Αθήνα/ γκαλερί Black Duck: Έκθεση ζωγραφικής Ελένης Κυριαζοπούλου “Momentum” / εγκαίνια, Τετάρτη 7 Δεκέμβρη

Έκθεση Ζωγραφικής

Έλενη Κυριαζοπούλου
“Momentum”
7 – 17 Δεκεμβρίου 2022
Εγκαίνια Τετάρτη 7 Δεκέμβρη ώρα 19.00

Η γκαλερί του Black Duck φιλοξενεί την έκθεση ζωγραφικής της Ελένης Κυριαζοπούλου με τίτλο “Momentum” από τις 7 έως τις 17 του Δεκέμβρη

Η ζωγράφος θα παρουσιάσει έργα που αποτυπώνουν το αστικό τοπίο, εικόνες από την ύπαιθρο αλλά και προσωπικές, καθημερινές στιγμές ανθρώπων με βάση το συναίσθημα της καλλιτέχνιδος τη δεδομένη στιγμή.

«Η ανάγκη της ζωγραφικής καταγραφής του ελάσσονος, προκύπτει συνήθως από τη συνεχή παρατήρηση των ανθρώπων γύρω μου. Ή, ακόμη, από την προσωπική νοερή εγκατοίκηση των τόπων και των καταστάσεων που ταιριάζουν με το συναίσθημά μου της δεδομένης στιγμής»
Ελένη Κυριαζοπούλου

Βιογραφικό Σημείωμα 

Η Ελένη Κυριαζοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου εργάζεται μέχρι σήμερα. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, και μαθήτευσε επί χρόνια δίπλα σε γνωστούς Έλληνες ζωγράφους.

Έχει κάνει 10 ατομικές εκθέσεις, κι έχει συμμετάσχει σε μερικές ομαδικές, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Μάιος 2003                    Κολλέγιο Αθηνών – Π. Ψυχικό

Δεκέμβριος 2003            Bizart – Μαρούσι

Ιούλιος 2004                   Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ερμούπολης

Μάιος 2005                    Αίθουσα Τέχνης Ψυχάρη 36 – Αθήνα

Δεκέμβριος 2005            Γκαλερί Καφέ – Θεσσαλονίκη

Απρίλιος 2007                Γκαλερί Χρυσόθεμις – Χαλάνδρι

Σεπτέμβριος 2008          Περί Τεχνών – Αθήνα

Φεβρουάριος 2010        Alba – Αγία Παρασκευή

Απρίλιος 2012                Black Duck – Αθήνα

Σεπτέμβριος 2014          Εκθεσιακός Χώρος – Καλαμάτα

Μάρτιος 2016                 Περί Τεχνών – Κολωνάκι

“Αισθάνεται ο θεατής ότι οι πίνακες είναι κάτι σαν εικαστικό ημερολόγιο, σαν καθημερινή ψυχική εξάσκηση συναισθημάτων πάνω σε αγαπημένα θέματα. Υπάρχουν και συμβολισμοί: Η σκιά ενός άνδρα που δεν τον βλέπουμε, η γυναίκα που ασφυκτιά σ΄ένα διάδρομο, ο φράκτης ενός κήπου κλειστού.

Είναι μια μεταφυσική ζωγραφική, βασισμένη στην γαλήνη αλλά και στην αναμονή του απροσδόκητου, στην σαφήνεια αλλά και στον υπαινιγμό, στην καθημερινότητα αλλά και στην ονειρική φυγή“.
                                                                                    Χάρης Καμπουρίδης

                                                                                          Ιστορικός τέχνης

“Κάθε βιτρίνα λειτουργεί ως μια μικρή θεατρική αυλαία, με τις κούκλες να μετατρέπονται σε personae ενός ευρύτερου προσκηνίου, καθώς αυτό τονίζει ή αμφισβητεί την γύρω πραγματικότητα, η οποία αποκαλύπτεται διαρκώς μετασχηματιζόμενη, ρευστή και φευγαλέα.

“Οι «ρόλοι» αυτοί που υπαγορεύουν οι personae, αποκτούν στα έργα της Ελένης Κυριαζοπούλου μια παράδοξη κι αντιφωνική ζωή, που γεννιέται από τις διασταυρωνόμενες αντανακλάσεις των δρόμων και των τροχοφόρων, από τους διαβάτες που αμέριμνοι ή αγχώδεις διασχίζουν τα πεζοδρόμια… “.

                                                                              Αθηνά Σχινά

                                                                              Ιστορικός τέχνης

Εγκαίνια έκθεσης: Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου ώρα 19.00
Διάρκεια έκθεσης: 7-17 Δεκεμβρίου 2022
Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα έως Σάββατο 13.00 – 21.00
Κυριακή 18.00- 21.00

Artwork: Δήμητρα Αποστόλου

Black Duck Gallery
Χρήστου Λαδά 9^α/ Αθήνα / 210 3234760 / www.blackduck.gr / info@blackduck.gr

Η λάμψη του στιγμιαίου στη ζωγραφική της Ελένης Κυριαζοπούλου

Recording a scene with paint rather than film sinks you more deeply into your surroundings. You have to look a little harder and a little longer. And you end up with a memento.

Susan Minot

Η λέξη “Momentum”, αναφέρεται στην υπενθύμιση ενός γεγονότος που συγκρατείται για κάποιον λόγο και εξέρχεται από τη ραχοκοκαλιά του παρελθόντος  χρόνου. Αποτελεί ένα είδος νοητού σκευοφυλακίου, μια φυλαγμένη ανάμνηση που παραμένει ανεξίτηλη στην ενδοχώρα του νου και που κάποτε ενδεχομένως ενεργοποιείται από τις νέες συνθήκες.

