Ααχ! Δεν ιμπουρώ, δε γένιτι.
Είπα του στόμα μ’ θα του ράψω.
Φταίου ιγώ, κο, για τουν Πέτσα
άμα θα ιπανακάμψω;
Δεν άκσα; Πώς είπατι;
Ουρίστι;
“Να πιθάντι, καλιέ,
όσοι δεν προσαρμοστείτε!!!”
Ου! Να μου χαθείς, να χάνισι!
Τάχατις ήταν “ατυχής στιγμή”!
Λιες και δεν την εμάθαμι
και τη θκιά σ’ τν τακτική!
Κύριι Πέτσα μ’
τι απάνθρουπ’ λουγική!
Πώς παραπέμπ’ στης ανθρουπότητας
τ’ μαύρ’ ιπουχή!!!
Κύριι Πέτσα μ’
τι νιοφιλιλεύθερους ανθρουπισμός!
Θαρρώ πως είσι ίδιος
μι τουν προυυθπουργό σ!
Η δήλουσή σ’, κυρ Πέτσα μ’
ήτου σουκαριστική!
Προυσβάλτς όλν την κοινουνία
π’ δεν έχ’ να ζισταθεί!!!
Είπις σ’ όλς
“Βάλτι φυσικό αέριου!”
Κι τώρα “Ή πιθαίνιτι, καλιέ,
ή βάζιτι πετρέλιου!”
Κύριι Πέτσα μ’
ισύ αδιαφουρείς για τους πουλίτις;
Ιμείς, όμους, κο, δεν ξιχάσαμι
τς θκιές σ’ τς λίστις!
Κύριι Πέτσα μ’
δε νοιάζισι ι άνεργους τι φκιάν;
Μολις σήμερα τουν είπες
άιντε, να πιθάν’!
Όχ’! Κύρ Πέτσα μ’
αρνούμι να προσαρμουστώ!
Κι άμα θέλτς να σε ψηφίσου
κάλλιο να φαρμακουθώ!!!
………………..
Μ’ αγάπ’και ικτίμησ’;
Κο, από πού κι ως πού;
Ι Πέτσας σι του λιέου
είνι πουνηρή αλπού!
Η γκουστιρίτσα
