Μαύρ’ ζουή πού μ΄έριξις;
Απάν’ σι ξιένα χέρια…
Αχ!Κι βαχ! Δεν είνι ντιπ καλά
για τ’ ιμένα τα χαμπέρια…
Σφίγγου τα δόντια κι πλαλώ
μέσα κατά τς ουντάδις
κι απ’του πουλύ του πλάλημα
μι βγήκαν μαγουλάδις.
Μουναχή μ’ τριουρνώ
χουρίς μάνα κι άντρα.
Γίνκα υπηριτικό προυσουπικό
στουν κροίσου Τζόνυ Διλαφράγκα…
Ααχ! Ατιμ’ κοινουνία
που μ’ έριξις στα Τάρταρα!
Μι τούτη τν ακρίβεια
μι μπίτσανι* τα τάλαρα!
Ιγώ, κο, ήμανι κάπουτις πουλί
κι μ’ αγαπούσανι πουλλοί!
Μα τώρα απού τ’ φτώχεια
δεν έχου ν’αλλάξω, κο, βρακί
Μία σια παν’, μία σια κατ’
τρέχου στ’ σκαλα τ’ χρυσή.
Ααχ! Βρε ζουή μπαμπέσα
πώς να ψουνίσου ιγώ τσιτσί;
Δισμό είχα μι νιανία
πλαλουσάμι στα χουρτάρια
μα για του μιρουκάματου
μπάρκαρι στα καράβια…
Ήτανι Μαθηματικός!
Απόφοιτους Πανιπιστημίου!
Μα του μόνουν του εισόδημα
τς ανιργίας του ταμείου…
Κο, δεν έβρισκιν ντιπ δλεια
ι δισμός μ’, του μιλανούρ’!
Κι μι τα καράβια
έφτασιν στ’ Σιγκαπούρ!
Μιτά του Διλαφράγκα
παένου στου λιμάν’
κι σα τουν Καββαδία
τρανός καημός μι πιαν’…
Μάνα, γιατί μι έφιρις
σι τουτ’ τν κοινουνία;
Ι Κούλης μι κατέστριψι
Μάνα! Δεν έχου….μία…
Νυφούλα γύρβις να μι δγιεις
γύρβις να στιφανουθώ…
Μα τα οικουνουμικά μ’
γίνκαν, μάνα, Βατιρλό!
Μι τα κλάματα σιρβίρου
σούπα κι κρουασάν
Κο, ι δισμός είν’ άφραγκους!
Πού να μι βαλ’ στιφάν’;
Άτιμ’ κοινουνία!
Θα μείνου γιρουντουκόρ’!
Μι λιβάκουσι κι ου Γαρμπής
να αναμένου του βαπόρ’.
Νιρουβούρκιασα τα μάγλα
απ’ τα καυτά τα δάκρυα!
Όνειρου απατηλό
ι δισμός να ριξ’…άγκυρα…
Τρέχου απού δω, τρέχου απού κει
χτυπιούμι στου μπαλκόν’
κι απ’τα πουλλά τα δάκρυα
συγκίντσα κι του Τζον'(υ)!
Κι ινώ ιγώ η καψερή
ήμαν εις του γκριμού του χείλους
ι Διλαφράγκας μι χαμουγιλάει
Ααχ! Ήτου κι ζουντουχήρους !
Μι κοίταξι καλά- καλά
– αν κι λιγάκι σιτιμένους –
τα δάκρυα μ’ μι σκούπισιν
πουλύ συλλουγισμένους…
-Μην κλαις κι μην ουδύρυσι
φτουχό μ’ δουλικό!
Κιρό σι γυρουφέρνου
λιέου να σι παντριφτώ!
Ισκέφτουμουν λιγάκ’
π’ έχου τα διπλάσσια σ’ χρόνια
Αλλ’ έχου κι λιφτά!
Ποιος χαμπαριάζ’ τα χρόνια;
Ιγώ ι Διλαφράγκας
θε να σι κάμου ταιρ’!
Κο, γράψι του δισμό σ’
στου παλιό σ’ του τιφτέρ’!’’
Τα δάκρυα μ’ ιστέριψαν
μ’ ήρθιν αναλαμπή!!
Του νιο αμέσους ξέχασα
του γέρου είχα ιρουτιφτεί!!
…………………
Μ’αγάπ’ κι ικτίμησ’ πιρισσή
πρους κάθι αστιφάνουτου
που η τσέπη τ’ είντιν…αδειανή!
Η γκουστιρίτσα
…………….
*μπίτσανι: τελείωσαν
