Ναι. Ήταν μια πραγματικά ωραία μέρα.
Κοιτώντας από τα Προπύλαια προς το Σύνταγμα… σημαίες, πανώ και συνθήματα. Κοιτώντας από τα Προπύλαια προς την Ομόνοια παντού σημαίες, πανώ και συνθήματα. Ενας λαός που όταν άρχισε να πορεύεται γέμισε την πόλη με την εικόνα της πάλης, τους αγώνα, της άρνησης στην υποταγή.
Τί ήταν αυτό που είδαμε χθες; Ξαφνικό ξέσπασμα; Κεραυνός εν αιθρία;
Όχι…
Ήταν η έμπρακτη συνειδητοποίηση των ανθρώπων του μόχθου, της βιοπάλης, της στυγνής εκμετάλλευσης, της 12ωρης βάρδιας, του ισχνού μεροκάματου, της ελάχιστης σύνταξης, των νέων χωρίς παρόν και μέλλον, της ανεργίας ότι κανένα δικαίωμα δεν χαρίστηκε.
Ήταν η οργή και η αγανάκτηση του “δεν πάει άλλο”.
Αλλά ήταν και το αποτέλεσμα της επίμονης, επίμονης, μαχητικής και ψυχωμένης δουλειάς μυρμηγκιού στα σωματεία και τα συνδικάτα κάθε ώρα, κάθε μέρα, μπροστά σε κάθε πρόβλημα, απέναντι σε κάθε εκτοξευμένη απειλή από αφεντικά και υποτακτικούς.
Σε αυτό φουσκωμένο ποτάμι που τύλιγε τους δρόμους της Αθήνας και το Σύνταγμα ζούσες εκείνη τη μοναδική στιγμή στην οποία καταλαβαίνεις πια πώς πολλές μικρές αλλαγές μπορούν να οδηγήσουν σε μια μεγάλη… δηλαδή πώς η ποσότητα γίνεται ποιότητα.
Στην “ελεύθερη” καπιταλιστική Ελλάδα
των “γεμάτων ραφιών” και άδειων καλαθιών, των εκατοντάδων χιλιάδων σκοτεινών σπιτιών επειδή η ανταγωνιστική ΔΕΗ τους έκοψε το ρεύμα, των εκατοντάδων οικογενειών που χάνουν τα σπίτια τους από τις τράπεζες που “ανακάμπτουν” από Ταμεία Ανάκαμψης, της τουριστικής ανάπτυξης στις πλάτες σκλάβων εργαζόμενων, του 1 εκ. ανέργων,
Στην “ελεύθερη” καπιταλιστική Ελλάδα
των δεκάωρων και δωδεκάωρων βαρδιών επειδή η χώρα πρέπει “να ανασυγκροτηθεί παραγωγικά”, στη χώρα που πεθαίνουν οι άνθρωποι επειδή η κυβέρνηση δεν έχει μελέτες που να λένε ότι οι άρρωστοι χρειάζονται νοσοκομεία, αλλά έχει μελέτες που να τεκμηριώνουν γιατί τα νοσοκομεία χρειάζεται γίνουν εμπορικά κέντρα
σε αυτή τη χώρα του ρημαγμένου λαού
των τραυματισμένων και των απελπισμένων
ο Λαός μπορεί να αποδεικνύει πως κανένας ελλαδέμπορας, κανένας γελωτοποιός του βασιλιά, καμία επιτελική ορντινάτσα, καμία σιδερόφρακτη μεραρχία πραιτωριανών, καμία καμόρα “άριστων” δεν θα τον φιμώνει εσαεί.
Σε αυτή τη χώρα
χθες, ελεύθεροι, φωτεινοί, αδερφωμένοι άνθρωποι πλημμύρισαν τον κόσμο.
Δεν ήταν εξέγερση, δεν ήταν επανάσταση,
ήταν, όμως, χιλιάδες σημαίες κάτω από τον ήλιο που σιγοτραγουδούσαν “σώπα όπου να’ ναι θα σημάνουν οι καμπάνες”.
Ήταν χιλιάδες μάτια που χωρίς να μιλάνε έλεγαν “είμαστε πολλοί. Πολλοί περισσότεροι από την προηγούμενη φορά. Και την άλλη φορά θα είμαστε κι άλλοι”
Σήμερα, η επιστροφή στη δουλειά ας είναι με το κεφάλι ψηλά για έναν αγώνα που δόθηκε και δίνεται κάθε μέρα και με το χέρι απλωμένο σε όλους εκείνους που ζουν και δουλεύουν κάτω από το καθεστώς τρόμου που έχει αναπτυχθεί στις γαλέρες των θολών σχέσεων εργασίας, μπλοκάκια, μαύρη εργασία, ενοικιαζόμενοι και δεκάδες άλλοι χυδαίοι τρόποι στυγνής εκμετάλλευσης, όπου η απειλή της απόλυσης επικρέμεται ως τερατώδης υπόμνηση προς το εργαζόμενο.
Ο δρόμος είναι μπροστά και δεν είναι, δεν ήταν ποτέ καθόλου εύκολος. Εχει νίκες. Εχει ήττες. Χαρές και απογοητεύσεις. Βήματα μπροστά και βήματα πίσω.
Αλλά είναι και ο μόνος πραγματικά αναγκαίος και εφικτός. Ο μόνος δρόμος που αξίζει να περπατηθεί.
Και χθες ήταν μια θαυμάσια μέρα σε αυτόν το δρόμο.
