Όταν η Γαλάτεια Καζαντζάκη έγραφε το ποίημα “Αμαρτωλό”, συγκλονιστικό, γιατί αποκάλυπτε το βαθύ τραύμα της γυναίκας που αναγκάστηκε να εκπορνευτεί, ποίημα που τελειώνει με την κραυγή
Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.
η τότε πραγματικότητα ήταν τόσο “αθώα” για μας, σε σχέση με την πραγματικότητα που ζούμε…
Ενώ σήμερα η Τεχνολογία και η Επιστήμη έχουν αγγίξει τη σφαίρα του απίστευτου, η κοινωνία νοσεί και νοσεί χωρίς ελπίδες ίασης.
Εδώ δεν μιλάμε πια για μια κοινωνία, όπου το revence porn έχει γίνει ένα δημοφιλές spor, δε μιλάμε για μια κοινωνία, όπου ένα μικρό 12χρονο παιδί βιάζεται από έναν συγκεκριμένο παιδεραστή, μιλάμε για εμπόριο της παιδικής αθωότητας, στο οποίο ίσως να συμμετείχε και η ίδια η μητέρα του.
Και αναρωτιέται κανείς είναι δυνατόν μητέρες να σκοτώνουν τα παιδιά τους, όπως κατηγορήθηκε ότι έκανε η Ρούλα Πισπιρίγκου; Είναι δυνατόν να συμφωνούν με την έκδοσή τους στο παζάρι της σάρκας, όπως υπάρχουν υποψίες ότι έκανε η μητέρα της 12χρονης;
Και αφήνουμε τις ευθύνες αυτών που θα αποδειχθεί ότι ίσως τις έχουν. Εμείς, ως κοινωνία, πώς αφήσαμε να διαμορφωθεί έτσι ο πυρήνας της, να σαπίσει; Κάποιοι ίσως μας θέλουν έτσι, για να μπορούν να περνούν σε ανθρώπους “δειλούς, μοιραίους και άβουλους αντάμα” όλα, όσα μας πολτοποιούν και μας κάνουν μια μάζα χωρίς σκέψεις, στόχους και όνειρα.
Και τα κανάλια; Αυτά πού πάλι βρήκανε πρώτο θέμα, διαθέτοντας τουλάχιστον τα δύο τρίτα του δελτίου ειδήσεων σ’ αυτό, πώς διαμόρφωσαν τον σημερινό Έλληνα; Τι του έδωσαν πέρα από σαθρά πρότυπα, αποκοιμίζοντάς τον;
Το “ήθος” είναι μια λέξη που έχει χάσει το περιεχόμενο και την αξία της, όπως και ο “λόγος”, που σπάνια ακούγεται ολοκληρωμένος, τεκμηριωμένος, τολμηρός και ελεύθερος.
Διανύουμε τη νέα εποχή της βαρβαρότητας, ενώ φτάσαμε στο φεγγάρι!
far
……………….
Γαλάτεια Καζαντζάκη “Αμαρτωλό”
Στη Σμύρνη Λέλα, Ηρώ στη Σαλονίκη,
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό…
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη…
Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με!
Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα…
Ώς κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου
θολές σβησμένες ζωγραφιές
κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!
Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’το σήμερα θε να ‘ναι…
Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισές
κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε…
Γλέντια, καβγάδες ως να φέξει,
αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
κι ενέσεις 606.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού…
Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.
