Δημοσιολόγοι, απόστρατοι και των τριών όπλων, σοβαροί διεθνολόγοι και τύποι που παρουσιάζονται ως ειδικοί πανηγυρίζουν στα δελτία ειδήσεων, στις ενημερωτικές εκπομπές, στις σελίδες των εντύπων, κάθε φορά που βγαίνει μια ανακοίνωση κατά της Τουρκίας και του προέδρου της Ερντογάν είτε από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης είτε από υπηρεσίες των ΗΠΑ είτε από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (το ΝΑΤΟ αποφεύγει συστηματικά να πράξει κάτι ανάλογο).
Ιδού, λένε, οι αποδείξεις ότι η Τουρκία είναι διεθνώς απομονωμένη, ότι έχει χάσει το συγκριτικό πλεονέκτημα που απορρέει από τη νευραλγική θέση της στην περιοχή, ότι τα περί γαλάζιας πατρίδας συναντούν την ισχυρή αντίδραση του πολιτισμένου κόσμου, ότι η αναθεωρητική στρατηγική της δεν έχει καμιά τύχη. Ιδού, υποστηρίζουν, τα ατράνταχτα στοιχεία ότι ο Ερντογάν δέχεται συνεχώς απανωτά χαστούκια και έχει στριμωχτεί στα σχοινιά. Και την ίδια στιγμή αποθεώνουν την ελληνική κυβέρνηση (άλλοι τον πρωθυπουργό, κάποιοι τον υπουργό Εξωτερικών) που έχει πετύχει την περιθωριοποίηση της Τουρκίας και εξοπλίζει την Ελλάδα (αστακό θέλει να την κάνει) καθιστώντας έτσι απαγορευτική οποιαδήποτε πολεμική ενέργεια εναντίον μας.
Δεν τους αιφνιδιάζει τίποτα. Δεν τους προσγειώνει ομαλά ή ανώμαλα καμία εξέλιξη που πάει κόντρα στις βαρύγδουπες αναλύσεις τους και τις προσδοκίες τους. Δεν δίνουν σημασία στις αμφίσημες δηλώσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ. Δεν τους απασχολεί το γεγονός ότι ο αποσυνάγωγος Ερντογάν συνομιλεί και με τον Πούτιν και με τον Ζελένσκι, ότι δεν ακολουθεί τον δρόμο των κυρώσεων κατά της Ρωσία και δεν τιμωρείται γι’ αυτό από τους… αυστηρούς συμμάχους μας, ότι λειτουργεί ως μεσολαβητής για την ειρήνευση στην Ουκρανία, ότι κατάφερε να δημιουργήσει το πλαίσιο συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας για την τροφοδοσία με σιτηρά πολλών χωρών, ότι του δίνουν συγχαρητήρια γι’ αυτό και η διοίκηση των ΗΠΑ και ηγέτες χωρών-μελών της Ε.Ε., ότι αποκαθιστά σιγά σιγά τις σχέσεις του με χώρες που μέχρι τώρα τις αντιμετώπιζε και τον αντιμετώπιζαν εχθρικά, ότι εξασφάλισε τη -για την ώρα φραστική- υποστήριξη του Αμερικανού προέδρου για τον εκσυγχρονισμό των τουρκικών F-16 και την αγορά νέων μαχητικών, ότι Πούτιν και Μπάιντεν μάλλον του επέτρεψαν να βομβαρδίσει τους Κούρδους της Συρίας.
Δεν τους ενοχλεί που οι πάντες, ακόμη και αυτοί που έχουν λόγους να δυσφορούν με τη συμπεριφορά του Ερντογάν και θα ήθελαν να τον ξεφορτωθούν, καλούν εμάς και την Τουρκία να καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου και να τα βρούμε. Δεν αναρωτιούνται σε τι είδους διάλογο μας προτρέπουν οι σύμμαχοί μας να μπούμε από τη στιγμή που εμείς λέμε ότι έχουμε μόνο δύο διαφορές με την Τουρκία (υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ) και οι γείτονες υποστηρίζουν ότι τα προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν είναι περισσότερα. Εδώ και πολύ καιρό, άλλοτε ήσυχα και απλά, που λέει και το τραγούδι, άλλοτε φωνακλάδικα και επιθετικά (casus belli, Ιμια, γκρίζες ζώνες, Συνθήκη της Λωζάννης, αποστρατιωτικοποίηση νησιών, «παρέλαση» ερευνητικών σκαφών στο Αιγαίο), διευρύνουν την ατζέντα, προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο σύγχυση στη διεθνή κοινότητα για την ουσία της πολύχρονης διένεξης.
Και βεβαίως δεν τους ανησυχεί το ενδεχόμενο να υποστούμε ζημιά οικονομικού χαρακτήρα συμμετέχοντας με φανφάρες στην κούρσα των εξοπλισμών για την οποία χαίρονται οι εταιρείες και οι χώρες που μας πουλάνε όπλα. Εμείς αγοράζουμε με σχεδόν μηδενική προστιθέμενη αξία για την καχεκτική έτσι κι αλλιώς πολεμική βιομηχανία μας και οι Τούρκοι παράγουν περίπου το 60% των όπλων που χρειάζονται. Χρόνια παίζεται αυτό το παιχνίδι. Εχουν στηθεί καριέρες με όχημα τον πατριωτισμό. Εκ του ασφαλούς.
