν όμως πολλές προεκτάσεις πέρα από τον ανανεωτικό, γόνιμο και θρησκευτικό χαρακτήρα τους. Όμως αναφέρει ο Λευτέρης Αλεξάκης, «ιδιαίτερα η τελευταία μεγάλη Αποκριά (της Τυρινής) δίνει την ευκαιρία να αναζωογονηθούν και να ενισχυθούν οι οικογενειακοί και γενικότερα οι συγγενικοί δεσμοί, να εκφραστεί ο σεβασμός των νεοτέρων προς τους ηλικιωμένους, ιδιαίτερα των νυφάδων προς τα πεθερικά, να σμίξουν απομακρυσμένοι συγγενείς και να περάσουν ευχάριστα λίγο πριν από τη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής».

–

Αλλά και η επόμενη ημέρα, η Καθαρά Δευτέρα, παρ’ όλα τα νηστίσιμα φαγητά της, δεν είναι παρά «μία προέκταση της αποκριάτικης περιόδου, με κύρια στοιχεία την αθυροστομία, τα αλληλοπειράγματα, τα σκώμματα, τη σάτιρα, που σε κανέναν δεν προκαλούν ενόχληση, αλλά, αντίθετα, όλοι τα επιδιώκουν, για το καλό», όπως αναφέρει ο Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης. Κι έτσι με γέλιο και τραγούδια και το πέταγμα χαρταετών αποχαιρετούσαν την Αποκριά: «Επέρασε η Αποκριά με λύρες με παιχνίδια/ και μπήκε η Σαρακοστή μ’ ελιές και με κρομμύδια» και «Τ’ ακούτε τι παράγγειλε η Καθαρή Δευτέρα;/ Πεθαίν’ ο Κρέας, πέθανε, ψυχομαχάει ο Τύρος/ σηκώνει ο Πράσος την ουρά κι ο Κρέμμυδος τα γένεια/ Μπαλώστε τα σακούλια σας, τροχίστε τα λεπίδια/ στον τρανό τον πλάτανο να μάσουμε Στεκούλα».

–

Φεβρουάριος, Leandro Bassano

–

ΕΟΡΤΕΣ

–
Οι κραιπάλες όμως της Αποκριάς εξαγνίζονται με τα Συμόγιορτα, ένα τριήμερο αφιερωμένο σε τρεις αγίους: τον Αϊ-Τρύφωνα την 1η, την Υπαπαντή στις 2 και του Αϊ-Συμιού (Αγίου Συμεών) στις 3 του μήνα. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο καιρός την ημέρα της Υπαπαντής μπορεί να βοηθήσει στην «πρόβλεψη» των μεταβολών του καιρού που θα ακολουθήσει: «Καλοκαιρία της Παπαντής, μαρτιάτικος χειμώνας» και «Ό,τι καιρός κάμει στη Παπαντής, θα τον κάμει σαράντα μέρες». Τον Φεβρουάριο γιορτάζει επίσης και ο Άγιος Χαράλαμπος (στις 10 του μήνα), ο οποίος θεωρείται ότι προστατεύει από την πανώλη, ενώ στις 19 γιορτάζει η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία, ανήμερα του μαρτυρικού της θανάτου το 1589. Το σπίτι της βρισκόταν στη θέση του σημερινού μεγάρου της Αρχιεπισκοπής, ενώ το διατηρημένο λείψανό της φυλάσσεται σήμερα στο μητροπολιτικό ναό της Αθήνας.

Άγιος Τρύφωνας – 1 Φεβρουαρίου

Ἀπολυτίκιο
Τρυφὴν τὴν ἀκήρατον, ἰχνηλατῶν ἐκ παιδός, βασάνους ὑπήνεγκας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἤθλησας ἄριστα ὅθεν τὴν τῶν θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύτρωσαι πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, Τρύφων Μεγαλομάρτυς, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Κοντάκιο

Τριαδικὴ στερρότητι, πολυθεΐαν ἔλυσας ἐκ τῷ περάτων Ἀοίδιμε, τίμιος ἐν Κυρίῳ γενόμενος, καὶ νικήσας τυράννους ἐν Χριστῷ, τῷ Σωτήρι τὸ στέφος εἴληφας τῆς μαρτυρίας σου, καὶ χαρίσματα θείων ἰάσεων, ὡς ἀήττητος.

Υπαπαντή – 2 Φεβρουαρίου

Ἀπολυτίκιο

Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν.

