«Φύγαν οι πελαργοί κι οι αργυροπελεκάνοι
προβλέπουνε κακό άμεσα ότι φτάνει
κι ο οιωνός ποτέ δεν βγαίνει λανθασμένος
κι όποιος τ’ αμφισβητεί θε νά-’βγει γελασμένος
και στην αναμονή ας είναι γεγονότων
θα βρει καταστροφή… το μέλλον των ανθρώπων!…»
Είπε αυτά ο γέροντας και στ’ άψε-σβήσε… σβήνει!
Τον μάταιο κόσμο χαιρετά, για πάντα τον αφήνει…
Και τώρα εκεί στους ουρανούς σαν χαμηλά κοιτάζει
βλέπει πως δικαιώθηκε και όλο αναστενάζει:
«”Νάμα θεοφιλέστατον” δεν έχει η Υπερεία
το “Άργος το Πελασγικόν” θρηνεί κι η Μαγνησία…
Η Βοιβηΐδα χάθηκε, καθώς και η Νεσσωνίδα!
Τόποι χωρίς δροσιά νερού δεν έχουνε ελπίδα…
Αλλάζουν οι συνήθειες, στο μέλλον φόβο σπέρνουν
των γεγονότων οι τροπές μόνο τη φρίκη φέρνουν…
Ν’ ανοίξουν τ’ ουρανού οι κρουνοί κι οι στέρνες να γεμίσουν
της Βοιβηΐδας τα νερά πίσω ας ξαναγυρίσουν
να κλάψει ο θείος Όλυμπος, η Όσσα να δακρύσει
και το “αμίλητο νερό” στο Πήλιο να μιλήσει
να σπάσουν τα βαριά δεσμά, να του λυθούν τα μάγια
τα ζείδωρα τα ύδατα να τρέξουν στα πηγάδια…
Να ξαναρχίσει ήρεμα η νέα αρμονία
να βρει η Γαία γιατρειά και νέα ισορροπία
να πλημμυρίσουν οι πλαγιές με πρόβατα και γίδες
οι λίμνες να ’χουν νούφαρα, βατράχια, καραβίδες
να γίνει ο τόπος ήμερος, σαν πρώτα, με πανίδα
κι απλόχερα οργιαστική να απλωθεί η χλωρίδα…
Των Πελασγών η χώρα, κι εκείνη των Μαγνήτων
ποίου αναθέματος δέχτηκαν μαύρον λίθον
και τα νερά εξαίφνης τα αιώνια κι αγιασμένα
διά παντός τα είδαν στον τόπο τους… κλεμμένα;!…
Και τα βουνά τριγύρω και τα πανάρχαια δάση
για πάντα τη δροσιά τους τώρα την έχουν χάσει…
Νύχτα φύγαν οι νύμφες, οι λάγνες ποιμενίδες
άδειασε πια ο τόπος κι από τις… Ευμενίδες!…
Θε μου και να υπήρχαν, να λαμπροκυνηγούσαν
αυτούς κι όλους εκείνους που κατασπαταλούσαν
και βέβηλο το χέρι στα ύδατα είχαν βάλει
κι έτσι πηγές και λίμνες άκαρδα αποξηράνει…
Δεν ξέρω… μα γνωρίζω πως κάποια μέρα ο Δίας
θα θυμηθεί τα πάντα, κι ως μέγας… ταραξίας
θε να θελήσει πάλι κόσμο νέο να πλάσει
τούτον να καταστρέψει και να τον ξαναφτιάσει
και εντολή θα δώσει… για νέα θεία μοίρα
να σώσει τους ανθρώπους με άλλη μια… πλημμύρα!…»
…………………….
*Η λίμνη Βοιβηίδα, γνωστή ως Κάρλα, δημιουργήθηκε χιλιάδες χρόνια πριν αποφασιστεί η αποξήρανσή της την περίοδο 1956-1962. Η ονομασία Βοιβηίδα προέκυψε από την αρχαία πόλη Βοίβη και το χρησιμοποιούσαν μέχρι και τον μεσαίωνα που άλλαξε σε Κάρλα.
