«Πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι…»
Στην περίπτωσή μας αλέκτωρ, «ο χρυσός πετεινός» (le coq d’or) κατά τον Nikolai Rimsky-Korsakov, είναι το ΠΔ 85/2022 με το οποίο υποβαθμίζονται οι τίτλοι σπουδών της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, το οποίο ΠΔ άρχισε, ήδη, να γεννάει τα χρυσά αυγά.
Ο Γιώργος Σεφέρης θα το έλεγε με τον δικό του τρόπο (à la manière de ΓΣ):
«Γυρεύει νὰ περάσει ἀπὸ τὸ θάνατο
γιὰ νά ῾βρει τὴ χαρά».
Το Ωδείο Αθηνών ανακοίνωσε ότι, στο πλαίσιο της αποικιοκρατικού και τριτοκοσμικού τύπου κολλεγιοποίησης και κολλεγιοκρατίας, ιδρύει κολλέγιο μουσικών σπουδών σε συνεργασία με ένα από τα συνηθισμένης και εγνωσμένης μουσικής ασημαντότητας αγγλικά πανεπιστήμια, που πήραν τη σκυτάλη από τη γεωπολιτική και τη μετέφεραν στην εκπαιδευτική αποικιοκρατία.
Ο σκοπός αυτής της κίνησης αποτυπώνεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια στην μπετοβενικού τύπου κατακλείδα, κατά τη μουσική ορολογία coda, της ανακοίνωσης, όπως αναφέρεται στην εφημερίδα «Η Καθημερινή»:
«… Όταν ολοκληρωθεί η τετραετία των σπουδών, το Goldsmiths βάζει τη σφραγίδα στο πτυχίο».
Καταληκτική συγχορδία στην τονική το «πτυχίο» και προκαταληκτική της δεσπόζουσας αλήθειας η «σφραγίδα».
Τέλεια πτώση: Δεσπόζουσα – Τονική.
Για μια σφραγίδα στο πτυχίο, ρε γαμώτο…
ΥΓ
Σας συνιστώ να διαβάσετε το χρονογράφημα με τίτλο «Το σφραγιδάκι» του αείμνηστου αγαπητού καθηγητή μου, συγγραφέα και ποιητή, Γιώργου Ιωάννου, με τη διαφορά ότι το σφραγιδάκι ενηλικιώθηκε ταξικά και γραφειοκρατικά και έγινε σφραγίδα.
Ας ζήσουμε, λοιπόν, και το ακριβοπληρωμένο όνειρο της σφραγίδας.