Κοντάκιο

Ὁ μήτραν παρθενικὴν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου, καὶ χεῖρας τοῦ Συμεὼν εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε, προφθάσας καὶ νῦν ἔσωσας ἠμᾶς Χριστὲ ὁ Θεός. Ἀλλ’ εἰρήνευσον ἐν πολέμοις τὸ πολίτευμα, καὶ κραταίωσον Βασιλεῖς οὖς ἠγάπησας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.

Αγιος Χαράλαμπος 10 Φεβρουαρίου

Ἀπολυτίκιο

Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Κοντάκιο
.
Ὡς φωστήρ ἀνέτειλας ἐκ τῆς ἑῴας, καί πιστούς ἐφώτισας, ταῖς τῶν θαυμάτων σου βολαῖς, Ἱερομάρτυς Χαράλαμπες· ὅθεν τιμῶμεν τὴν θείαν σου ἄθλησιν.

Αγία Φιλοθέη – 19 Φεβρουαρίου

Ἀπολυτίκιο

Ὅσιων τὴν ἔλλαμψιν, εἰσδεδεγμένη σεμνή, τὴν πάλιν ἐφαίδρυνας, τῶν Ἀθηναίων τὴ σῆ, ἀσκήσει καὶ χάριτι, σὺ γὰρ ἐν εὐποιίαις, διαλάμπουσα Μῆτερ, ἤθλησας δι’ ἀγάπην, εὐσεβῶς τοῦ πλησίον διὸ σὲ ὢ Φιλοθέη, Χριστὸς ἐδόξασε.

Ἀπολυτίκιο

Ἀθηνῶν τῶν κλεινῶν τε νῦν καὶ πάλαι τὸ βλάστημα καὶ τῶν χθὲς καὶ πρώην ὁσίων τὸ ἀρίζηλον καύχημα τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πιστοί, ὁσίαν Φιλοθέην εὐλαβῶς ὅτι τὸν Χριστὸν εὐτόνως πάντων τῶν γεηρῶν ἀντήλλαξεν. Ἔχουσα οὗν συμπρεσβευτὴν τὸν παμμέγαν Διονύσιον, σῶζε τοὺς προσκυνούντας, εὐσεβῶς τὸ πάνσεπτον σκῆνος σου.

Andrey Shwidkiy

Παροιμίες

Χιόνια του Φλεβαριού, χρυσάφι του καλοκαιριού.

Γενάρη γέννα το παιδί, Φλεβάρη, φλέβισέ το.

Ο Φλεβάρης με νερό, κουτσός μπαίνει στο χορό.

Καλοκαιριά της Παπαντής, Μαρτιάτικος χειμώνας.

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει.

Ο Φλεβάρης με νερό, κουτσός μπαίνει στο χορό.

Ο Φλεβάρης κι αν χιονίσει, πάλι άνοιξη θ’ άνθίση.

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, πάλι άνοιξη θ’ ανθίσει.

Μα αν κάμει και πεισμώσει, μες τα χιόνια θα μας χώσει.

Παπαντή καλοβρεμμένη, ή κοφίνα γεμισμένη.

Φλεβάρης ,κουτσοφλέβαρος, έρχεται κούτσα κούτσα, όλο νερά και λούτσα.

Ο μήνας Φλεβάρης ή τις φλέβες (του νερού) ανοίγει ή τις φλέβες κλείνει.

Του Φλεβάρη είπαν να βρέξει και λησμόνησε να πάψει.

Στις δέκα εφτά του Φλεβάρη θα ζεσταθεί το νύχι του βοδιού.

Το Φλεβάρη μη φυτέψεις, ούτε να στεφανωθείς,

Τρίτη μέρα μη δουλέψεις, Σάββατο μη στολιστείς.

Ο Φλεβάρης φλέβες ανοίγει και πόρτες σφαλάει.

Η Παπαντή διώχνει τις γιορτές με τ’ αντί.

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει

μ’ αν τις φλέβες του ανοίξει ξεροπήγαδα γιομίζει.

Στις δεκαπέντ’ από Φλεβάρη βαρεί το άλογο ποδάρι.

http://www.paidika.gr/

Το Καλαντάρι του Φεβρουαρίου από τοTrès riches heures du duc de Berry

14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – ΑΓΙΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ

Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια γιορτή που λαμβάνει χώρα στις 14 Φεβρουαρίου. Η ημέρα εορτάζεται από πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, αν και δεν είναι ημέρα αργίας.

Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ξεκίνησε ως ο λειτουργικός εορτασμός ενός ή περισσότερων Χριστιανών μαρτύρων που ονομάζονταν Βαλεντίνοι. Πολλές ιστορίες μαρτυρίων δημιουργήθηκαν για διάφορους Βαλεντίνους οι οποίες έλαβαν χώρα 14 Φεβρουαρίου και προστέθηκαν αργότερα στους βίους των αγίων. Μια δημοφιλής αγιογραφική αναφορά του Αγίου Βαλεντίνου της Ρώμης αναφέρει ότι φυλακίστηκε επειδή πάντρευε στρατιώτες οι οποίοι απαγορεύονταν να παντρευτούν Χριστιανές, καθώς ο χριστιανισμός ήταν υπό διωγμό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

–

Σύμφωνα με το θρύλο, κατά τη φυλάκισή του, θεράπευσε την κόρη του φύλακά του, Αστέριου. Ένα καλλωπιστικό στοιχείο της ιστορίας αναφέρει ότι πριν την εκτέλεσή του της έγραψε ένα γράμμα υπογράφοντας «ο Βαλεντίνος σου». Σήμερα, η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι επίσημη γιορτή στην Αγγλικανική κοινότητα και στη Λουθηρανική εκκλησία.

–

Η ημέρα συσχετίστηκε με την ημέρα των ερωτευμένων από τον Τζέφρι Τσόσερστον ύστερο Μεσαίωνα, όταν άκμαζε η κουλτούρα του ιπποτικού έρωτα. Τον 18ο αιώνα στην Αγγλία εξελίχθηκε σε περίσταση κατά την οποία οι ερωτευμένοι εξέφραζαν την αγάπη τους με λουλούδια, δώρα ή ευχητήριες κάρτες. Στην Ευρώπη, κλειδιά του Αγίου Βαλεντίνου δίνονταν στους εραστές «ως ένα ρομαντικό σύμβολο και πρόσκληση για να τους ξεκλειδώσουν την καρδιά», καθώς και στα παιδιά, ώστε να απομακρύνουν την νόσο του αγίου Βαλεντίνου. Τον 19ο αιώνα οι χειρόγραφες κάρτες αντικαταστάθηκαν από μαζικής παραγωγής ευχητήριες κάρτες.

–

Κάρτα του Αγίου Βαλεντίνου από το 1909

–

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Ρένα Καρθαίου – Φεβρουάριος

Άνθη ανάκατα και χιόνι

Τις αμυγδαλιές φορτώνει.

Κούτσα κούτσα κατεβαίνει ,

όλη η πλάση τον προσμένει !

Μήνυμα πως δεν αργεί ,

φτάνει η Άνοιξη στη γη .

Στο γαλάζιο το στεφάνι ,

του ήλιου κάποια αχτίδα εφάνη .

Το ‘παν και το λένε τόσοι ,

άνθρωποι με τόση γνώση :

«Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει ,

Καλοκαίρι θα μυρίσει » .

–

Adam Emory Albright

Κλείτος Κύρου, «Ήρθα ντυμένος»

Ήρθα ντυμένος φλεβαριάτικα ρούχα μια νύχτα ερειπωμένη

Αδιάκοπα ταξίδια, χιλιόμετρα αναμνήσεων κι ο σουβλερός

άνεμος στις παγωμένες λίμνες να ποδοπατεί χωρίς έλεος

την εσθήτα του καλοκαιριού

διαβαίνεις κάμπους και λαγκαδιές κρύσταλλα και

σταλαχτίτες ζεσταμένος από την πυροστιά των ματιών

της που θ’ ανθίσουν στη θέα σου

Μα κάποτε αλλάζει κι ο ρυθμός που σε κατέχει

Και οι απαντήσεις είναι πάντα τόσο φευγαλέες

Και το κορίτσι με το βιβλίο της βυζαντινολογίας ανοιχτό στα χέρια του

Δε θα σου πει τον καημό του

Κάθε βράδυ το φως θα δραπετεύει από τις γρίλιες για να

συναντήσει τον άσωτο που δεν έχει γυρισμό

και τα ερωτικά γράμματα σωρεύονται δένονται κατόπι με ροζ κορδέλες

κι ύστερα μια σιωπή μια σιωπή γιομάτη θλίψη σαν φτάνει η

ώρα η επίσημη που θα σκεφτείς εκείνον που αγαπάς

όταν εσύ που κατανίκησες τις αποστάσεις φεύγεις νικημένος

σαν ένα πλοίο με σβησμένα φώτα

ετοιμάζοντας ξανά το γυρισμό σου.

