“Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ” / γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
Το μόνο επιπρόσθετο (και σημαντικότατο) ρεπορτάζ που θα συμπλήρωνε την είδηση θα ήταν η υπενθύμιση του ρόλου του Κωνσταντίνου στις ταραγμένες εποχές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Αν, παρ’ ελπίδα το θέμα χρειάζονταν περισσότερο «γέμισμα» χρήσιμο θα ήταν ένα ακόμη ιστορικής υφής ρεπορτάζ για τον συνολικό ρόλο της «δυναστείας» των Γλίξμπουργκ: Πότε και από που ήρθαν, ποιος τους έφερε και τι έπραξαν είτε εντός του θεσμικού πλαισίου του ρόλου τους είτε εξωθεσμικά και τι κόστισε αυτό για τον τόπο.
Όλα αυτά, βέβαια, ελάχιστη σημασία έχουν για τα mainstream media που δίνουν έκταση και χρόνο στα life style χαρακτηριστικά των εστεμμένων, νυν και πρώην. Τι φορούν, που ζουν, με τι ασχολούνται, πάσα παιδιά έχουν και με τι ασχολούνται και πάει λέγοντας.
Σε τέτοιου είδους χειρισμούς η πολιτική πτυχή του θανάτου του Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ εξαντλείται στο αν θα κηδευτεί με τιμές αρχηγού κράτους, ποιοι από τον πολιτικό κόσμο θα παραβρεθούν ποιοι είναι οι Έλληνες καλεσμένοι…
Βέβαια, αυτή η προσέγγιση προσφέρει διέξοδο διαφυγής, γιατί ένα ρεπορτάζ για τον ρόλο του εκλιπόντος Κωνσταντίνου για τα Ιουλιανά (1965) που εισήγαγε τον τόπο στην πορεία προς τη χούντα θα έπρεπε να περιλαμβάνει (και να υπενθυμίσει) το πολιτικό περιβάλλον της εποχής. Τότε οι νεότεροι θα μάθαιναν τι σημαίνει αποσταΣΙΑ, ποιοι την οργάνωσαν, ποιοι ήταν οι αποστάτες τι συνθήματα φώναζε τότε ο κόσμος που υπερασπίζονταν στους δρόμους την δημοκρατική προοπτική της χώρας.
Ανάλογα σημαντικές πληροφορίες θα είχαμε (αν θέλαμε να θυμηθούμε ή να ενημερώσουμε τους νεότερους) για τον ρόλο των Γλίξμπουργκ στον «ατυχή πόλεμο του 1897», τότε που οι τουρκικές δυνάμεις θα έφτανα και πάλι στην Αθήνα αν δεν τις σταματούσαν οι «προστάτιδες δυνάμεις». Όπως επίσης και για τον ρόλο του «στρατηλάτη» Κωνσταντίνου, παππού του εκλιπόντος, στον Εθνικό Διχασμό που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή…
Ο θόρυβος όλων αυτών των ημερών, λοιπόν, που θα κορυφωθεί κατά την εξόδιο ακολουθία και ταφή (Δευτέρα) στο Τατόι του τελευταίου (αμετάκλητα) βασιλέα της χώρας κάθε άλλο παρά συμβάλει στη γνώση των πεπραγμένων του Κωνσταντίνου και της δυναστείας των Γλίξμπουργκ. Αντίθετα, ο χειρισμός του θανάτου του Γλίξμπουργκ από τα media μοιάζει με χρυσόσκονη που πασπαλίζει την γκλαμουράτη ζωή βασιλέων, πριγκίπων και λοιπών γαλαζοαίματων που θα παραστούν μαζί με το τεθλιμμένο (και χορτασμένο από το ελληνικό δημόσιο) σόι του Κωνσταντίνου…
Υ.Γ. πολλοί θα πουν ότι γι αυτό το χάλι (της κάλυψης του θανάτου ενός ανθρώπου που πριν μισό αιώνα υπήρξε ο τελευταίος κρίκος μιας οικογένειας χαραμοφάηδων) ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο τα media. Δείκτης και κριτήριο, ωστόσο, των επιλογών των mainstream media είναι τα «κλικ» και οι μετρήσεις της τηλεθέασης. Κι απ’ ότι δείχνουν αυτά (τα «κλικ» και οι μετρήσεις) τα σκουπίδια πουλάνε και υπάρχουν (πάρα) πολλοί που τα «αγοράζουν» και τα καταναλώνουν αμάσητα.
