“Ποιος πολιτισμός; / Με αφορμή το φολκλόρ της πίτας” γράφει ο Βασίλης Νιτσιάκος
Ανούσιες και επιδερμικές αναβιώσεις και αναπαραστάσεις, που, αν δεν κουράζουν μέχρι εξουθενώσεως, φολκλοροποιούν το παρελθόν, την πολιτισμική κληρονομιά και ευτελίζουν το “εθνικό”. Φουστανέλλες, τσαρούχια, γκλίτσες τουριστικού στυλ, καμιά φορά made in China, σφυρίγματα ποιμενικά, παλαμάκια, ζητωκραυγές και αυτο-έπαινοι και αυτο-κολακείες, ρητορικές περι γνησιότητας, καθαρότητας, αυθεντικοτητας και τα τοιαύτα αναμεμειγμένα με αναφορές σε Δωριείς, Πελασγούς, Αρχαιομακεδόνες,Αλεξάνδρους, Ολυμπιάδες και δεν συμμαζεύεται.
Εθνικισμοί μέχρι τα όρια του ρατσισμού (ανώτερη φυλή, ανάδελφη, λαός περιούσιος και, άμα λάχει, ελληνόμετρα σωρό).
Ιδιαίτερα στην εθνοτοπική εκδοχή τους συναγωνισμοί ποιος είναι πιο αρχαίος Έλληνας, ούτως ειπείν προέλληνας! Παρελαύνουν Σελλοί, Ελλοί, Πελασγοί, Θράκες, Φρύγες, Μακεδνοί και άλλοι σπουδαίοι αρχαίοι. Μέχρι και το Βυζάντιο, κι αυτό με δυσκολία.
Ύστερα σκοτάδι. Μετά το αδούλωτο γένος, η αναγέννηση από τις στάχτες, φοίνικες και η αδιάσπαστη συνέχεια που μαρτυρεί την καθαρότητα και η ομοιογένεια πέρα για πέρα… Και φτιάχνεται μια μηχανή που μας εξουθενώνει, εκπορνεύει την παράδοση και εξευτελίζει το εθνικό, όπως έλεγε και ο Μάνος Χατζηδάκις.
Για την κατάσταση αυτή ευθυνόμαστε όλοι και κυριως οι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης που αφήσαμε αυτή την ιστορία σε χέρια άσχετων ή ημιμαθών ανθρώπων. Ήρθε, ωστόσο, ο καιρός τα πράγματα να αλλάξουν. Να συγκροτήσουμε ένα εναλλακτικό υπόδειγμα και αφήγημα περί παράδοσης, τοπικότητας, πολιτισμού και ταυτότητας.