Κωστής Παλαμάς / Φεβρουάριος

Απ’ το παράθυρο στα βάθη μακριά,

Ο κάμπος ξεχωρίζει,

Και φαίνεται η αποκριά

Μέσα στο δρόμ’ όλη βοή που τριγυρίζει

Είν’ ο καιρός όπου τρελή γιορτάζ’ η χώρα,

Και σιέται η μυγδαλιά με κάλλη ανθοφόρα.

Φτωχός ο κάμπος μας, μα όχι και γυμνός,

Αφού είν’ ασπροντυμένος.

Μοιάζει με νιο που αχαμνός

Κι απ’ την αρρώστια κάτασπρος ειν’ ο καημένος.

Στο δρόμο άμαξες, μεθύσι, προσωπίδες,

Και ρίχνει ο ουρανός βροχής ρανίδες.

Τι τάχα να είσαι θλιβερή, ψιλή βροχή,

Που αργά κι αγάλι ‘γαλι

Μας έρχεσαι την εποχή

Που τα νυφιάτικα η μυγδαλιά έχει βάλει;

Η φύσις κλαίει τη χειμωνιά που την παγώνει,

Ή κλαίει από χαρά στο Μάρτη που σιμώνει;

Σ’ εκείνο το παράθυρο μπροστά κρατεί

Η μάννα το παιδί της,

Πότε του δείχνει τη γιορτή,

Πότε την εξοχή με τη λευκή στολή της.

Αποκριάς χαρά φωτίζει τ’ αγγελούδι,

Κι η μάννα είν’ έμορφη, σα μυγδαλιάς λουλούδι.

Ρίχνει τα μάτια της και βλέπει τα βουνά

Μ’ ολόχιονο φουστάνι,

Και με το νου της αρχινά

Και χίλιους μύριους στοχασμούς άθελα κάνει,

Λιγάκι θλιβερούς σα νέφη του Φλεβάρη,

Μα πάντα καθαρούς, σαν του χιονιού τη χάρη.

Γιατ’ είναι μάνα με μυαλό και με καρδιά,

Και είναι η ζωή της

Λουλούδι με τριπλή ευωδιά

Που της σκορπά ο Θεός, ο κόσμος, το παιδί της.

Την ενθυμίζ’ η χειμωνιά κι η αγριάδα

Ότι κοντεύει του Μαρτιού να ρθει η λιακάδα.

Και νιώθει σαν γλυκιά μαρτιάτικη αυγή

Στα βάθη της ψυχής της,

Κι ακολουθά η συλλογή:

– Παρόμοια κι ο δυστυχής όπου η πίστις

Και τ’ ουρανού η ελπίς φωλιάζει στην καρδιά του,

Νιώθει μια δύναμη γλυκιά στη συμφορά του.

Ενώ μας δέρνουνε του κόσμου τα δεινά,

Βάλσαμο η πίστη χύνει.

Κι ενώ είναι χιόνι στα βουνά,

Για ιδές η μυγδαλιά τον κάμπο πώς τον ντύνει!

Μ’ απ’ το παιδί μου μακριά πίκρες και πόνοι,

Και το Θεό η χαρά να του θυμίζει μόνη.

Σε τέτοιους στοχασμούς ο νους της καταντά,

Και άλλα συλλογιέται.

Μα το παιδάκι της κοντά

Στην τρέλα της αποκριάς βουτιέται.

Ξεχνά τα τόσα του παιχνίδια, και το κρύο,

Κι έχει παράπονο, και πόθους χίλιους δύο.

Μεσ’ την καρδούλα του, αγάπες του χρυσές,

Σωριάζονται ωραίες

Και πλουμισμένες φορεσιές

Και μάσκες και σπαθιά και περικεφαλαίες.

Κυρίες το κοιτούν, τις ρίχνει ζαχαράτα,

Κανείς την έμορφη δεν ξέρει μασκαράτα…

Ακόμα στο παράθυρο μπροστά κρατεί

Η μάννα το παιδί της.

Ξεχνιέτ’ εκείνο στη γιορτή,

Κι αυτή στην εξοχή με τη λευκή στολή της.

Αποκριάς χαρά φωτίζει τ’ αγγελούδι,

Κι η μάνα είν’ έμορφη σα μυγδαλιάς λουλούδι.

