Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας ισοδυναμεί στην πραγματικότητα και με ένα έμμεσο πλην σαφή πόλεμο των ΗΠΑ κατά των Ευρωπαίων «συμμάχων»- προτεκτοράτων τους.
Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας ισοδυναμεί στην πραγματικότητα και με ένα έμμεσο πλην σαφή πόλεμο των ΗΠΑ κατά των Ευρωπαίων «συμμάχων» – προτεκτοράτων τους.
Και ενώ στο παρελθόν η προτεκτορατοποίηση των συμμάχων συνοδευόταν από κάποια προσπάθεια να σταθούν στα πόδια τους, ώστε οι Ευρωπαίοι να μην κοιτάξουν με συμπάθεια το σοβιετικό καθεστώς, τώρα περάσαμε από το σχέδιο Μάρσαλ στο σχέδιο Μοργκεντάου (το πρώτο αμερικανικό σχέδιο για τη μεταπολεμική Γερμανία, που προέβλεπε την επιστροφή της στην προβιομηχανική εποχή και αντικαταστάθηκε από το Μάρσαλ).
Η ίδια η πρόεδρος της Κομισιόν Φον ντερ Λάιεν παίζει τον ρόλο του Ανθύπατου των ΗΠΑ στην Ε.Ε. Δες δύο πολύ χαρακτηριστικά άρθρα του mainstream δυτικού τύπου για την «Αμερικανίδα Πρόεδρο της Ευρώπης» (https://lostineu.eu).
Οι κυρώσεις και αντικυρώσεις προκαλούν τώρα αύξηση των τιμών της ενέργειας στην Ευρώπη και επομένως δημιουργούν κίνητρο για να πάνε στην Αμερική οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις (όπως και τα παγκόσμια κεφάλαια λόγω της αύξησης των αμερικανικών επιτοκίων).
Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις έχουν πολλούς λόγους να πάνε στην Αμερική όπου, εκτός από την πολύ φτηνότερη και άφθονη ενέργεια, είναι λιγότεροι οι οικολογικοί περιορισμοί και το κόστος εργασίας.
Όπως σημειώνει η εφημερίδα των Γερμανών βιομηχάνων Handelsblatt (25.9) «όλο και περισσότερες γερμανικές βιομηχανίες εξαπλώνουν τη δραστηριότητά τος στη Βόρειο Αμερική … και ιδιαίτερα στις νότιες Πολιτείες. Το γεγονός προκάλεσε συναγερμό στο Βερολίνο, που θέλει να υιοθετήσει αντίμετρα».
Τη στιγμή που η Γερμανία, πειθαρχώντας στο ΝΑΤΟ, διακόπτει την παροχή φτηνών ρωσικών καυσίμων στις επιχειρήσεις της, η Οκλαχόμα, η Τζώρτζια και η Βιρτζίνια οργανώνουν διαφημιστικές καμπάνιες για να προσελκύσουν τις γερμανικές εταιρείες με τις χαμηλές τιμές ενέργειας και τους χαμηλούς φόρους.
Στις 25 του περασμένου Σεπτεμβρίου ο Irish Examiner φιλοξενούσε πρωτοσέλιδη την προειδοποίηση της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας, της Volkswagen, ότι ενδέχεται να απομακρύνει την παραγωγή της εκτός Γερμανίας και ανατολικής Ευρώπης εφόσον δεν πέσουν οι τιμές της ενέργειας.
Δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ που ωφελούνται. Η Τουρκία, δίπλα μας, ωφελείται τα μέγιστα σε κάθε τομέα από το ότι δεν εφαρμόζει τις κυρώσεις που, με αυτοκτονική μανία, εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας.
Μια μεγάλη επιχείρηση της βόρειας Γαλλίας, η υαλουργία Arc International, που χρησιμοποιούσε πέρυσι ρωσικό φυσικό αέριο, διερωτάτο την ίδια στιγμή πώς θα μπορέσει να αντέξει τον δεκαπλασιασμό του κόστους της ενέργειας που χρησιμοποιεί. Ήδη έθεσε σε αναγκαστική αργία το ένα τρίτο του προσωπικού της και αντικατέστησε το φυσικό αέριο με το πολύ πιο ρυπογόνο ντίζελ.
Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι (αν δηλαδή ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μια τέτοια περίπτωση) ότι οι δήθεν Πράσινοι της Γερμανίας, με επικεφαλής την υπουργό Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ και τον υπουργό Οικονομικών Υποθέσεων και Κλιματικής Πολιτικής Ρόμπερτ Χλαμπεκ, έχουν πρωταγωνιστήσει της προσπάθειας απαγόρευσης των ρωσικών καυσίμων, προκαλώντας στροφή προς την κατανάλωση άνθρακα και ντίζελ και την αύξηση κατά συνέπεια του ανθρακικού αποτυπώματος της Ευρώπης. Επίσης έχουν ενισχύσει έτσι την τάση προς τη θανάσιμα επικίνδυνη για άλλους λόγους πυρηνική ενέργεια.
Τον Σεπτέμβριο έγινε επίσης γνωστό ότι ο αμερικανικός γίγαντας στην παραγωγή ατσαλιού, ArcelorMittal περιορίζει κατά 50% την παραγωγή του στη Γερμανία και την αυξάνει στο Τέξας.
Έτσι, και ενώ το ΔΝΤ διαπιστώνει ότι το Ουκρανικό έχει γίνει ο κύριος παράγοντας επιβράδυνσης της παγκόσμιας οικονομίας, οι ΗΠΑ καταφέρνουν να αποφύγουν τις συνέπειες των δικών τους κυρίως πολιτικών επιλογών, αλλά και να επωφελούνται από αυτές.
Όπως σημείωσαν οι New York Times «οι θέσεις εργασίας στη βιομηχανία εκτινάχθηκαν, όπως στη δεκαετία του 1970». Ήδη οι ΗΠΑ έχουν κερδίσει 67.000 θέσεις εργασίας στη βιομηχανία τους εν σχέσει με την προ κορονοϊού περίοδο και αυτή είναι μόνο η αρχή της αμερικανικής ανάκαμψης και επανεκβιομηχάνισης, καθώς τώρα μόνο αρχίσει η μεταφορά παραγωγής και θέσεων εργασίας από την Ευρώπη.
Σε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση ο πρώην Ευρωβουλευτής της Αριστεράς Τόμας Φάζι υπογραμμίζει ότι οι κυρώσεις πλήττουν βαριά την εργατική τάξη της Ε.Ε., που, όπως και το σύνολο των λαϊκών τάξεων, έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του από τα περισσότερο ευημερούντα στρώματα, τους κεφαλαιούχους επενδυτές που συμπεριφέρονται όπως οι ολιγάρχες των «Μπανανιών» στέλνοντας στο εξωτερικό τα λεφτά τους ή και μεταναστεύοντας.
Όλα αυτά σηματοδοτούν ένα νέο βαθμό ποιοτικής υποβάθμισης των ευρωπαϊκών κρατών που χάνουν και ορισμένα από τα ελάχιστα στοιχεία κυριαρχίας που διατηρούσαν στο παρελθόν. Τα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη ολοκληρώνονται σε μια μορφή «υπεριμπεριαλισμού» όπως την ονόμασε ο Καρλ Κάουτσκι, γεγονός που γίνεται όμως με όρους αποικιοποίησης της Ευρώπης και καταστροφής των κοινωνικών δικαιωμάτων των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων και οδηγεί αναπόφευκτα στην κατάργηση και όποιων στοιχείων δημοκρατίας.
Το γεγονός ότι η άρχουσα τάξη της δυτικής Ευρώπης αδυνατεί να υπερασπιστεί τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των κρατών της, ανοίγει τον δρόμο σε «επαναστατικές» εξελίξεις. Συνιστά εξ αντικειμένου μια τεράστια ευκαιρία για την ευρωπαϊκή Αριστερά να ηγηθεί ταυτόχρονα του αγώνα για το βιοτικό επίπεδο των Ευρωπαίων εργαζομένων, για τη δημοκρατία, την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία, για την αποτροπή της κλιματικής κρίσης και για την διαφύλαξη της ειρήνης, δηλαδή της ανθρωπότητας.