Στη ζωγραφική της Ελένης Κυριαζοπούλου, η ιδέα του ζωγραφικού momentum είναι κυρίαρχη, ορίζει την εικόνα ως την ιδεατή αποτύπωση μιας φευγαλέας χρονικής στιγμής με παλλόμενες συνθήκες και συναισθήματα.

Αστικός χωροχρόνος σε τόνους φαιώδεις, αποδράσεις σε κοντινή ύπαιθρο, βιαστικές διασταυρώσεις αγνώστων ανθρώπων, σιγανά βράδια εντός κι ένα κυριολεκτικό και μεταφορικό κοίταγμα στον καθρέφτη που επιχειρεί να οδηγήσει σε μια σταδιακά κερδισμένη αυτογνωσία, ζωγραφισμένα στο σύνολό τους με το χαρακτηριστικό χρωματικό αεικίνητο ενδοσκοπικό σφουμάτο της ζωγράφου.

«Η ανάγκη της ζωγραφικής καταγραφής του ελάσσονος, προκύπτει συνήθως από τη συνεχή παρατήρηση των ανθρώπων γύρω μου. Ή, ακόμη, από την προσωπική νοερή εγκατοίκηση των τόπων και των καταστάσεων που ταιριάζουν με το συναίσθημά μου της δεδομένης στιγμής», εξηγεί η ζωγράφος.

«Στο ζωγραφικό αφήγημα αυτής της συγκρατημένης στιγμής, εστιάζω θα έλεγα περισσότερο στη φιγούρα, αλλά όχι και τόσο ξεκάθαρα, καθώς η κρατούσα ρευστότητα γύρω της, με ενδιαφέρει επίσης, όπως εξάλλου και τα δευτερεύοντα στοιχεία της σύνθεσης. Όταν παλαιότερα δούλευα με θεματικό αντικείμενο τις βιτρίνες της πόλης, περπατούσα πάρα πολύ και ασταμάτητα φωτογράφιζα. Πέρασα για παράδειγμα μία περίοδο εμμονής με τα παιδικά παιχνίδια που τα έστηνα στο ατελιέ και τα ζωγράφιζα εκ του φυσικού. Τώρα έχω εστιάσει πολύ περισσότερο στο δικό μου εσωτερικό τοπίο και τα έργα έχουν γίνει κι εκείνα πιο εσωτερικά, με ανάπαυλες τοπίων, θαλασσών, φύσης».

Στη ζωγραφική της Ελένης Κυριαζοπούλου, το περιβάλλον κατά κάποιον τρόπο, σκηνοθετείται και ενορχηστρώνεται. Εντός του προσωπικού χώρου της ζωγράφου, ή στο πλαίσιο άλλων εσωτερικών που ψιθυριστικά έχουν επίσης κάτι να πουν. Κι άλλοτε, προβάλλονται εκούσια κάποιες στιγμές των περιπάτων στην πόλη, ή το εκτόπισμα μίας τυχαίας συνάντησης που εξακολουθεί να αιωρείται στη μνήμη. Οι λεπτομέρειες του κάθε έργου, δουλεύονται κι εκείνες σε συνάρτηση με την κυρίαρχη σκέψη για τη ζητούμενη ατμόσφαιρα που ορίζει τη στιγμιαία γεωγραφία. Εδώ ένα ανοιχτό βιβλίο ή μια σιγανή μουσική, εκεί μια κόκκινη πολυθρόνα που συντροφεύει το ήσυχο βράδυ, όλα κάτι πολύτιμο και συγκεκριμένο συμβολίζουν και νοηματοδοτούν στην ενδοχώρα ετούτη που αφοσιώνεται τρυφερά στο μικρό ανθρώπινο και σκιρτώδες του βίου.

Μιλώντας με την Ελένη Κυριαζοπούλου για τη ζωγραφική της, γίνεται σταδιακά αντιληπτό ότι οι απαντήσεις και οι ερμηνείες στο πλαίσιο και τη φόρμα που προκύπτουν εδώ, δεν ξεκινούν ως πρωτεύον ζητούμενο, καθώς, ζητούμενο και αφετηρία παραμένουν η επιθυμία διατύπωσης του κατά συνθήκη συναισθήματος. Κατά τη διαδικασία αυτή, αφαιρούνται πολλές αφηγηματικές λεπτομέρειες, προκειμένου να παραμείνει παρούσα η οντότητα της στιγμής, να ανασκαφτεί εξαρχής η συνθήκη της γένεσής της.

Και αν στο βλέμμα του θεατή ελλοχεύει μια περιρρέουσα μελαγχολία για τη στιγμή που έγινε αστρική σκόνη και χάθηκε στο άπειρο προτού ακουμπήσει στον καμβά, η ζωγράφος απαντά ότι η ίδια κρατά την παρουσία στο τώρα καθώς δουλεύει. Πάντα είναι η ίδια και το έργο, απέναντι και μαζί, ανακαλώντας και αναπλάθοντας όχι τόσο την τετελεσμένη στιγμή, όσο τις αθέατες χαραμάδες της που εξακολουθούν να την ακολουθούν, να τη διέπουν και να υφίστανται. Κι είναι ακριβώς ετούτο που θεωρεί ευλογία.

Ίρις Κρητικού

Δεκέμβριος 2022