Σπύρος Βασιλείου,”Καρναβάλι στην Αθήνα” 1934

Γιώργος Σεφέρης, “Η μορφή της μοίρας”…

Η μορφή της μοίρας πάνω από τη γέννηση ενός παιδιού,

γύροι των άστρων κι ο άνεμος μια σκοτεινή βραδιά του Φλεβάρη,

γερόντισσες με γιατροσόφια ανεβαίνοντας τις σκάλες που τρίζουν

και τα ξερά κλωνάρια της κληματαριάς ολόγυμνα στην αυλή.

Η μορφή πάνω απ’ την κούνια ενός παιδιού μιας μοίρας

μαυρομαντιλούσας

χαμόγελο ανεξήγητο και βλέφαρα χαμηλωμένα

και στήθος άσπρο σαν το γάλα

κι η πόρτα που άνοιξε κι ο καραβοκύρης θαλασσοδαρμένος

πετώντας σε μια μαύρη κασέλα το βρεμένο σκουφί του.

Αυτά τα πρόσωπα κι αυτά τα περιστατικά σ’ ακολουθούσαν

καθώς ξετύλιγες το νήμα στην ακρογιαλιά για τα δύχτια

κι όταν ακόμα αρμενίζοντας δευτερόπριμα κοίταζες το

λάκκο των κυμάτων,

σ’ όλες τις θάλασσες, σ’ όλους τους κόρφους

ήταν μαζί σου, κι ήταν η δύσκολη ζωή κι ήταν η χαρά. ( Απόσπασμα )

Ουμπέρτο Σάμπα, «Βράδυ του Φλεβάρη»

Βγαίνει το φεγγάρι.

Στη λεωφόρο είναι ακόμα μέρα,

ένα βράδυ που πέφτει αργά.

Αδιάφορη νεολαία αγκαλιάζεται σφιχτά,

εκτρέπεται σε ευτελείς στόχους.

Και είναι η σκέψη

του θανάτου που, στο τέλος, σε βοηθάει να ζήσεις.

(Ουμπέρτο Σάμπα (1883-1957): Ιταλός ποιητής. Γεννήθηκε στην Τεργέστη. Το πραγματικό του όνομα είναι Umberto Poli. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στη Φλωρεντία)

Ενα ψηφιδωτό από τον αρχαίο Θύσδρο, το σημερινό el Djem της Τυνησίας. Το ψηφιδωτό, που χρονολογείται τον 3ο αι. μ.Χ., διακρίνεται σε τετράγωνα διάχωρα που γεμίζουν το πεδίο μαζί με φυτικά διακοσμητικά μοτίβα. Σε τέσσερις σειρές και τρεις στήλες διατάσσονται οι δώδεκα μήνες του χρόνου. Στην αρχή κάθε σειράς εικονίζεται το σύμβολο κάθε εποχής.

Το Φεβρουάριο εορτάζονταν τα Terminalia, μια γιορτή προς τιμήν του θεού Terminus, που ήταν ο φύλακας των συνόρων, αλλά και τα Parentalia και τα Feralia, ημέρες αφιερωμένες στους προγόνους και τους νεκρούς. Πηγή: www.lifo.gr

Τραγούδια

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

Μουσική: Παντελής Θαλασσινός

Ο Αύγουστος του έκλεψε μια μέρα

την ύψωσε πανάκι σε μπρατσέρα

μια άλλη χρόνους τέσσερεις χαμένη

σαν άσωτη επιστρέφει, μα δε μένει.

Φλεβάρης των φλεβών κουτσό ποτάμι

κυλάει σαν παράπονο στο τζάμι

Σαββάτο των ψυχών κρυφά δακρύζει

στα σπίτια των αρχόντων φτερουγίζει

Μάρωνος και Νικηφόρου και Ανθούσης τελεσφόρου

Χαραλάμπους και Βλασσίου, Κασσιανού και Θαλασσίου

Τρύφωνος και Παγκρατίου, ήλιος του μεσονυχτίου

φέγγει απότομα και λιώνει, της Υπαπαντής το χιόνι…

Η νύχτα Φαρισαίου και Τελώνου

αθώος ξένου αίματος και φόνου

ανάβει της αγάπης τα λυχνάρια

και τα παλιά διαβάζει συναξάρια

Τρύφωνος και Παγκρατίου, ήλιος του μεσονυχτίου

φέγγει απότομα και λιώνει, της Υπαπαντής το χιόνι

Στίχοι-μουσική: Ορφέας Περίδης
Στην έκθεση των λουλουδιών, τ’ αρχαία ανθεστήρια
ποια λέξη είπες κι έλυσες του κόσμου τα μυστήρια
Και του κυπαρισσιού η καρδιά στου έρωτα τους χτύπους
κι ο Τρύφωνας των αμπελιών ευχολογάει στους κήπους;