Μιλάμε για αριστερά, γιατί αυτή θα ήταν κανονικά σε θέση να συνδυάσει το κοινωνικό, εθνικό, ευρωπαϊκό, οικολογικό και αντιιμπεριαλιστικό στοιχείο. Μόνο που, δυστυχώς, η ευρωπαϊκή Αριστερά μοιάζει να διοικείται σήμερα, τουλάχιστον στη μεγάλη πλειοψηφία της, δυστυχώς, από θλιβερούς γραφειοκράτες και καιροσκόπους, πολύ περιορισμένης πολιτικής, ηθικής και πνευματικής εμβέλειας, ανίκανους και απρόθυμους να παράξουν πολιτικό λόγο και ιδέες, να οργανώσουν και να δώσουν αγώνες, συχνά, και αυτοί, με υπόγειες εξαρτήσεις από κέντρα της ευρωπαϊκής και διεθνούς ολιγαρχίας. Καθώς ο ολοκληρωτισμός “ολοκληρώνεται” η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού, είτε της “αριστεράς”, είτε της “δεξιάς” τείνουν να μετατραπούν σε είδος ανθρώπινων ρομπότ, χειραγωγούμενων, σε τελική ανάλυση, εν τέλει από τους ιδιοκτήτες του Χρήματος. Χωρίς μια αποκατάσταση του στοιχειωδώς και πραγματικά δημοκρατικού και συμμετοχικού χαρακτήρα των αριστερών οργανώσεων και κομμάτων, η λεγόμενη Αριστερά μόνο θλιβερό μέλλον μπορεί να έχει.
Η παρακμή αυτή της αριστεράς που συντελείται άλλωστε επί δεκαετίες αυξάνει τις πιθανότητες είτε μιας κατάρρευσης του πολιτισμού, είτε μιας στροφής προς τον Φασισμό, τον Πόλεμο και, εν τέλει, την καταστροφή του είδους, όχι το 2500, αλλά στα χρόνια που έρχονται – αν όχι στο άμεσο μέλλον.
Μια κατάσταση όπως αυτή προς την οποία βαδίζουμε μπορεί να βρει περισσότερες από μία λύσεις, όπως απέδειξε ο μεσοπόλεμος, που παρήγαγε ναζισμό στη Γερμανία, σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία, σοσιαλδημοκρατικό κεϋνσιανισμό στις ΗΠΑ.
Ήδη διπλωματικοί παρατηρητές υπογραμμίζουν ότι μπαίνουμε σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη φάση της σύγκρουσης ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία που εμπεριέχει και πυρηνικό κίνδυνο, ενδεχομένως με προβοκάτσια ακραίων κύκλων της Δύσης (όπως στον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζιε) η ευθύνη της οποίας θα αποδοθεί στη Ρωσία και θα χρησιμεύσει να δικαιολογήσει δυτικό πυρηνικό πλήγμα.
Μόνο αν αυτό το διακύβευμα οδηγήσει σύντομα σε μια αφύπνιση μιας κρίσιμης μάζας σοβαρών και ψυχωμένων, αποφασισμένων ανθρώπων στην ίδια τη Δύση, μπορεί ίσως να υπάρξει μια διέξοδος στη σημερινή κρίση, χωρίς αμφιβολία την μακράν πιο επικίνδυνη στην ιστορία του Γένους των Ανθρώπων.
Προς το παρόν δεν είναι τόσο οι δήθεν «αριστεροί» της πυρκαγιάς, αλλά άνθρωποι του μεγάλου δυτικού κατεστημένου που, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο για την ανθρωπότητα, προσπαθούν να κάνουν κάτι για να τον σταματήσουν (‘Ελον Μασκ, Χένρι Κίσσινγκερ, Μερσχάιμερ, Τζέφρι Σακς, μεταξύ άλλων) και μάλιστα είναι κυρίως Αμερικανοί, με τους Ευρωπαίους να μοιάζουμε «πεθαμένοι», αν και είναι η Ευρώπη κυρίως που καταστρέφεται οικονομικά, είναι η Ευρώπη κυρίως που κινδυνεύει να γίνει το κατ’ εξοχήν θέατρο πυρηνικής καταστροφής.