Πίσω από μάσκες έβλεπες, ποιός να κρυφτεί από σένα;
Μια μεθυσμένη αποκριά απ’ το δικό σου βλεμμα
τα χιόνια εκείνη τη χρονιά τα δέντρα έξω στολίσαν
μα εσύ μια λέξη φώναξες κι οι αμυγδαλιές ανθίσαν;

Το μήνα της συγχώρεσης στο τέλος του χειμώνα
τα δυα σου μάτια σαν πυρσούς θα τα θυμάμαι αιώνια
Μες στη γιορτή των χωρισμών με γέλιο πικραμένο
ο παιδικός μου έρωτας σαν μέλι ναρκωμένο.

Μουσική – Στίχοι: Φώτης Μήλιος

Με φωνάζουνε κουτσό
Γιατί με ζηλεύουν όλοι
Λεν πως χάνω κανα δυο
Τις ημέρες σαν μετρώ.

Φεβρουάριος, έτσι με φωνάζουν
Φεβρουάριος, μήνας γιορτινός
Φεβρουάριος, μάσκες όλοι βάζουν
Φεβρουάριος, κέφι και χορός.

Είμαι ο δεύτερος εγώ
Μα ο τρίτος του χειμώνα
Κρύο, χιόνι, παγωνιά
Όλοι ντύνονται ζεστά.

Σερπαντίνες, κομφετί
Καρναβάλια μες στους δρόμους
Τι χαρούμενη γιορτή
Πάμε παιδιά, όλοι μαζί!

Ο Άγιος Φεβρουάριος

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Δήμος Μούτσης

Πετρή Σαλπέα

Στα εννιακόσια δέκα οχτώ

από την Μικράν Ασία

μου `στειλες κάρτες με στρατό

και με την Αγιά Σοφία

Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό

Μ’ από τότε μέχρι εδώ

σπίτι μείναμε μόνο δυό

ο Άγιος Φεβρουάριος κι εγώ

Πρόσφυγα σ’ έριξαν εδώ

κι ο χάρος έξι βήματα

στα χρόνια που `ρθα να σε δω

μέσα στα παραπήγματα

Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό

Ο Φεβρουάριος ( ταπετσαρία Trivulzio )

Οι ταπετσαρίες Trivulzio είναι ένα σύνολο από δώδεκα ταπισερί που απεικονίζουν τον κύκλο των μηνών . Σήμερα βρίσκονται στο Μουσείο Αρχαίας τέχνης του Castello Sforzesco στο Μιλάνο .

Ολες οι ταπετσαρίες έχουν ένα σταθερό μοτίβο: μέσα σε ένα πλαίσιο της υπάρχουν οικόσημα (το Trivulzio και άλλες συναφείς οικογένειες, όπως Colleoni , το d’Avalos και Gonzaga ) Στο κέντρο της είναι η αλληγορική προσωποποίηση του μήνα, που περιβάλλεται από μικρότερα στοιχεία όπως διάφορες γεωργικές ασχολίες που αφορούν τον μήνα αυτό . Πάνω δεξιά είναι το ζώδιο που αντιστοιχείσ τον μήνα , ενώ προς τα αριστερά είναι ο ήλιος στις διάφορες αστρικές θέσεις, ανάλογα με την εποχή.

Τον Φεβρουάριο γιορτάζεται το σατυρικό θέατρο, με την κλασική αναφορά στη γιορτή Λουπερκάλια (Οβίδιος , Fasti , ΙΙ 290), με γυμνούς “Αρκάδες ποιμένες” . Ενώ στα αριστερά είναι σκαλισμένες δάδες, η κεντρική φιγούρα χύνει νερό στα γυμνά στοιχεία( πιθανώς μια νύξη στις τελετές καθαρισμού με νερό και φωτιά – februo ) .

Πηγές

https://el.wikipedia.org/

http://antikleidi.com/

http://dreamskindergarten.blogspot.gr/

http://ola-ta-kala.blogspot.gr/

https://itzikas.wordpress.com/

https://antonispetrides.wordpress.com/

https://it.wikipedia.org/wiki/Arazzi_Trivulzio

http://www.saint.gr/

www.lifo.gr

http://www.stixoi.info

http://www.musicheaven.gr/

homouniversalisgr.blogspot.com/